Άγιε μου Βασίλη,
Ξέρω, έχουν περάσει χρόνια από τότε που σου έγραφα γράμματα. Ίσως γιατί κάπου στην πορεία μεγάλωσα και έμαθα πως τα δώρα δεν έρχονται με σάκους, ούτε οι ευχές πιάνουν αν τις αφήσεις κάτω απ’ το δέντρο. Κι όμως φέτος, πιο πολύ από άλλες χρονιές, ένιωσα την ανάγκη να σου ξαναμιλήσω.
Advertisment
Φέτος δεν θέλω τίποτα φανταχτερό.
Θα ήθελα αν γίνεται, λίγο περισσότερο χώρο να μπορώ να νιώθω χωρίς να πρέπει να απολογούμαι. Να μπορώ να πω πως κουράστηκα, πως φοβάμαι, πως μου λείπουν οι άνθρωποι που έχασα, πως χρειάζομαι μια αγκαλιά, έναν ώμο να κλάψω. Να μπορώ να νιώθω γιορτινά με το δικό μου τρόπο, χωρίς να υιοθετώ τους καθιερωμένους κι αποδεκτούς τρόπους των «άλλων». Να είμαι τρυφερός, να μπορώ να δείχνω ευάλωτος, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με θεωρήσουν αδύναμο.
Άγιε μου Βασίλη, φέτος θα ήθελα να μην χρειάζεται να είμαι τέλειος.
Advertisment
Να μπορώ να αποτύχω και να μην σημαίνει ότι δεν αξίζω. Να θυμάμαι πως κι οι άλλοι φοβούνται, πως κι εκείνοι που γελούν ίσως πονάνε μέσα τους κι ότι όλοι λίγο-πολύ κουβαλάμε κάτι που δεν φαίνεται. Να μην ξεγελιέμαι από τα λαμπιόνια, αλλά να βρίσκω το φως εκεί που όντως υπάρχει: σε μια ματιά, σε μια λέξη, σε μια αγκαλιά, σε κάθε χειρονομία που περικλείει αλήθεια.
Θα ήθελα — αν γίνεται — να ξαναδώ τους ανθρώπους με καθαρό βλέμμα. Όχι μέσα από κριτική ή σύγκριση, αλλά μέσα από κατανόηση. Να σταματήσω να τους μετράω με βάση το πόσο με πλήγωσαν ή πόσο μου έλειψαν και να τους θυμάμαι για τα όμορφα που μου άφησαν, όσο μικρά κι αν ήταν. Να συγχωρήσω, έστω και λίγο. Να ζητήσω συγγνώμη, έστω και αργά.
Άγιε μου Βασίλη,
Θα ήθελα να μη με τρομάζει η σιωπή. Να μπορώ να κάθομαι με τον εαυτό μου και να μην τρέχω να γεμίσω κάθε κενό με θόρυβο. Να μάθω να ξεκουράζομαι, όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά — να ξεκουράζομαι απ’ το να προσπαθώ συνέχεια. Να αφεθώ λίγο. Να μην κρατάω τα πάντα υπό έλεγχο. Να εμπιστευτώ.
Κι αν γίνεται…
δώσε μου μια στιγμή όπου δεν θα χρειάζεται να εξηγώ ποιος είμαι. Έναν χώρο όπου η καρδιά να μπορεί να ξεκουραστεί χωρίς φόβο. Χωρίς συμβουλές, χωρίς υποσχέσεις – μόνο ησυχία και αλήθεια.
Επίσης, να μην ξεχάσω τι είναι σημαντικό. Να μην με παρασύρει ο θόρυβος της εποχής και ξεχάσω τον άνθρωπο δίπλα μου. Να μη γίνω σκληρός, να μη συνηθίσω στην απόσταση, να μην γίνω αδιάφορος.
Και τέλος, Άγιε μου Βασίλη,
Αν δεις — κατά τύχη ή από πρόθεση — κάποιον άνθρωπο που νιώθει μόνος, πιο μόνος απ’ όσο μπορεί να χωρέσει η ψυχή του, άφησέ του ένα μικρό σημάδι πως κάποιος τον σκέφτεται, πως δεν πέρασε απαρατήρητος, πως μέσα στο σκοτάδι υπάρχει ακόμη μια καρδιά που χτυπά για χάρη του. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο. Κάτι που να του θυμίσει πως τίποτα δεν τελείωσε, πως κάθε στιγμή κάτι όμορφο μπορεί να γεννηθεί.
Δεν ξέρω τελικά, αν και τι απ’ όλα αυτά θα μου φέρεις. Σε ευχαριστώ όμως γιατί έγινες αφορμή να με ακούσω, μετά από πολύ, πολύ καιρό. Έγινες η αφορμή να καταλάβω, πως κάτω από την κούραση, την αμφιβολία, την αίσθηση πως δεν αλλάζει τίποτα, υπάρχει ακόμα η επιθυμία να συνεχίσω να ελπίζω.
Κι αν αυτό είναι το μόνο που τελικά φέρνουν οι γιορτές, είναι για μένα αρκετό.
Σε ευχαριστώ ξανά και… χρόνια πολλά για τη γιορτή σου!!!
Ιωάννα Χασάπη
