Νιώθεις το κορμί να λυγίζει και δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Αισθάνεσαι κάποιον να έχει διεισδύσει στα σωθικά σου και μ΄ένα αιχμηρό αντικείμενο… ίσως ακόμη και με τα ίδια του τα χέρια… να προσπαθεί να σε κομματιάσει στα δυο.
Το κορμί δεν αντέχει αυτήν την ξαφνική επίθεση, παλεύεις να κρατηθείς στα δυο σου πόδια, να αποδείξεις πως είσαι δυνατός, πως τίποτα δεν μπορεί να σε λυγίσει. Αισθάνεσαι να παραδίνεσαι σε μια δύνη, που δεν ξέρεις που θα καταλήξει… μέσα σε μια στιγμή όλα αλλάζουν γύρω σου… Φοβάσαι… ναι, για πρώτη φορά φοβάσαι τόσο πολύ… για το αν θα τα καταφέρεις… αν θ΄αντέξεις…
Ο Δαίμονας έχει όνομα… Π Ο Ν Ο Σ… ένας δαίμονας ύπουλος που μπορεί να κόψει στα δυο ένα κυπαρίσσι, να διαγράψει το χαμόγελο μονομιάς από τα χείλη. Μια στιγμή και όλα μεταμορφώνονται, μια στιγμή που πιστεύεις πως διαρκεί τόσο απίστευτα πολύ….
Πόνος στο κορμί…
Πόνος και στην ψυχή….
Είναι σαν να θρυμματίζεται η καρδιά και εσύ να την ακούς. Πολλές φορές γίνεται τόσο απότομα, που είναι αδύνατο να το εξηγήσεις. Μηχανικά απλώνεις το χέρι και αγγίζεις το στέρνο, με μια παιδική αφέλεια θέλεις να διαπιστώσεις πως είναι ακόμη εκεί… ζωντανή… αναζητάς τους παλμούς της, το μονότονο μοιρολόι της, ενώ όλα γύρω σου έχουν βυθιστεί σε μια αβάσταχτη, ανεξήγητη σιωπή.
Χάθηκε γονιός, φίλος αγαπημένος, συγγενής, χάθηκε η ελπίδα της ζωής, χάθηκε έρωτας που άγγιξε την ψυχή… και έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση μπαίνει στη ζωή σου ο πόνος. Ο αβάσταχτος, ο απερίγραπτος, αυτός που πιστεύεις πως δε θα ξεπεράσεις ποτέ.
Πονάς και γιατρικό δεν έχει….
Πονάς και η παρηγοριά αποφάσισε να φύγει μακριά…
Αγωνίζεται να σηκωθείς από το κρεβάτι, να βγεις από το δωμάτιο, από το σπίτι, να περπατήσεις ξανά στον δρόμο τον γνώριμο, που έχει σημαδευτεί από τις αναμνήσεις σας. Σφίγγεις τα δόντια να μη βάλεις τις φωνές και ικετεύεις να μην ξεχάσεις τις ατάκες της καθημερινότητας που αποκαλούν λογικές. Τα βήματα πια έχουν γίνει συρτά, τα χέρια αδυνατούν ακόμη και να σηκώσουν τα κλειδιά.
Πονάς… πονάς τόσο πολύ που οι λέξεις έχουν παραμορφωθεί, οι σκέψεις έχουν γίνει ένα κουβάρι που είναι αδύνατο να ξεμπερδευτεί…
Πονάς…
Ναι, μάτια μου γλυκά, πονάς γιατί ακόμη είσαι ζωντανός!
Πονάς, γιατί η κάθε ανάσα, σου αποδεικνύει πως ακόμη είσαι εδώ, η διαδρομή δεν έχει τελειώσει, όχι ακόμη…
Μέχρι την τελευταία ανάσα… ακόμη και αν χρειάζεται να πονάς… είσαι ζωντανός, είσαι ταμένος στην ελπίδα, στη ζωή, στο φως.
Πονάς… γιατί μέσα από τον πόνο ίσως κάτι πρέπει να μάθεις, κάτι να συνειδητοποιήσεις και ίσως πάλι κάτι να αποδεχθείς και να αγαπήσεις… Γιατί όταν πονάει η ψυχή για τους αγαπημένους που χάνονται τόσο άδικα και ξαφνικά, χάνεται κάθε λογική, κάθε εξήγηση, κάθε ερμηνεία και τότε αναζητάς μια αλήθεια που πιστεύεις πως δεν αντέχετε….
Να θυμάσαι:
Πονάς και αυτό είναι η πιο ισχυρή απόδειξη πως είσαι ακόμη ζωντανός, πως η απώλεια – που σου προκάλεσε αυτόν τον διαολεμένο πόνο – τελικά δεν κατάφερε να σε σκοτώσει…
©2024 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος * Λογοτέχνιδα
Διαβάστε επίσης
