Κλεισμένη σε ένα «δωμάτιο πανικού» η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να συνέλθει πρώτα στην Ευρώπη και μετά στην Ελλάδα. Μεγάλη ήταν η πρόσφατη ήττα για το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας, ενώ και οι δύο αριστερές δυνάμεις της χώρας δεν τα κατάφεραν. Το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία αποδυναμώθηκε, ενώ το δίπολο στη Γερμανία είναι πλέον μεταξύ Δεξιάς και Ακροδεξιάς.
Είκοσι τέσσερις μήνες συμπληρώνονται χωρίς το παραδοσιακό «πολιτικό εκκρεμές». Η Νέα Δημοκρατία αποτελεί τον ένα σταθερό πόλο της Μεταπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ από το 2012 για 11 χρόνια. Τόσο άντεξε. Σε σχέση με τις εκλογές του 2023 συμβαίνει το εξής παράδοξο: Η Κεντροαριστερά αυξάνει συνολικά τις δυνάμεις της και ταυτόχρονα, λόγω του κατακερματισμού, αποδυναμώνεται στο ισοζύγιο με τη Δεξιά. Στις εθνικές κάλπες του Ιουνίου του 2023, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας και ΜέΡΑ25 συγκέντρωσαν ποσοστό 35,3%. Σήμερα, αθροίζοντας και τα νέα «τέκνα» της Κουμουνδούρου (Νέα Αριστερά – Κίνημα Δημοκρατίας) τα κόμματα που ανήκουν στο ευρύτερο προοδευτικό τόξο φτάνουν στο 42%-43%. Αυτό αποτυπώνεται με βάση τρεις δημοσκοπήσεις, της Pulse, της Marc και της Metron Analysis, στην εκτίμηση ψήφου.
Μια ιταλική παροιμία αναφέρει πως «ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη υπάρχει το πέλαγος», αποτυπώνοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις προσπάθειες συγκρότησης ενός προοδευτικού μετώπου και ενός κοινού ψηφοδελτίου των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Γιατί η Κεντροαριστερά καταρρέει; Πέρα από τον προφανή κατακερματισμό, η δημιουργία κάποιας συνθήκης που θα φέρει στην επιφάνεια ένα νέο πολιτικό ρεύμα δεν υπάρχει. Κυβερνητική προοπτική δεν εμφανίζει καμία δύναμη, αλλά ούτε και κάποιος αρχηγός εμπνέει το εκλογικό σώμα. Το «πείραμα» Κασσελάκη απέτυχε και αυτό φέρεται να απογοήτευσε ακόμη πιο πολύ τους υποστηρικτές των αριστερών σχηματισμών και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ, που είδαν το κόμμα τους να χάνει την αξιοπιστία του. Eνα κομμάτι αντισυστημισμού έχει εισχωρήσει και έχει αλλοιώσει τον χώρο, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης έχει «ναυαγήσει». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η νέα σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς για το κοινό αίτημα Προανακριτικής. Ανεξάρτητα από την κατάληξη, οι πρώην σύντροφοι αποδεικνύεται πως δεν μπορούν να βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο για περισσότερο από πέντε λεπτά. Iσως να είναι καλύτερα για αυτούς που η κοινοβουλευτική συμπόρευση «ναυάγησε» από πολύ νωρίς.
Το ερώτημα που τίθεται είναι ένα: Δεν υπάρχει κάποιο αίσθημα αυτοσυντήρησης; «Αναζητείται» μια πρόταση συνεκτική με αρχή, μέση και τέλος, και ένα προγραμματικό πλαίσιο που θα συνθέσει τον χώρο. Αλλά ποιος θα το πράξει αυτό; Προσωπικότητες που είναι εκτός των σημερινών κομματικών σχηματισμών δεν έχουν τη δύναμη να επιβάλουν το ξεκίνημα διεργασιών. Ακόμη και αν ενεργό ρόλο έχουν κορυφαία στελέχη των κομμάτων. Εκεί όπου πάντα θα «κολλάει» το πράγμα είναι στο όνομα του αρχηγού. Και πολλοί «μνηστήρες» δεν υπάρχουν.
Περιμένοντας τον Τσίπρα – Στον ΣΥΡΙΖΑ, το συνέδριο είναι ένα κομβικό ραντεβού που δεν θέλουν να πάει χαμένο. Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα σίγουρα θα προσδώσει στη διαδικασία ειδικό βάρος, αλλά δεν αποτελεί συνθήκη που θα αλλάξει το τοπίο.
«Final Four»
Στο «Final Four» της Κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά προσπαθούν να αποφύγουν τον «μικρό τελικό». Η κάθε δύναμη έχει μπροστά της να ανέβει ένα «βουνό» μέχρι να στηθούν οι κάλπες. Για το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη, αν δεν ανακάμψει και χάσει με 20 μονάδες από τη Νέα Δημοκρατία, ακόμη και αν τερματίσει δεύτερο, τα χειρότερα είναι μπροστά.
Στην Κουμουνδούρου το άγχος των βουλευτών για το αν θα ξαναβρεθούν στα έδρανα της Ολομέλειας είναι εμφανές. Ψάχνουν ένα «σωσίβιο» για να σταματήσουν τη δημοσκοπική πτώση που τους οδηγεί σε «τροχιά Συνασπισμού» και αυτό δεν είναι –προς το παρόν τουλάχιστον– η Νέα Αριστερά. Oσοι είχαν εναποθέσει τις ελπίδες στην επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και απλώς κοιτούν το ρολόι τους ανυπόμονα. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξανακυβερνήσει, δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί πλέον. Το συνέδριο είναι ένα κομβικό ραντεβού που δεν θέλουν να πάει χαμένο. Η παρουσία του πρώην πρωθυπουργού σίγουρα θα προσδώσει στη διαδικασία ένα ειδικό βάρος, αλλά δεν αποτελεί τη συνθήκη που θα αλλάξει το τοπίο.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει καταφέρει να τους κάνει όλους άνω-κάτω. Συνεχίζει ακάθεκτη, καταφέρνοντας το πρωί να βρίσκεται στη Λάρισα και το βράδυ να συγκρούεται στη Βουλή με τους πάντες. Αντισυστημική μεν, ωστόσο οι δυνάμεις που αντλεί ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, είναι μεγάλες. Για τη Νέα Αριστερά, το αδιέξοδο δείχνει να είναι μεγάλο. Οι οκτώ βουλευτές που έστω και από διαφορετικές αφετηρίες δεν είδαν αρνητικά τη σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν την πλειοψηφία στην κοινοβουλευτική ομάδα και τη μειοψηφία στα όργανα του κόμματος. Στο συνέδριο, στα τέλη Ιουνίου, θα κριθούν πολλά.
Στα γκάλοπ πάνε καλά
Το άθροισμα των κομμάτων της Κεντροαριστεράς είναι αισθητά υψηλότερο από τη συνολική επίδοσή της στην κάλπη του 2023. Ωστόσο, ο κατακερματισμός την αποδυναμώνει.
