Μπορεί μετά το χτύπημα των Ηνωμένων Πολιτειών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν να έστρωσε το έδαφος για τα πλέον δυσοίωνα σενάρια, πλην όμως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι οπαδός των εκπλήξεων, όποιο πρόσημο και αν έχουν αυτές.
Ξαφνικά έπεσε στο τραπέζι η εκεχειρία και μάλιστα με άμεση εφαρμογή, μια πρόταση που ουσιαστικά βολεύει και τα τρία μέρη. Οι μεν ΗΠΑ θεωρούν ότι πέτυχαν τον βασικό τους στόχο που ήταν ένα συντριπτικό πλήγμα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το Ισραήλ είναι ικανοποιημένο που το δικό του χτύπημα ακολουθήθηκε απ’ αυτό των ΗΠΑ, γνωρίζοντας επίσης ότι η συνέχιση του πολέμου έχει πολύ υψηλό κόστος και η Τεχεράνη μπορεί να ισχυρίζεται ότι απάντησε στα πλήγματα, χωρίς να είναι βέβαιη για το πόσο μπορεί να αντέξει την κλιμάκωση.
Όλα αυτά σε επίπεδο εκτιμήσεων, καθώς οι τρεις χώρες είναι επί ποδός πολέμου εδώ και πολλά χρόνια, η σύγκρουση μπορεί να κλιμακώθηκε, αλλά δεν είναι καινούργια. Τα πλήγματα λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της εκεχειρίας αποδεικνύουν το πόσο εύθραυστη είναι αυτή.
Για τους στρατηγικούς λόγους που επιλέγει η κάθε χώρα μπορεί να έχουμε εκεχειρίες και εξάρσεις, ενός τύπου «δακτύλιο», Δευτέρα- Τετάρτη- Παρασκευή επιθέσεις, Τρίτη- Πέμπτη- Σάββατο εκεχειρία και την Κυριακή προσευχή. Μπορεί αυτή η οπτική να φαίνεται φαιδρή, αλλά ουσιαστικά περιγράφει αυτό που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στη Μέση Ανατολή. Διαστήματα ειρήνης, διαδέχονται διαστήματα ειρήνης και μία σπίθα μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο κύκλο πολεμικών επιχειρήσεων. Ούτως ή άλλως το παζλ της Μέσης Ανατολής είναι τόσο σύνθετο, που κανείς δεν φιλοδοξεί ότι θα καταφέρει κάποια στιγμή να ενώσει τα κομμάτια του, χωρίς τον φόβο την επόμενη στιγμή κάποιος να το κάνει κομμάτια.
