«Θα προσπαθήσω να στήνω κάθε μέρα, για όσο μπορώ, το δικό μου μπλόκο. Το κάνω γιατί κινδυνεύει να χαθεί η παράδοσή μας». Αυτά τα λόγια επαναλάμβανε στο enikos.gr ο 56χρονος Βαγγέλης Βλαβιάνος, ο οποίος μετέτρεψε το τρακτέρ του σε σύμβολο διαμαρτυρίας. Στην Αιγιάλη της Αμοργού, μακριά από τις εθνικές οδούς και τα μεγάλα αγροτικά μέτωπα, ένας άνθρωπος ύψωσε τη δική του φωνή, προκειμένου να συμπαρασταθεί στους συναδέλφους του που βρίσκονται στα μπλόκα για 18η ημέρα, ζητώντας συνεχίσουν να ασκούν με αξιοπρέπεια το επάγγελμά τους.
Ρεπορτάζ: Κωνσταντίνα Χαϊνά
Μέσα σε λίγα λεπτά, το μοναχικό αυτό τρακτέρ ξεχώρισε ανάμεσα στα δεκάδες μπλόκα της χώρας. Τοποθετώντας κώνους, ο κ. Βλαβιάνος έστησε το πρώτο αγροτικό μπλόκο στο νησί, όχι για να κλείσει απλώς έναν δρόμο, αλλά, όπως λέει, να ακουστούν τα αιτήματα των αγροτών σε κάθε γωνιά της χώρας. Η συμβολική διαμαρτυρία, διήρκησε μόλις ένα τέταρτο, όμως ήταν αρκετό για να αποδείξει πως ακόμη και ένας αγρότης, μόνος του, μπορεί να γίνει η φωνή πολλών. «Προφανώς και υπάρχουν κι άλλοι συνάδελφοι στην Αμοργό. Αυτό που έκανα ήταν μία δική μου τρέλα, δεν είχα ενημερώσει κανέναν» αναφέρει.
«Έχουμε δεθεί με τη γη μας, με αυτήν μεγαλώσαμε»
Ο κ. Βλαβιάνος κουβαλά στις πλάτες του τουλάχιστον τέσσερις γενιές καλλιεργητών. Από μικρό παιδί, δίπλα στους παππούδες και τους γονείς του, μεγάλωσε μέσα στα χωράφια, μαθαίνοντας να σέβεται τη γη και να κρατά ζωντανή μια παράδοση που κάποτε θα περνούσε στα δικά του χέρια.
Σήμερα, βλέποντας τον πρωτογενή τομέα να μαραζώνει, μιλά με πίκρα και αγανάκτηση, λέγοντας πως «είναι αμαρτία» να χάνονται όλος αυτός ο κόπος και η ποιότητα των προϊόντων. «Θα χαθεί ο “κίτρινος χρυσός των Κυκλάδων”, το φάβα της Αμοργού» τονίζει, μιλώντας για την, γνωστή σε όλους, φάβα, που καλλιεργείται εδώ και αιώνες στο νησί.
Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο προϊόν, η καλλιέργεια του οποίου γίνεται μέχρι και σήμερα χειρωνακτικά ή με τσάπα, και με μεγάλη προσοχή. Η φάβα σπέρνεται τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, και η συγκομιδή της γίνεται τέλη Μαΐου. «Αποφάσισα να συμπαρασταθώ στους συναδέλφους μου, γιατί πραγματικά έχουμε χίλια προβλήματα. Εδώ δεν υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις, αλλά ό,τι υπάρχει πρέπει να μείνει. Έχουμε ακριβό κόστος παραγωγής, για παράδειγμα κοστίζει 18 ευρώ το τσουβάλι καλαμποκιού και 14-15 ευρώ το τριφύλλι. Εάν συνεχίσουμε έτσι, θα φτάσουμε στο τίποτα».
Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, επισημαίνει πως και αυτή τη στιγμή έκλεισε και πάλι συμβολικά τον ίδιο δρόμο, και όπως λέει, θα προσπαθήσει να το κάνει κάθε μέρα. «Γιατί να αφανιστεί ο πρωτογενής τομέας; Όταν ήμασταν μικροί εμείς το βλέπαμε σαν παιχνίδι, ειδικά στο αλώνι μες τα άχυρα, κάναμε τούμπες. Έχουμε δεθεί με τη γη μας, με αυτή μεγαλώσαμε, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με κάτι άλλο. Όπως μπορέσουμε, θα την παλέψουμε».
