Το δικαστήριο που αποφάσισε το κλείσιμο της μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν πήρε απλώς μία απόφαση βασισμένη σε τοπικούς νόμους, πήρε μια πολιτική απόφαση και ως τέτοια θα πρέπει να την δούμε.
Η προσπάθεια να μπει «λουκέτο» στη Μονή έχει βάθος χρόνου και υπακούει σε έναν ιδιότυπο λαϊκισμό των πολιτικών ηγεσιών της χώρας, είτε υπό την ηγεσία των «Αδελφών Μουσουλμάνων», είτε υπό την διάδοχη κατάσταση που τους ανέτρεψε του προέδρου Σϊσι. Μετράει δεκαετίες η προσπάθεια πολλών ηγετών του Αραβικού κόσμου να πείσουν το κοινό των πιστών ότι δεν υπολείπονται σε πίστη και ακολουθούν πολιτικές που μπορεί να μην παραπέμπουν σε άμεσες διώξεις αλλοθρήσκων, αλλά εφευρίσκουν «σημεία αιχμής», δημιουργούν εντάσεις και προβλήματα και στο τέλος δικαιώνουν το «αίσθημα» που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Η δικαστική απόφαση δεν στοχεύει να «διορθώσει» κάτι, μοιάζει με άσκηση εξουσίας, με σαφές μήνυμα ότι μπορεί να παρέμβει ακόμα και σε ιστορικές μονές, όπως αυτή της Αγίας Αικατερίνης, που μετρά αιώνες λειτουργίας. Και όλα αυτά σε μία χώρα με την οποία υποτίθεται η Ελλάδα έχει ομαλές σχέσεις, οι οποίες μάλιστα επιβεβαιώθηκαν με την πρόσφατη επίσκεψη του Αιγύπτιου προέδρου στην Αθήνα.
Είναι βέβαιο ότι η Αθήνα θα αντιδράσει διπλωματικά- και το έχει κάνει ήδη- αυτό όμως που είναι αδιευκρίνιστο είναι ποιες είναι οι άμεσες προθέσεις της αιγυπτιακής ηγεσίας. Θα παρέμβει «διορθωτικά» ή θα κλείσει το μάτι στο φανατικότερο μέρος των θρησκευόμενων της χώρας, ώστε να μετριάσει την απήχησης των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Κανείς δεν μπορεί να απαντήσεις με βεβαιότητα, όπως συνήθως στα θέματα που ανακύπτουν στη Μέση Ανατολή. Μπορεί σε αυτή τη φάση η αιγυπτιακή ηγεσία να καθησυχάζει και να μιλά για παραμονή της Μονής στο ίδιο καθεστώς, πλην όμως για δηλώσεις πάντα κρατάς μικρό καλάθι.
