Φόρτωση Text-to-Speech…
Η αλληλουχία των στιγμιοτύπων που οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα μοιάζει ετερόκλητη και αντίστοιχα η στάθμιση της πολιτικής τους βαρύτητας ανάμεικτη. Είναι, όμως, γεγονός ότι στη δύση του 2025 η Βουλή έγινε ξανά «της μόδας».
Ετσι κι αλλιώς, η εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ διέθετε την απαιτούμενη μαγιά για να φουσκώσει το ψωμί του κοινοβουλευτικού viral· εμπρηστικοί, φωνακλάδες, ατακαδόροι ή μεθοδικοί ανακριτές από τη μία, «φραπέδες», Πόρσε, πούρος παλαιοκομματισμός από την άλλη.
Το κανάλι της Βουλής ένεκα της ιλαροτραγωδίας του «Φραπέ» βίωσε ξανά δόξες τηλεθέασης –δέκα χρόνια μετά το καλοκαίρι του 2015– ενώ οι πιο αμήχανες, παράδοξες ή σουρεαλιστικές στιγμές του πινγκ πονγκ εξεταστών-μαρτύρων διαχέονται –τεμαχισμένες– στα σοσιαλμιντιακά λημέρια της Gen Z.
Εκτός, όμως, του ροντέο που χαρακτήρισε την αντιπαράθεση σχετικά με το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων, το κοινοβουλευτικό έτος 2025 –παρότι προβλεπόμενα μη ανατρεπτικό– υπήρξε απρόσμενα πυκνό, έστω και αν η καταληκτική του εικόνα είναι εκείνη των άδειων εδράνων στη συζήτηση του προϋπολογισμού.
Υποτονική γαλαζοπράσινη επαναφορά
Στη Χαριλάου Τρικούπη υποδέχονταν το 2025 από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του 2012. Είχε προηγηθεί η κοινοβουλευτική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ –απόρροια των αλλεπάλληλων διασπάσεων της κασσελακικής περιπέτειας– η οποία επανέφερε, κοινοβουλευτικά τουλάχιστον, στα τέλη του 2024 το «γαλαζοπράσινο» μεταπολιτευτικό δίπολο.
Οχι, όμως, και την αίγλη των μεταπολιτευτικών αντιπαραθέσεων. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έμεινε πιστός στη γραμμή της αυτόνομης πορείας του ΠΑΣΟΚ. Επικρίθηκε για τη σύμπραξη με την –καλπάζουσα τότε– Πλεύση Ελευθερίας για την κοινή κατάθεση πρότασης μομφής τον Μάρτιο και έκτοτε αναζήτησε ισορροπίες μεταξύ του σκληρού αντικυβερνητικού λόγου και της θεσμικής, μετριοπαθούς αντιπολίτευσης «με θέσεις, πρόγραμμα και προτάσεις», όπως διακήρυτταν στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη σε κάθε ευκαιρία.
Κατά γενική ομολογία, τα μπρα ντε φερ Ανδρουλάκη – Μητσοτάκη υπήρξαν –ως επί το πλείστον– υποτονικά, με πιο αξιομνημόνευτη από την πλευρά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης την ατάκα ότι «ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε νευρικός καθώς μάλλον πίνει τον “φραπέ” του σκέτο».
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ υπήρξε για το ΠΑΣΟΚ πρόκληση και ευκαιρία. Πρόκληση να αντικρούσει την κυβερνητική γραμμή περί «διαχρονικών ευθυνών». Ευκαιρία ώστε στελέχη του να «λάμψουν» στην εξεταστική επιτροπή. Η Μιλένα Αποστολάκη με τη μαιευτική μεθοδικότητα και τη θεσμική της αυστηρότητα έγινε ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς. Η «βελόνα» από την άλλη παρέμεινε –δημοσκοπικά τουλάχιστον– κολλημένη.
Η ολονυχτία της 30ής Ιουλίου
Εν μέσω θέρους, γράφτηκε ίσως η πιο οξεία στιγμή του κοινοβουλευτικού 2025. Αιτία, τα όσα πρωτοφανή έλαβαν χώρα στην Ολομέλεια στο πλαίσιο της συζήτησης επί των προτάσεων της αντιπολίτευσης για σύσταση προανακριτικής επιτροπής κατά των πρώην υπουργών Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη.
Αδεια κυβερνητικά έδρανα λίγο πριν από την ονομαστική ψηφοφορία. Σύγχυση για το ποια στάση θα κρατήσει το κυβερνών κόμμα –δηλαδή αποχή ή καταψήφιση. Αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης και εν τέλει πραγματοποίηση της ψηφοφορίας με τους παρόντες «γαλάζιους» βουλευτές, τις επιστολικές πολλών απόντων και τις ψήφους ανεξάρτητων.
Η αντιπολίτευση μίλησε για μεθόδευση, κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και καταστρατήγηση του Συντάγματος, ενώ εκτός Βουλής μέτωπο με την κυβέρνηση άνοιξε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος έκανε λόγο για ευτελισμό των θεσμών. Το Μαξίμου επέμεινε ότι δεν τίθεται ζήτημα ακυρότητας και η κυβέρνηση βγήκε από τη διαδικασία λαβωμένη, έχοντας πάντως αποφύγει τον κίνδυνο κάποιου εσωκομματικού ρήγματος. Είχαν προηγηθεί οι παραπομπές Καραμανλή – Τριαντόπουλου στη Δικαιοσύνη μέσω δύο βραχύβιων προανακριτικών επιτροπών για τα Τέμπη.
Με, χωρίς Τσίπρα
Το πρωί της 6ης Οκτωβρίου ο Αλέξης Τσίπρας, έπειτα από 16 χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας, παραιτούνταν από βουλευτής υποσχόμενος νέα «ταξίδια σε πιο όμορφες θάλασσες». Ηταν η χειροπιαστή επιβεβαίωση της πρόθεσής του να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο με την ταμπέλα του ΣΥΡΙΖΑ πια ανενεργή.
«Δεν μπορώ και δεν θέλω να διατηρήσω το αξίωμα του βουλευτή, με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται, όταν αισθάνομαι ότι η συμμετοχή μου, με την ειδική συνθήκη μάλιστα του πρώην πρωθυπουργού, δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν […] Δεν μπορώ και δεν θέλω, να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, δημοκρατικά απογυμνωμένη», ανέφερε ο κ. Τσίπρας στο μήνυμα-διάγγελμα παραίτησής του στο οποίο σημείωνε επίσης ότι εφεξής φιλοδοξεί να επιστρέψει «στην ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης», αφουγκραζόμενος την κοινωνία και τις ανάγκες της, όπως χαρακτηριστικά τόνιζε.
Ο πρώην πρωθυπουργός θα πρωταγωνιστούσε –και εν τη απουσία του– σε πολλές κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις. Το 2025, άλλωστε, ήταν η επέτειος των δέκα χρόνων από την «πρώτη φορά Αριστερά». Η δημοσιοποίηση των πρακτικών του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών της επομένης του δημοψηφίσματος, τα δεκάδες απολογιστικά αφιερώματα για τα όσα έλαβαν χώρα το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κατόπιν η «Ιθάκη» και ο εξώστης του «Παλλάς» θα κρατούσαν τον πρώην πρωθυπουργό στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας, εν αναμονή του επόμενου επεισοδίου του rebranding.
Κακίες
«Για να συνεννοούμαστε», επαναλάμβανε νευρικά ο βουλευτής της Ν.Δ., Δημήτρης Κυριαζίδης στην προσπάθεια να απολογηθεί για το «κάνε ένα παιδί» που εκστόμισε απευθυνόμενος προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου όσο εκείνη τοποθετούνταν στην Ολομέλεια τον Μάρτιο του 2025. Η καταδίκη της δήλωσης του γαλάζιου βουλευτή υπήρξε ομόθυμη, η συγγνώμη του –μάλλον– αφηρημένη. Ακολούθησε η διαγραφή του από την Κ.Ο. της Ν.Δ. και τον Οκτώβριο η επανένταξή του.
Δεν ήταν η μόνη απρέπεια που διατυπώθηκε στα κοινοβουλευτικά έδρανα το έτος που αφήνουμε πίσω μας. «Να αντιστεκόμαστε στην “κακία” ή στην “κακιά” στιγμή του εαυτού μας», θα δήλωνε ο Νικήτας Κακλαμάνης μετά τα όσα ειπώθηκαν από τον Κυριάκο Βελόπουλο σε έντονη αντιπαράθεση που είχε με τον Δημήτρη Καιρίδη. «Πάνε να δουλέψεις στον ιδιωτικό τομέα και μιλά μου μετά. Ηξερα ότι κακιά είσαι», είχε πει ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, ο οποίος, όταν του φώναξαν άλλοι βουλευτές «τι κακιά;», απάντησε «το παίρνω ως κακία και όχι ως κακιά, δεν γίνεται αλλιώς. Ως κακιά άποψη, κακιά αντίληψη».
Ζωή χωρίς καρδούλες
Με ανοιχτά ή κλειστά μικρόφωνα, εντός και εκτός του προβλεπόμενου χρόνου ομιλίας, στην Ολομέλεια, στο περιστύλιο ή σε επιτροπές, η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας ήταν το κοινοβουλευτικό πρόσωπο του 2025. Με δημοσκοπική ορμή από το ηχείο των Τεμπών, με ύφος ανακριτικό, καταγγελτικό, σταθερά ηχηρό –ή φωνακλάδικο–, για πολλούς τοξικό, αγοραίο και προσβλητικό, υπήρξε –μάλλον– η αφορμή ώστε να τροποποιηθεί ο κανονισμός της Βουλής με την εφαρμογή του «κόφτη».
Μνημειώδεις οι εκτός μικροφώνου παρεμβολές κατά τις τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών, αταλάντευτη η νομική – ποινική ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας. Η κ. Κωνσταντοπούλου συγκρούστηκε πολλάκις με υπουργούς, ενέπλεξε στην αντιπαράθεση οικογενειακά πρόσωπα πολιτικών της αντιπάλων και βιντεοσκόπησε στιγμές από το… διάλειμμα της εξεταστικής του ΟΠΕΚΕΠΕ. Μέσα στο έτος κλιμακώθηκε και η σύγκρουσή της με το ΚΚΕ, ειδικά με τον Γιώργο Λαμπρούλη και τη Λιάνα Κανέλλη.
Ο Αγνωστος Στρατιώτης
Παρά την επικοινωνιακή υποχώρησή του που διήρκεσε τις εβδομάδες μετά την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για τα Τέμπη, και ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν απέφυγε ούτε τη χρονιά που αφήνουμε τους υψηλούς τόνους, αναλαμβάνοντας εσχάτως –σε Βουλή και τηλεοπτικά πλατό– την υπεράσπιση της κυβέρνησης απέναντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Σημαντική καμπή για τη νομοθετική δραστηριότητα της κυβέρνησης υπήρξε και η τροπολογία για τον Αγνωστο Στρατιώτη, στον απόηχο της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι. Πέρα από τη διελκυστίνδα με την αντιπολίτευση, η προσοχή στράφηκε τότε και στη στάση του υπουργού Αμυνας, Νίκου Δένδια, ο οποίος διακριτικά και όχι συγκρουσιακά με το Μαξίμου φιλοτεχνεί σταθερά το δικό του πολιτικό στίγμα.
Οι επίκαιρες ερωτήσεις «γαλάζιων» βουλευτών –πιο πρόσφατη εκείνη των «11» για τις τιμές στο ρεύμα– δεν ξέφυγαν από τα ραντάρ, σε μια χρονιά πύκνωσης των παρεμβάσεων των «πρώην», Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, με τον δεύτερο να οδηγείται σε πλήρη ρήξη με το Μαξίμου μελετώντας τις προοπτικές μιας ενδεχόμενης νέας πολιτικής κίνησης.
