Φόρτωση Text-to-Speech…
Επειδή «Ζητείται ελπίς» (Α. Σαμαράκης), αποφάσισε «να γίνει η αλλαγή που προσδοκά» (Μ. Γκάντι) για ένα ταξίδι σε πιο «όμορφες θάλασσες» (Ν. Χικμέτ). Τα quotes παραπέμπουν περισσότερο σε Βουλή των Εφήβων δεκαετίας ’80 παρά σε μανιφέστο νέου προοδευτικού πολιτικού αρχηγού την εποχή του μεγάλου κλονισμού της δυτικής δημοκρατίας. Ομως στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, που αναζήτησε το μέλλον της Αριστεράς, την περίοδο 2012-2019, στο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και στην ατμόσφαιρα της πρώτης περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου, αναμενόμενο είναι να μην εγκαταλείπει τις παλιές και δοκιμασμένες συνταγές που του δημιουργούν ασφάλεια.
Στη δήλωση με την οποία ανακοίνωσε την παραίτησή του από τη βουλευτική έδρα υπάρχει αριστερός μελοδραματισμός («επιστρέφω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης»), άρρητη επίκληση ηθικού πλεονεκτήματος («δεν θέλω και δεν μπορώ να συμμετέχω σε μια Βουλή δημοκρατικά απογυμνωμένη») και μια στομφώδης αλλά αόριστη δέσμευση («να αφουγκραστώ την κοινωνία και τις ανάγκες της»). Και τώρα; Μακάρι να ήξερε. Είναι προφανές ότι δεν έχει σχεδιαστεί η επόμενη κίνηση, ούτε παρακολουθούμε την εξέλιξη μιας συγκροτημένης στρατηγικής με αρχή, μέση και τέλος. Ο Αλ. Τσίπρας έκανε το αυτονόητο, να παραιτηθεί από τη βουλευτική έδρα, αφού μόνο τυπικά ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ουσιαστικά ήταν απορροφημένος από το rebranding που θα του επιτρέψει, όπως ελπίζει, να συστηθεί ξανά στον προοδευτικό κόσμο διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο και, αν είναι δυνατόν, μια δεύτερη ευκαιρία στο Μέγαρο Μαξίμου.
Το βιβλίο με τη δική του αφήγηση για την «πρώτη φορά Αριστερά» ολοκληρώνεται, με αφορμή την έκδοσή του θα κάνει περιοδείες και θα συμμετάσχει σε διάφορες εκδηλώσεις για την παρουσίασή του. Ομως, θα πρέπει να βρει με ποιο τρόπο θα παρεμβαίνει πολιτικά: Οι συζητήσεις του Ινστιτούτου προφανώς δεν αρκούν για να κρατηθεί στην πρώτη γραμμή και ο ίδιος δεν έχει μάθει να λειτουργεί εκτός κομματικού πλαισίου. Θα είναι η πρώτη φορά στη δημόσια διαδρομή του που θα πρέπει να συντηρήσει την πολιτική του ταυτότητα χωρίς να ανήκει κάπου, χωρίς μηχανισμό και αξίωμα, μόνο ως ένας πρώην που διεκδικεί να γίνει επόμενος.
Τα δεδομένα: Υπάρχουν βουλευτές και πρώην βουλευτές (του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και ανεξάρτητοι) που θέλουν να τον ακολουθήσουν, γιατί θεωρούν ότι έτσι θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν πολιτικά. Υπάρχουν στελέχη σε όλη τη χώρα που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν, ανεβαίνοντας σε ένα τρένο που ελπίζουν ότι θα φέρει την πολιτική αλλαγή. Υπάρχουν επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ που επενδύουν πολιτικά στην επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Υπάρχουν δημοσκοπήσεις που του χαρίζουν εύκολα διψήφιο ποσοστό και ένα κενό ισχυρής πολιτικής εκπροσώπησης στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς που του αφήνει περιθώρια πρωτοβουλιών.
Τα δυνατά του «χαρτιά»: Εχει δημιουργήσει μια διεθνή δικτύωση (από τον Πικετί μέχρι τον Σόντερς και από το Χάρβαρντ μέχρι τη Σορβόννη) που του επιτρέπει να προβάλλει ηγετικότητα, ωρίμανση και ικανότητα να αρθεί στο ύψος των παγκόσμιων περιστάσεων. Και, κυρίως, το θέλει πολύ. Τόσο πολύ που δεν τον πτοεί ούτε ότι έξω «από το λαγούμι» τον περιμένει η Ζωή Κωνσταντοπούλου πιο έτοιμη από ποτέ να του επιτεθεί. Ούτε ότι οι φανατικότεροι του αλήστου μνήμης αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου θα ξαναβρούν λόγo ύπαρξης στα social media. Ούτε ότι στο ΠΑΣΟΚ θα ενεργοποιηθούν ανακλαστικά αυτοσυντήρησης και σίγουρα δεν θα θέλουν να μοιραστούν οτιδήποτε μαζί του. Ούτε ότι αν δημιουργηθεί κόμμα Τεμπών ο ίδιος θα καταχωριστεί στην όχθη του πιο βαρετού συστημισμού. Ούτε ότι κινδυνεύει να συγχρονιστεί με τον Αντ. Σαμαρά και να μπει στο κάδρο του παλιού πολιτικού κόσμου που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή. Κάτι που έχουν πει μεγάλοι συγγραφείς είναι ότι γράφοντας γράφεις, δηλαδή ότι όταν ξεκινούν ένα βιβλίο δεν ξέρουν πάντα πού θα καταλήξουν. Ισχύει σίγουρα και στην περίπτωση του πολιτικού Αλέξη Τσίπρα, γιατί ως συγγραφέας υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να έγραψε την τελευταία σελίδα πριν από την πρώτη.
