Η γενιά των millennials, που πλέον καταλαμβάνει ηγετικές θέσεις, καλείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της επαγγελματικής εξουθένωσης και των υψηλών προσδοκιών από τα ίδια της τα στελέχη. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον πολύ διαφορετικό από εκείνο που γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές, πολλοί διαπιστώνουν ότι οι προαγωγές και η ηγεσία δεν φέρνουν απαραίτητα περισσότερη ικανοποίηση, ενώ η προσπάθεια να είναι «cool boss» συχνά δημιουργεί νέες προκλήσεις.
«Κατέληξα στα επείγοντα», λέει ένας διευθυντής επικοινωνίας, που εργάζεται στον δημόσιο τομέα, περιγράφοντας πώς ξύπνησε από έναν εφιάλτη με πόνο στο στήθος, μυρμήγκιασμα στο αριστερό του χέρι και δυσκολία στην αναπνοή. Ήταν βέβαιος ότι είχε καρδιακή προσβολή.
Όπως περιέγραψε στο Fortune ένας γιατρός τον διέγνωσε με κρίση πανικού, ενώ ο θεραπευτής του υποστήριξε ότι αυτό σχετίζεται με εξουθένωση λόγω εργασιακού άγχους, χωρίς όμως να φτάσει σε επίσημη διάγνωση.
«Βασικά, μου είπε, ‘Η εταιρεία σου φέρει ευθύνη, αυτά σου τα έχουν προκαλέσει.’»
Το 2025 οι millennials κατέλαβαν πλέον την πλειοψηφία στις ηγετικές θέσεις, καθώς η ηλικιακή ομάδα 29–44 ετών αντικατέστησε τη γενιά X ως το μεγαλύτερο κομμάτι των στελεχών διοίκησης. Τι σημαίνει όμως για τη «γενιά της εξουθένωσης» να έχει τον έλεγχο; Βρέθηκαν να ηγούνται σε ένα εργασιακό περιβάλλον αρκετά διαφορετικό από εκείνο που γνώριζαν οι ίδιοι οι προϊστάμενοί τους.
Το 2025 οι millennials κατέλαβαν πλέον την πλειοψηφία στις ηγετικές θέσεις, καθώς η ηλικιακή ομάδα 29–44 ετών αντικατέστησε τη γενιά X ως το μεγαλύτερο κομμάτι των στελεχών διοίκησης
Ωστόσο, αναδεικνύονται κάποια κοινά μοτίβα. Οι millennials μπήκαν στην αγορά εργασίας αναζητώντας οργανισμούς και ηγέτες με ενσυναίσθηση, που θα τους φρόντιζαν, και σήμερα βρίσκονται στην άλλη πλευρά, αντιμετωπίζοντας μια ενισχυμένη εκδοχή αυτών των προσδοκιών από τους υφισταμένους τους της Gen Z. Παράλληλα, υπάρχει μια ξεκάθαρη κρίση μέντορινγκ, καθώς λίγοι μπορούν να επικαλεστούν υγιή πρότυπα ηγεσίας ή συγκεκριμένα προγράμματα εκπαίδευσης που να τους προετοίμασαν για τις ευθύνες που έχουν αναλάβει.
Μηδέν προθυμία για ανέλιξη
«Δεν έχω καμία διάθεση να προχωρήσω ψηλότερα», λέει ο διευθυντής επικοινωνίας που κατέληξε στο τμήμα επειγόντων. «Διοικώ με ενσυναίσθηση και ευελιξία, αλλά οι ανώτεροί μου εξακολουθούν να τηρούν μια ‘σκληρή στάση’», περιγράφοντας ένα περιβάλλον όπου οι μεσαίοι managers που νοιάζονται για το προσωπικό τους παγιδεύονται ανάμεσα σε μια παραδοσιακή νοοτροπία και σε μια νεότερη γενιά που απορρίπτει ομόφωνα την κλασική κλίμακα ανέλιξης. Για τους υφισταμένους του από τη Gen Z προσθέτει: «Όλοι έχουν πει, «Δεν το θέλω», ενώ εκφράζει ανησυχία για την επόμενη γενιά ηγεσίας, καθώς η διευθυντική τάξη των millennials είναι εξουθενωμένη και οι δικές του φιλοδοξίες έχουν φτάσει στα όρια: «Γιατί να περάσω τη ζωή μου σε συναντήσεις;»
Υπάρχει μια ιδιαίτερη ένταση στο στυλ διοίκησης των millennials. Προσπαθώντας να αποφύγουν την αυστηρή και ιεραρχική προσέγγιση των προκατόχων τους από τη Gen X και τους boomers, συχνά επιδιώκουν να είναι «cool boss»
Οι οικονομικοί αναλυτές όλο και περισσότερο θέτουν την πιθανότητα η «σκάλα της επιτυχίας» να αποκτά διαφορετικό σχήμα τη δεκαετία του 2020. Ο Alex Bryson από το University College London, που ερευνά την αυξανόμενη αίσθηση «απελπισίας» της Gen Z, είπε στο Fortune ότι εντόπισε ένα εντυπωσιακό απόσπασμα στη δουλειά του, αν και δεν έχει δει έρευνα που να το επιβεβαιώνει ουσιαστικά: «Ανεβαίνοντας στην ιεραρχία, νιώθεις ότι, ίσως, για κάποιους, κάποιος έχει αφαιρέσει κάποια σκαλιά.»
Ένα αίσθημα κενού
Πολλοί millennials managers περιέγραψαν στιγμές που ένιωσαν ότι είχαν φτάσει στο όριό τους, όπου περισσότερα χρήματα ή υψηλότερη θέση δεν έφερναν επιπλέον ικανοποίηση, αλλά συχνά μόνο περισσότερα προβλήματα. Ένας 37χρονος διευθυντής ακτινολογίας σε σύστημα υγείας της Μασαχουσέτης ανέφερε ότι έχει λάβει πολλές αυξήσεις και κερδίζει διπλάσια από ό,τι πριν δέκα χρόνια, αλλά μετά από ένα όριο περίπου 150.000 δολαρίων δεν ένιωσε κανένα πρόσθετο όφελος από το αυξημένο εισόδημα. «Νιώθω ακριβώς το ίδιο… πιθανότατα εξίσου χαρούμενος ή δυσαρεστημένος», είπε, προσθέτοντας ότι ο πληθωρισμός και τα τέσσερα παιδιά του έχουν καταναλώσει σημαντικό μέρος του εισοδήματός του.
Μια συγκεκριμένη προαγωγή του φάνηκε κενή. Θυμάται τη μέρα που ο προϊστάμενός του του ανακοίνωσε τους οικονομικούς όρους και τίποτα δεν φαινόταν να αλλάζει. Απλώς σκέφτηκε: «Τώρα έχω περισσότερα προβλήματα να λύσω».
Πολλοί millennials managers περιέγραψαν στιγμές που ένιωσαν ότι είχαν φτάσει στο όριό τους, όπου περισσότερα χρήματα ή υψηλότερη θέση δεν έφερναν επιπλέον ικανοποίηση, αλλά συχνά μόνο περισσότερα προβλήματα
Ο μύθος και η παγίδα του «cool boss»
Υπάρχει μια ιδιαίτερη ένταση στο στυλ διοίκησης των millennials. Προσπαθώντας να αποφύγουν την αυστηρή και ιεραρχική προσέγγιση των προκατόχων τους από τη Gen X και τους boomers, συχνά επιδιώκουν να είναι «cool boss» — ανοιχτοί, διαφανείς και υποστηρικτικοί. Ωστόσο, πηγές του Fortune αναφέρουν ότι αυτή η στάση μπορεί να θολώσει τα όρια ανάμεσα στη διοίκηση και τη φιλία, δημιουργώντας νέες ευάλωτες καταστάσεις.
Ένας ανώτερος μηχανικός της Netflix εξήγησε τη διαφορά ανάμεσα στους millennials που επιδιώκουν να είναι «cool» ή «φιλικοί» managers και στους πιο επιφυλακτικούς Gen X managers: «Ο δικός μου millennial manager κατανοεί περισσότερο την ανθρώπινη πλευρά… αλλά τα όρια ήταν πάντα ξεκάθαρα.» Επισήμανε ότι η ένταση του φόρτου εργασίας μπορεί να ξεπεράσει το παραδοσιακό ωράριο 9–5. «Αν δουλέψουμε αργά μια μέρα, την επόμενη ίσως έρθουμε πιο αργά ή συμβεί κάτι παρόμοιο. Είναι έντονο, γιατί ακόμα κι εκτός δουλειάς σκέφτεσαι το γραφείο, λόγω του όγκου των υποχρεώσεων».
