Θα μπορούσε αυτό το κείμενο να ξεκινά με το «Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα παιδί που το φώναζαν Ηρακλή…»
Όμως, δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για μια πραγματική ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να γίνει φως για κάθε νέο άνθρωπο που παλεύει, ονειρεύεται και —παρά τις δυσκολίες— δεν το βάζει κάτω.
Γιατί ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μαύρα, ακόμα κι όταν η ελπίδα φαίνεται μακρινή… η πίστη στον εαυτό σου είναι το μόνο που δεν πρέπει να χάσεις. ΠΟΤΕ.
Advertisment
Ήταν δεν ήταν δέκα χρονών όταν τον είδα για πρώτη φορά. Ήταν το 2009. Μόλις είχαμε μετακομίσει στο καινούριο μας σπίτι, πρωτοπαντρεμένοι, και τον πέτυχα μαζί με τη μητέρα του στις σκάλες. Έμεναν στον δεύτερο όροφο· εμείς στον πρώτο.
«Πώς σε λένε, φίλε μου;», τον ρώτησα. Με κοίταξε με μάτια ζωηρά, γεμάτα σπιρτάδα, και μου είπε:
– Ηρακλής.
Χαμογέλασα. «Ωραίο όνομα», του απάντησα.
Ήταν ένα παιδί γεροδεμένο με ενέργεια που ξεχείλιζε. Εγώ τότε 30 χρονών, χωρίς παιδιά, με μια τελείως διαφορετική ματιά στη ζωή. Ζούσα μέσα σε ένα σύννεφο επιτυχίας: νέο σπίτι, καλή δουλειά, φιλοδοξίες και σχέδια που πίστευα ότι θα ξεδιπλωθούν όπως ακριβώς τα είχα φανταστεί. Όλα σε κουτάκια. Λογική. Πρόγραμμα. Ένα και ένα κάνουν δύο.
Ήμουν σίγουρος ότι είχα πιάσει τη ζωή απ’ τα κέρατα που λένε…. Έτσι νόμιζα…
Advertisment
Τα χρόνια πέρασαν. Η ζωή κύλησε, άλλαξε. Έκανα τη δική μου οικογένεια, ωρίμασα, προσγειώθηκα, είδα το απρόβλεπτο και έμαθα να παρατηρώ καλύτερα.
Μαζί με εμένα μεγάλωνε και ο Ηρακλής, πότε με φασαρίες, πότε με χαμόγελα. Η μητέρα του συχνά μου μιλούσε με ανησυχία:
– Δεν φοβάται τίποτα… είναι πεισματάρης. Άμα βάλει κάτι στο μυαλό του, δεν σταματάει.
– Καλό είναι αυτό, κάποια στιγμή θα του βγει σε καλό.
– Αμήν και πότε…, έλεγε εκείνη.
Δεν ήταν του διαβάσματος. Ήταν της παρέας, των ξενυχτιών, της περιπέτειας. Θυμάμαι ένα βράδυ που σκαρφάλωσε από το μπαλκόνι γιατί είχε ξεχάσει τα κλειδιά του. Ήταν ατρόμητος. Ένα παιδί που δεν λογάριαζε εμπόδια. Έβλεπε το “στόχο” και πήγαινε προς τα εκεί με φόρα.
Κι όσο κι αν αυτό τρόμαζε εμάς τους «μεγάλους», μέσα μου ένιωθα πως… έτσι πρέπει να είναι τα παιδιά. Να δοκιμάζουν, να αποτυγχάνουν, να σηκώνονται και να συνεχίζουν. Μας βολεύουν τα “καλά”, τα βολικά παιδιά εμάς τους γονείς… Δεν είναι όμως το ζητούμενο.
Καλοκαίρι, κάποια χρόνια μετά, τον θυμάμαι να κουβαλάει καυσόξυλα στην αποθήκη, μαζί με έναν φίλο του. Εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι και διάβαζα ένα βιβλίο για τους Δανούς και τη φιλοσοφία τους γύρω από τη ζωή, την ισορροπία, την ανατροφή των παιδιών… Το άφησα στο τραπέζι και κατέβηκα να βοηθήσω.
Κουβαλώντας ξύλα, άνοιξε μια κουβέντα από αυτές που δεν ξεχνάς.
Μου μιλούσε για τα όνειρά του, για τις εμπειρίες του από το Λονδίνο και την Αμερική — πήγε να κυνηγήσει ευκαιρίες. Κι εγώ, εκεί, κουβαλώντας μαζί του, τον θαύμασα. Γιατί ήξερα: όποιος τολμά, κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο του.
Και τον βρήκε.
Έπειτα από διάφορες απόπειρες να βρει εργασία και αφού δοκίμασε από delivery boy και bartender, διορίστηκε συνοριοφύλακας. «Τακτοποιήθηκε», έλεγαν οι δικοί του. Κι όμως, κάθε φορά που τον έβλεπα, μου έλεγε:
– Καλά είναι Δημήτρη… αλλά…
Το «αλλά» του έκρυβε δίψα. Κάτι του έλειπε. Ώσπου, μια μέρα, έφτασε στ’ αυτιά του μια πληροφορία που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή: πως υπάρχει μια ιδιωτική σχολή — με υψηλά δίδακτρα και απαιτητική εκπαίδευση — μέσω της οποίας μπορεί κανείς να γίνει Μηχανικός Αεροσκαφών, με αντίστοιχη αναγνώριση με τη Σχολή Μηχανικών Αεροσκαφών (ΣΜΑ). Κι αυτό ήταν…Κάτι άναψε μέσα του.
Άρχισε να διαβάζει. Κάθε βράδυ. Πριν, μετά, και παρά τη δουλειά.
Μαθηματικά, ΠΟΛΛΑ Μαθηματικά… Πιο πολύ διάβασμα απ’ ό,τι σε όλα του τα χρόνια στο σχολείο.
Γιατί έτσι είναι τα όνειρα: θέλουν ιδρώτα. Πείσμα. Μοναξιά. Αλλά, πάνω απ’ όλα, πίστη.
Και πέτυχε. Έδωσε εξετάσεις, πέρασε, και ένα μεσημέρι τον άκουσα να φωνάζει:
– Δημήτρη, το πήρα!!!
Λίγες μέρες μετά είχε ήδη υποβάλλει παραίτηση.
Ο διοικητής του τού είπε:
– Δεν το βλέπουμε συχνά αυτό… Μπράβο για το θάρρος σου. Σου εύχομαι να φτάσεις όσο πιο ψηλά μπορείς.
Και εγώ… ένιωσα υπερηφάνεια σαν να ήταν δικό μου παιδί.
Σήμερα ο Ηρακλής ζει στο Βερολίνο. Εργάζεται σε μεγάλη αεροπορική εταιρεία ως βοηθός μηχανικός αεροσκαφών και πολύ σύντομα θα είναι επίσημα Μηχανικός Αεροσκαφών.
Γράφω αυτή την ιστορία γιατί ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι εφόσον ένα παιδί δεν ακολουθήσει την πεπατημένη, Πανελλήνιες εξετάσεις – Πανεπιστήμιο είναι ξοφλημένο….
Γράφω γιατί τέτοιες ιστορίες πρέπει να ακούγονται.
Να γίνονται φως. Γιατί είναι σπάνιες. Είναι πολύτιμες.
Στα δικά μου μάτια, είναι ένας σύγχρονος Ηρακλής.
Ένας νέος άνθρωπος που πάλεψε, πίστεψε, ρίσκαρε και νίκησε.
Θα κλείσω με κάτι που μου είπε την τελευταία φορά που τον είδα:
«Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, ξεκίνα απ’ τον εαυτό σου…»
Κι εγώ, σήμερα, είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί ψηλά, στα χιλιάδες πόδια πάνω απ’ το έδαφος, ο κόσμος πετάει λίγο πιο ασφαλής…
χάρη σ’ εσένα, Ηρακλή.
Δημήτρης Τσουκαλάς
