Εάν πάρεις στα χέρια σου ένα άλμπουμ με παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Αθήνας θα διαπιστώσεις πως στο πέρασμα των δεκαετιών η πόλη έχει αλλάξει ριζικά.
Το «πρόσωπο» της πρωτεύουσας έχει αλλάξει πολλές φορές και σήμερα σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει την Αθήνα του 20′ ή του 30′. Δυστυχώς, κάποια από τα πανέμορφα νεοκλασικά κτίρια δεν υπάρχουν πια.
Ακόμα και οι κάτοικοι μεγαλύτερης ηλικίας ίσως δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν την πόλη και τις περιοχές της, αν δουν φωτογραφίες της με άρωμα άλλης εποχής. Μία τέτοια φωτογραφία είναι και η παρακάτω. Αναγνωρίζεις ποια είναι η οδός της φωτογραφίας; Είτε είσαι κάτοικος Αθηνών είτε απλός επισκέπτης, σίγουρα έχεις περάσει από εκεί.
Κουίζ για την παλιά Αθήνα: Αναγνωρίζεις την περιοχή; Έχεις περάσει 100% από εκεί
- Παγκράτι
- Ζωγράφου
- Γκύζη
- Εξάρχεια
Η απάντηση στο κουίζ για την παλιά Αθήνα
Στην φωτογραφία που έχει τραβηχτεί τη δεκαετία του 1920 και βλέπετε την περιοχή του Ζωγράφου. Προέρχεται από το αρχείο του Πέτρου Πουλίδη. (Facebook: Η παληά Αθήνα).
Η ιστορία της περιοχής Ζωγράφου ξεκινάει από την αρχαιότητα, όπου βρισκόταν ο δήμος Ποταμού. Το 1832, ξεκίνησε η κατοίκηση της περιοχής με την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Τούρκους. Εκείνη την εποχή ο ηγούμενος της Ι. Μονής Πετράκη, ο Χαντζηπαρθένης Πετράκης αγόρασε από τον πασά των Αθηνών χιλιάδες στρέμματα γης στη σημερινή περιοχή του Ζωγράφου, καθώς και στην υπόλοιπη Αθήνα. Εν συνεχεία η περιουσία πήγε στους κληρονόμους του. Αυτοί το 1928 διένειμαν μεταξύ τους την μείζονα περιοχή Ζωγράφου σε οικόπεδα. Περίπου 600 στρέμματα γης στο σημερινό Τέρμα του Νέου Ζωγράφου έμειναν αδιανέμητα. Τα απομεινάρια του κελιού του Χαντζηπαρθένη Πετράκη βρίσκονται σήμερα στον χώρο μεταξύ των οδών Γεωργίου Ζωγράφου, Πλαστήρα, Ιοκάστης, Παξών και Γρ. Αυξεντίου.
Το 1902, ο Ιωάννης Ζωγράφος, βουλευτής στο κόμμα του Θεόδωρου Δηλιγιάννη, αγόρασε μια μεγάλη έκταση από τη χήρα Βουρνάζου και στη συνέχεια τη ρυμοτόμησε σε οικόπεδα, τα οποία πουλούσε με δόσεις 112 δρχ. το μήνα. Ο Ιωάννης Ζωγράφος κράτησε μόνο ένα τμήμα στο σημείο συνάντησης των σημερινών λεωφόρων Αλ. Παπάγου και Γ. Ζωγράφου. Τα πρώτα σπίτια άρχισαν να κτίζονται στα κτήματα του «Ζωγράφου» το 1919.
Δέκα χρόνια μετά, αριθμούσαν 100. Από εκείνους τους πρώτους οικιστές φτιάχτηκε και ο πρώτος ξύλινος ναΐσκος προς τιμή του Αγίου Θεράποντα, που σήμερα είναι ο επιβλητικότερος στη περιοχή. Εκτός των Ζωγραφαίων, υπήρχαν κι άλλοι μεγάλοι κτηματίες της περιοχής (όπως Πετράκηδες, Σταματοπουλαίοι, Αργυροπουλαίοι κ.ά.), που είχαν αγοράσει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της Αθήνας, με ωραίο κλίμα και πολύ κοντά στην Αθήνα. Η νότια πλευρά του Ζωγράφου ήταν το άλλοτε ρέμα του Χουσεΐν μπέη, στη βόρεια πλευρά του οποίου είχε κτισθεί το θεραπευτήριο του Συγγρού. Αυτό το ρέμα καλύφθηκε στις αρχές του 1960 επί Βασιλέως Παύλου.
Οι σημερινές περιοχές: Άνω Ιλίσια, Γουδή και Ζωγράφου ονομαζόντουσαν παλιά «Κουπόνια» ή «Καπούνια». Κατά ορισμένους θεωρήθηκε ότι η ονομασία της περιοχής με το τοπωνύμιο Κουπόνια ή Καπόνια πρέπει να έγινε με τη μοιρασιά των κτημάτων του Υμηττού (ανατολικά και δυτικά από τους Τούρκους το έτος 1793), όπου κάθε Οθωμανός έπαιρνε από 6 λαχίδια (κουπόνια αλλιώς). Αυτή όμως η εκδοχή της ονομασίας δεν ευσταθεί από τα ιστορικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, η έκταση του σημερινού “Νέου Τέρματος” Ζωγράφου ανήκε εξ ολοκλήρου στον πασά των Αθηνών.
Πιθανότερο είναι, την αρχική ονομασία που ήταν Καμπούνια, την έδωσαν προφανώς στην περιοχή οι ναυτικοί από τα νησιά του Αργοσαρωνικού, επειδή η μορφολογία του εδάφους τους θύμιζε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, όταν το καμπούνι του πλοίου τους ανεβοκατέβαινε στα κύματα. Η περιοχή ανήκε διοικητικά στον Δήμο Αθηναίων, του οποίου πρώτος Δήμαρχος ήταν ο Ανάργυρος Πετράκης, κληρονόμος του μοναχού Χαντζηπαρθένη Πετράκη, αρχικού ιδιοκτήτη της περιοχής.
Το 1929, η περιοχή Ζωγράφου έγινε κοινότητα με πρώτο πρόεδρο τον γιο του Ιωάννη Ζωγράφου, τον Σωτήριο Ζωγράφο. Το 1930, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος θεμελιώνει το 1ο Δημοτικό σχολείο (το Ζωγράφειο), στην ίδια θέση που βρίσκονται σήμερα τα Δημοτικά σχολεία απέναντι από τον Ναό του Αγ. Θεράποντα. Μια από τις αίθουσες του σχολείου ήταν και τα γραφεία της νεοσύστατης κοινότητας Ζωγράφου.
Σταδιακά, η κοινότητα Ζωγράφου μεγαλώνει και στα όρια της κοινότητας, εκτός από τις περιοχές Ζωγράφου και Γουδή, συμπεριλαμβάνονται τα Κουπόνια και η περιοχή του φυτωρίου του Υπουργείου Γεωργίας τα σημερινά “Άνω Ιλίσια”. Πολλές καλαίσθητες βίλες που σώζονται ακόμα και σήμερα αρχίζουν να κτίζονται. Η βίλα του Κώστα Ζωγράφου, η βίλα Βοναπάρτη που στεγάζει το Συμβουλευτικό Κέντρο Οικογενειών του Δήμου, η βίλα Βουτυρά, σήμερα Πνευματικό Κέντρο. Επίσης η οικία Γεωργίου Γουναρόπουλου, σήμερα Μουσείο και Πινακοθήκη. Την ίδια εποχή ιδρύθηκε ο πρώτος ποδοσφαιρικός σύλλογος, με την επωνυμία “Ένωση Ζωγράφου”. Το γήπεδό του, βρισκόταν μεταξύ των σημερινών οδών Ξηρογιάννη, Αλ. Παπάγου, Γ. Παπανδρέου και Δαβάκη Πίνδου. Στα Κουπόνια εγκαταστάθηκε και το πρώτο αστυνομικό τμήμα. Άρχισε να λειτουργεί ο πρώτος υπαίθριος κινηματογράφος “ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΝ”, στη θέση της σημερινής πλατείας Δ. Αλεξανδρή (Γαρδένια).
Το 1945, η κληρονόμος Πετράκη, Σοφία Κορομηλά αφήνει στην Ι. Μονή Καλογραιών Καλαμάτας όλη την περιουσία της επειδή την γηροκόμησαν οι μοναχές. Ανάμεσα στην περιουσία που άφησε βρίσκονται και πολλά στρέμματα γης στο τέρμα του Νέου Ζωγράφου. Η Ι. Μονή δώρισε την ακίνητη αυτή περιουσία στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών το 2005 υπό τον όρο να κτιστεί εκεί ο τρισυπόστατος Ιερός Ναός των “Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης, Βαρβάρας και Παρασκευής” από τον σύλλογο ανέγερσης του εν λόγω Ι. Ναού και ανάπλασης της γύρω περιοχής Ζωγράφου.
Το 1947, η κοινότητα Ζωγράφου ανακηρύχθηκε Δήμος, στον οποίο περιλαμβάνονταν οι συνοικίες Γουδή και Ιλίσια (πρώην Κουπόνια ή Καπόνια), παρά την κοίτη του ποταμού Ιλισού που ξεκίναγε από την Αγία Ελεούσα, στη σημερινή συνοικία της Πανεπιστημιούπολης.
Το 1965, παραχωρούνται από το Ελληνικό Δημόσιο 1100 περίπου στρέμματα δασικής έκτασης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αυτό το γεγονός είναι σημαντικό καθότι σταματά κάθε δυνατότητα επέκτασης των ιδιοκτησιών προς το δάσος του Υμηττού, αφού η τελευταία ιδιοκτησία είναι αυτή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
