Κάποτε νόμιζα πως έπρεπε να είμαι τέλεια. Ότι μόνο αν ήταν όλα άψογα, με το σώμα μου, με τη δουλειά μου, με τις λέξεις που έλεγα, με τις επιλογές που έκανα , μόνο τότε θα άξιζα την αγάπη και την αποδοχή. Και έτσι προσπάθησα πολύ. Έβαλα φίλτρα στα συναισθήματά μου, στόλισα τις αλήθειες μου με σιωπές και τύλιξα τις πληγές μου με χαμόγελα που δεν ένιωθα. Έγινα καλή στο να φαίνομαι εντάξει, ακόμα κι όταν μέσα μου ένιωθα κουρασμένη, μπερδεμένη και μόνη.
Στην πραγματικότητα, έγινα εξαιρετική στο να προσποιούμαι πως δε χρειάζομαι κανέναν , πως μπορώ να κάνω τα πάντα και μάλιστα τέλεια. Όμως όσο πλησίαζα αυτήν τη «τέλεια» εκδοχή του εαυτού μου, τόσο απομακρυνόμουν από την άλλη, την καλύτερη, την αληθινή. Ένιωθα αυτή τη τελειότητα να βαραίνει κάθε μου σκέψη, κάθε μου ανάσα. Ήταν σαν μια μάσκα που έπρεπε συνεχώς να φοράω και πως αν για λίγο έπεφτε, θα αποκάλυπτε κάτι ανεπαρκές, κάτι λίγο, κάτι που δεν είναι άξιο αποδοχής και αγάπης.
Advertisment
Μετά από τόσες «τέλειες» στιγμές, που στην ουσία με άφηναν κενή, μια μέρα αναρωτήθηκα πως νιώθω εγώ, μέσα από τις ρωγμές μου, τις σιωπές μου, τις μικρές μου ήττες αλλά και τις μεγάλες μου προσπάθειες.
Και τότε, ένιωσα σαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Ανέπνευσα αλλιώς, πιο ελεύθερα. Όχι γιατί έγινα τέλεια, αλλά γιατί σταμάτησα συνειδήτα να προσπαθώ να γίνω. Επειδή τελικά ήμουν αρκετή, ακριβώς έτσι όπως ήμουν.
Το “αρκετή” δεν είναι παραίτηση. Είναι απελευθέρωση. Δεν σημαίνει ότι σταματάς να εξελίσσεσαι. Σημαίνει ότι σταματάς να βασανίζεσαι. Ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Δεν χρειάζεται να είσαι κάτι παραπάνω. Αρκεί απλά να είσαι ΕΣΥ.
Advertisment
Γιατί τελικά δεν υπάρχει τελειότητα. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Άνθρωποι που δίνουν το καλύτερο τους εαυτό , άνθρωποι ευαίσθητοι, ευάλωτοι, που πέφτουν και σηκώνονται ξανά με το ίδιο πείσμα. Άνθρωποι που πληγώνονται αλλά και που πληγώνουν, που ξέρουν να ζητούν συγγνώμη, που μαθαίνουν να μεγαλώνουν μέσα από τα λάθη, την αμφιβολία, την κούραση. Άνθρωποι που συνεχίζουν να αγαπούν, να πιστεύουν, να ονειρεύονται.
Κι εκείνος ο κόσμος που κάποτε νόμιζες πως θέλει τη τελειά εκδοχή σου, αρχίζει να σε καταλαβαίνει, να σε αγαπά και να σε αποδέχεται, επειδή ΕΣΥ του έδειξες το τρόπο που θες να σε κοιτάζει.
