Η μάχη του 1803 μεταξύ των Σουλιωτών και του οθωμανικού-αλβανικού στρατού κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην ελληνική ιστορία και λαογραφία.
Όταν φάνηκε ότι η ήττα ήταν αναπόφευκτη, οι Σουλιώτες άρχισαν να εκκενώνουν το Σούλι.
Ωστόσο, μια μικρή ομάδα Σουλιωτισσών και τα παιδιά τους βρέθηκαν παγιδευμένα στο βουνό του Ζαλόγγου.
Στην πράξη που έγινε αργότερα γνωστή ως «χορός του Ζαλόγγου», λέγεται ότι οι γυναίκες πέταξαν πρώτα τα παιδιά τους από τον γκρεμό, και λίγο αργότερα ακολούθησαν οι ίδιες.
Ο θρύλος θέλει αυτές τις γυναίκες να πηδούν από τον γκρεμό, τραγουδώντας και χορεύοντας, ως πράξη απόλυτης αντίστασης.
Παρά το γεγονός ότι η αυθεντικότητα αυτής της ιστορίας έχει αμφισβητηθεί με το πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν και άλλες παρόμοιες αφηγήσεις που εκφράζουν το πνεύμα του θρυλικού συνθήματος «Ελευθερία ή Θάνατος».
Το κάστρο του Πιλενάι
Στις 25 Φεβρουαρίου 1336, το κάστρο του Πιλενάι (σήμερα στη σημερινή Λιθουανία) πολιορκήθηκε από Τεύτονες Ιππότες.
Ο στρατός του κάστρου, υπό την ηγεσία του δούκα Μαργκίρις, πολέμησε γενναία, αλλά με περίπου 4.000 στρατιώτες να έχουν απομείνει για να υπερασπιστούν τα τείχη, ο δούκας αναγνώρισε ότι δεν μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο.
Γνωρίζοντας ότι οι υπήκοοί του θα μετατρεπόταν σε σκλάβους, κάλεσε τους στρατιώτες του να βάλουν φωτιά στο κάστρο, να καταστρέψουν όλα τα υπάρχοντά τους και στη συνέχεια να αυτοκτονήσουν μαζικά.
Οι πολίτες του Σαϊπάν
Φοβούμενοι ότι τα αμερικανικά στρατεύματα θα τους βασάνιζαν και θα τους δολοφονούσαν οι πολίτες του Σαϊπάν στην Ιαπωνία περπάτησαν στη θάλασσα ή πήδηξαν από τους βράχους και πνίγηκαν.
Πρώτα τα μεγαλύτερα παιδιά έσπρωχναν τα μικρότερα από την άκρη, μετά οι μητέρες έσπρωχναν τα μεγαλύτερα παιδιά και τέλος οι πατέρες έσπρωχναν τις γυναίκες τους, πριν πηδήξουν οι ίδιοι από την άκρη.
Υπολογίζεται ότι 22.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο.
Το φρούριο του Τσιτόργκαρχ
Το Τζάουχαρ είναι μια παλιά ινδική πράξη μαζικής αυτοπυρπόλησης.
Η πράξη εκτελούνταν από γυναίκες και παιδιά μέσα στα τείχη πολιορκημένων κάστρων ή πόλεων, όταν η έκβαση ήταν υπέρ του εχθρού.
Από την άλλη, οι άνδρες σε μία πράξη γνωστή ως «σάκα», ενώνονταν και έμπαιναν στη μάχη για τελευταία φορά για να πεθάνουν έντιμα.
Η πιο διάσημη πράξη τζαουχατ στην ινδική ιστορία συνέβη το 1303 στο Τσιτόργκαρχ.
Όταν όμως ο Αλαουντίν Χαλτζί πολιόρκησε το φρούριο, τελικά κατέρριψε την αντίσταση. Στόχος του ήταν να πάρει μαζί του την πανέμορφη βασίλισσα των Ρατζπούτ, η Ράνι Παντμίνι. Αλλά μόλις ο λαός της έχασε, η βασίλισσα αυτοκτόνησε μαζί με όλες τις άλλες γυναίκες του Τσιτόργκαρχ.
Πουπουτάν του Μπαντούνγκ
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1906, ο ολλανδικός στρατός επιτέθηκε στο Μπαλί και συνάντησε ελάχιστη αντίσταση.
Όταν έφτασαν στην πόλη Μπαντούνγκ, διαπίστωσαν ότι οι κάτοικοι εκεί είχαν πάρει τη μοίρα τους στα χέρια τους.
Η βασιλική οικογένεια του Μπαλί είχε προβλέψει την άφιξη των Ολλανδών και, γνωρίζοντας ότι ήταν σημαντικά λιγότεροι και η αντίστασή τους θα ήταν μάταιη, οι βασιλείς, οι οικογένειές τους και εκατοντάδες ακόλουθοι τους έδωσαν όλοι τέλος στη ζωή τους.
Οι Τεύτονες γυναίκες
Οι Τεύτονες ήταν μια γερμανική φυλή που βρισκόταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο περίπου 200 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού.
Γύρω στο 100 π.Χ., οι Τεύτονες αποφάσισαν να μεταναστεύσουν νότια και δυτικά, ελπίζοντας να βρουν καλύτερη γη για καλλιέργεια. Αυτό που δεν περίμεναν, ωστόσο, ήταν να πέσουν πάνω στην ταχέως επεκτεινόμενη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Όταν οι Τεύτονες έφτασαν στα σύνορα των ρωμαϊκών αποικιών ο Ρωμαίος στρατηγός Γάιος Μάριος ήταν εκεί για να τους συναντήσει.
Παρά τη σκληρή μάχη, σχεδόν 90.000 Τουετόνες σκοτώθηκαν και ο βασιλιάς τους Τεουτοβόντ αιχμαλωτίστηκε.
Ως όρο της παράδοσης των Τευτόνων, ο Μάριος διέταξε τον βασιλιά να παραδώσει 300 παντρεμένες γυναίκες, τις οποίες σκόπευε να δώσει στους Ρωμαίους άνδρες του.
Όταν οι Ρωμαίοι πήγαν να ξυπνήσουν τις γυναίκες τους το επόμενο πρωί, βρήκαν όλες τους νεκρές.
Οι πολίτες της Νουμάνθια
Η Νουμανθία ήταν μια μικρή πόλη στη βόρεια Ισπανία.
Η πόλη υπήρχε τον δεύτερο αιώνα π.Χ. και μπήκε στη λαογραφία μετά από μια οκτάμηνη αντίσταση εναντίον ενός ρωμαϊκού στρατού. Η πόλη έπεσε τελικά το 133 π.Χ. από τον στρατηγό Σκιπίωνα Αιμιλιανό.
Ως περήφανος λαός αντί να παραδοθούν, αυτοκτόνησαν μαζικά.
Η μνήμη της Νουμάνθια διατηρήθηκε από τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες, τον θεατρικό συγγραφέα που έγραψε τη δεκαετία του 1580 το El cerco de Numancia («Η καταστροφή της Νουμάνθια»).
Οι Εβραίοι του Μασάντα
Το έτος 73 μ.Χ., η εβραϊκή κοινότητα που ζούσε στη Μασάντα, ένα ορεινό φρούριο με θέα τη Νεκρά Θάλασσα, περικυκλώθηκε από ρωμαϊκό στρατό.
Σε αυτό που έγινε γνωστό ως μια εκπληκτική πράξη ανυπακοής, ο διοικητής των στρατιωτών της Μασάντα Ελαζάρ Μπεν-Γιαΐρ διέταξε κάθε άνδρα να σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του πριν στρέψουν τα σπαθιά τους ο ένας εναντίον του άλλον.
Η Μασάντα έχει τέτοια θέση στην εβραϊκή λαογραφία, ώστε μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούνταν ως κομμάτι της ορκωμοσίας νέων στρατιωτών για τον ισραηλινό στρατό.
Οι 47 Ρόνιν
Η ιστορία των 47 ρόνιν αφορά την εκδίκηση 47 σαμουράι για τον άδικο θάνατο του αφέντη τους, Ασάνο Ναγκανόρι.
Ο Ασάνο καταδικάστηκε σε τελετουργική αυτοκτονία (σεπούκου) το 1701, μετά από επίθεση στον ανώτερό του, Κίρα Γιοσιχίσα, ο οποίος τον είχε προσβάλλει.
Οι 47 ρόνιν, που σημαίνει σαμουράι χωρίς αφέντη, σχεδίασαν την εκδίκηση τους και επιτέθηκαν στο αρχοντικό του Κίρα το 1703.
Αν και ο λαός και οι αρχές συμφώνησαν με την πράξη τους, οι αξίες της εποχής καταδίκαζαν την εκδίκηση, με αποτέλεσμα οι ρόνιν να καταδικαστούν σε θάνατο και να διαπράξουν σεπούκου.
