Υπάρχουν στιγμές που στρέφουμε το βλέμμα γύρω μας και κάτι βαθιά μέσα μας αντιδρά, σαν να μη χωράμε στην εικόνα που βλέπουμε. Σαν να παρατηρούμε το κόσμο μέσα από έναν φωτογραφικό φακό που όσο περισσότερο «ζουμάρουμε», τόσο πιο ξένα, παραμορφωμένα και θολά μοιάζουν όλα. Οι μορφές χάνουν το σχήμα τους, τα χρώματα ξεθωριάζουν, οι άνθρωποι απομακρύνονται. Ίσως όμως να μην φταίει ούτε ο κόσμος, ούτε η ζωή. Ίσως να είναι απλώς το βλέμμα μας. Ο τρόπος που μάθαμε να κοιτάμε. Οι ιστορίες που γράφτηκαν στο μυαλό μας πριν προλάβουμε να τις αμφισβητήσουμε. Και ίσως… αν αλλάξουμε τον φακό, να δούμε ξανά τη ζωή όχι όπως την μάθαμε, αλλά όπως πραγματικά είναι.
Αυτά τα άμεσα συμπεράσματα που συνήθως βγάζουμε, οι ταμπέλες που μας βάζουμε και σταματάμε την εξέλιξη μας ,αυτά τα φίλτρα που δεν βλέπουμε, κι όμως μας καθοδηγούν τα λένε γνωστικές προκαταλήψεις. Είναι εκείνες οι εσωτερικές φωνές που ψιθυρίζουν: «δεν μπορείς», «θα αποτύχεις», «δεν αξίζεις», «πρόσεχε, θα πληγωθείς». Είναι οι στιγμές που νομίζουμε πως έχουμε δίκιο, μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε να έχουμε άδικο. Είναι οι φορές που πιστεύουμε κάτι, όχι επειδή είναι αληθινό, αλλά επειδή το μυαλό μας, θέλει να επιβεβαιώσει αυτό που σκέφτεται. Είναι εκείνο το «είδες; όλοι τελικά το ίδιο είναι» όταν νιώθουμε απογοήτευση, και το «δεν θα τα καταφέρω» πριν ακόμα ξεκινήσω να προσπαθώ.
Advertisment
Κι όλα αυτά δεν τα φτιάξαμε χθες. Είναι παλιά. Από τότε που ήμασταν παιδιά και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον κόσμο. Παρατηρούσαμε, ακούγαμε, πληγωνόμασταν, και χωρίς να το ξέρουμε, βάζαμε μέσα μας κανόνες. Κανόνες για να επιβιώσουμε. Για να μη νιώσουμε πόνο. Και κάπου εκεί, το μυαλό μας, μάς είπε: «Δεν είναι ασφαλές να εμπιστεύεσαι». Και εμείς το πιστέψαμε. Και τώρα, χρόνια μετά, όταν κάποιος μας πλησιάζει με καλοσύνη, κάτι μέσα μας αμφιβάλλει. Όταν κάποιος μας προσφέρει αγάπη, νιώθουμε απειλή.
Όταν υπάρχει τρυφερότητα, βλέπουμε φόβο. Δεν είναι η πραγματικότητα αυτή που μας προδίδει. Είναι η μνήμη του παρελθόντος που ντύνει το παρόν με τα ίδια χρώματα. Είναι η προκατάληψη επιβεβαίωσης που μας κρατά δεμένους με τις πιο παλιές μας πληγές και μας κάνει να ψάχνουμε συνεχώς αποδείξεις για όσα φοβηθήκαμε κάποτε.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να τις αλλάξουμε από τη μια στιγμή στην άλλη, όμως μπορούμε πάντα να κάνουμε μια μικρή παύση σε αυτές τις περιοριστικές σκέψεις, να τις αναγνωρίσουμε και να αναρωτηθούμε: «Αυτό που σκέφτομαι τώρα… είναι μια αλήθεια η ένα φίλτρο του παρελθόντος;» και ίσως αυτή η μικρή παύση, γίνει η αφορμή για τη δική μας εσωτερική επανάσταση.
Advertisment
Τελικά θα λέγαμε πως οι γνωστικές προκαταλήψεις είναι ένα μονοπάτι που, αν το περπατήσουμε με αλήθεια, ευαισθησία και γενναιότητα, μπορεί να μας οδηγήσει στην εσωτερική μας αλήθεια. Και μόλις αρχίσουμε να παρατηρούμε, όχι μόνο ‘τι’ σκεφτόμαστε, αλλά και ‘πώς’ σκεφτόμαστε, τότε κάτι μέσα μας αλλάζει. Αλλάζουν οι σκέψεις, τα πιστεύω μας, ολόκληρος ο κόσμος μας. Όχι επειδή η πραγματικότητα μπροστά μας, είναι διαφορετική, αλλά επειδή εμείς μάθαμε να τη «φωτογραφίζουμε» ξανά. Με νέα φίλτρα. Πιο φωτεινά. Πιο αληθινά. Πιο δικά μας.
Στάικου ‘Αντζυ- Life Coach- AC Accredited | www.msbalance.gr
