Τις τελευταίες ώρες Μπενιαμίν Νετανιάχου και Ντόναλντ Τραμπ βάζουν στο «στόχαστρο» τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν Αγιατολάχ Χαμενεϊ. Ο Αμερικανός Πρόεδρος δηλώνει πως οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν που βρίσκεται ο Χαμενεϊ και προειδοποιεί πως θα είναι εύκολος στόχος. Την ίδια ώρα, ο Μπένιαμιν Νετανιάχου ξεκαθαρίζει πως «η δολοφονία του Χαμενεϊ θα τερμάτιζε τη σύρραξη με το Ιράν» αφήνοντας ανοιχτά όλα τα σενάρια ενώ ο υπουργός Εθνικής Άμυνας του Ισραήλ τονίζει ότι «ο Χαμενεϊ θα έχει τη μοίρα του Χουσεϊν».
Οι περισσότεροι αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα πως Ισραήλ και Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπλοφάρουν και πράγματι μπορούν αν το θελήσουν να χτυπήσουν τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν και να αποκεφαλίσουν το καθεστώς των Μουλάδων όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν. Το ερώτημα όμως που παραμένει αναπάντητο είναι το εξής: ακόμα και αν ο Χαμενεϊ δολοφονηθεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
Ορισμένοι νομίζουν πως αν ο Χαμενεϊ έχει την μοίρα του Σαντάμ Χουσεϊν, του Μουαμάρ Καντάφι ή του Μπασάρ αλ Άσαντ το Ιράν θα πάψει να είναι μια «απειλή» για το Ισραήλ και την Δύση. Αν μάλιστα ο θάνατος του Ιρανού ηγέτη συνοδευτεί με την έλευση ενός σύγχρονου…Σάχη που θα έχει στροφή προς τη Δύση, τότε το Ιράν θα μετατραπεί σε έναν μεγάλο σύμμαχο της Αμερικής, του Ισραήλ και φυσικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο αυτές οι εκτιμήσεις «πάσχουν» γιατί βγάζουν από την εξίσωση τρείς ιδιαίτερα σημαντικούς παραμέτρους.
Η πρώτη παράμετρος είναι ο ιρανικός εθνικισμός. Το Ιράν είναι μια χώρα με ιστορία χιλιάδων ετών, έναν πληθυσμό αρκετά ομογενοποιημένο, και φυσικά με έντονη και ισχυρή εθνική ταυτότητα. Το Ιράν δεν είναι ούτε οι καλύβες του Αφγανιστάν, ούτε η διχασμένη Λιβύη, ούτε φυσικά ο τριχοτομημένος Λίβανος. Οι Ιρανοί αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως συνεχιστή της περσικής αυτοκρατορίας και το κράτος τους ως ισχυρό παρά τις διεθνείς πιέσεις και αποκλεισμούς.
Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με το ίδιο το καθεστώς. Ακόμα και αν ο Χαμενεϊ βγει εκτός εξίσωσης, οι ρίζες της Ισλαμικής Επανάστασης δεν θα ξεριζωθούν από την μια στιγμή στην άλλη. Το καθεστώς του Ιράν είναι ιδιαίτερα σκληρό όμως σε καμία περίπτωση δεν βασίζεται μόνο στον καταναγκασμό και την βία. Η Ισλαμική Επανάσταση έχει γερές ρίζες στην ιρανική κοινωνία των περίπου 100 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η τρίτη παράμετρος έχει να κάνει με το επιχειρησιακό κομμάτι αλλά συνδέεται άρρηκτα με τα δύο παραπάνω. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ θέλουν για την επόμενη ημέρα του πολέμου ένα Ιράν χωρίς Μουλάδες αυτό σημαίνει πως θα πρέπει όχι μόνο να βρουν αντικαταστάτη αλλά κυρίως να εγγυηθούν στον νέο Ιρανό ηγέτη στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά πως μπορεί να σταθεροποιηθεί.
Είναι όμως διατεθειμένες οι Ηνωμένες Πολιτείες να μετατρέψουν το Ιράν σε ένα νέο Αφγανιστάν ή ένα νέο Ιράκ όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι υπέρμαχος της απόσυρσης των Ηνωμένων Πολιτειών από τα πολεμικά μέτωπα; Η απάντηση μοιάζει να είναι αρνητική.
Φυσικά το ίδιο ισχύει και για το Ισραήλ εκτός αν ο… τυφλωμένος από τις στρατιωτικές νίκες Μπένιαμιν Νετανιάχου θεωρεί πως μπορεί να μετατρέψει το Ιράν σε Λωρίδα της Γάζας ή Δυτική Όχθη. Πως όμως μπορεί να ελεγχθεί μια αχανής χώρα με 100.000 εκατομμύρια πληθυσμό από μια χώρα που απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα και αριθμεί περίπου 150.000 στρατιώτες;
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι ποιο μέλλον επιφυλάσσουν για το Ιράν Αμερικανοί και Ισραηλινοί; Ακόμα και αν ο Χαμενεϊ βγει εκτός… παιχνιδιού, αυτό θα συνεχιστεί και μάλλον με πολύ χειρότερους όρους για την Δύση.
