Μόλις 14 ετών, ο Πάολο αυτοκτόνησε το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου, λίγες ώρες πριν από την έναρξη του σχολικού έτους στο δήμο Σάντι Κόσμα ε Νταμιάνο στην πόλη Λατίνα. Η εισαγγελία της πόλης Κασίνο άνοιξε επίσημα φάκελο διερευνώντας εάν υπήρξε υποκίνηση σε αυτοκτονία.
Σύμφωνα με τους γονείς και τον αδελφό του, ο νεαρός ήταν θύμα σχολικού και όχι μόνο εκφοβισμού, με την οικογένεια να αναφέρει ότι είχε το καταγγείλει επανειλημμένα στο σχολείο και στους δασκάλους. Οι ερευνητές άκουσαν τη διευθύντρια του σχολείου και διατάχθηκε η κατάσχεση του κινητού τηλεφώνου και των κινητών συσκευών του νεαρού. Σύμφωνα με πληροφορίες του Il Fatto Quotidiano, κατασχέθηκαν επίσης τα τηλέφωνα κάποιων συνομηλίκων του.
Οαδελφός του Ιβάν Ρομπέρτο συνέταξε επιστολή στη Τζόρτζια Μελόνι για να της περιγράψει τον εκφοβισμό που υπέστη ο νεαρός. Ο υπουργός Παιδείας Τζουζέπε Βαλντιτάρα ανακοίνωσε ότι διέταξε δύο εσωτερικές έρευνες (επιθεωρήσεις). Μια στο γυμνάσιο που φοιτούσε ο Μέντικο στο παρελθόν και στο λύκειο όπου θα έπρεπε να ξεκινήσει τη νέα σχολική χρονιά.
Μια κοινωνία, μαθητές μέχρι και εκπαιδευτικοί, φέρονται να οδήγησαν ένα παιδί στην αυτοκτονία
Η μητέρα του Πάολο Σιμονέτα Λα Μάρα, επιβεβαίωσε στη La Repubblica ότι ο γιος της «ήταν θύμα εκφοβισμού», και πως «πάντα καταγγέλλαμε τα πάντα στο σχολείο. Αλλά δεν μας άκουγαν. Ήταν καλός μαθητής, αλλά τελευταία έλεγε ότι δεν του άρεσε πια το σχολείο. Στο δημοτικό σχολείο δέχτηκε επιθέσεις από τους συμμαθητές του και χλευασμούς από τους δασκάλους, στο γυμνάσιο εκφοβισμό από τους καθηγητές»(!).
«Στη συνέχεια, ήρθαν τα σχόλια στο πρώτο έτος του Ινστιτούτου Πληροφορικής Πατσινότι. Άλλο μπούλινγκ, άλλος πόνος. Πόσες φορές τον είδα να κλαίει», είπε. «Ο Πάολο αγαπούσε να έχει πολύ μακριά ξανθά μαλλιά. Μετά τις πρώτες τέσσερις ημέρες του γυμνασίου άρχισαν να τον αποκαλούν «Παολέτα», «αδελφούλα». Τον περίμεναν στην τουαλέτα. Στην αρχή ήταν ένας, μετά έγιναν περισσότεροι».
«Απευθυνθήκαμε αμέσως στο σχολείο, μας διαβεβαίωσαν ότι θα τον βοηθούσαν. Αλλά όλα τελείωσαν μόνο αφού ο Πάολο αποφάσισε να κόψει όλα τα μαλλιά του. Η άλλη φράση για να τον κοροϊδεύουν ήταν «Μικρός Πρίγκιπας», επειδή ο γιος μου δεν έβγαινε από το σπίτι κάθε πρωί αν δεν είχε κάνει ντους».
Σύμφωνα με την αναφορά της μητέρας, η πρώτη καταγγελία υποβλήθηκε στην πέμπτη δημοτικού. «Απευθυνθήκαμε στους καραμπινιέρους επειδή ένας συμμαθητής του έβαλε ένα πλαστικό κατσαβίδι στο λαιμό του γιου μας και έλεγε ότι θα τον σκοτώσει. Και η δασκάλα δεν παρενέβη. Ήμασταν γονείς που ασχολούμασταν πολύ με τη σχολική ζωή του γιου μας και αυτό τους ενοχλούσε. Όλες οι άλλες καταγγελίες ήταν γραπτές και προφορικές προς τα σχολεία, αλλά δεν έκαναν τίποτα».
«Ήταν διαφορετικός από τους άλλους και για αυτό έμεινε μόνος»
Ο Πάολο, λέει η μητέρα του «Ήταν διαφορετικός από τους άλλους και γι’ αυτό παρέμενε μόνος. Αγαπούσε τη μουσική, να πηγαίνει για ψάρεμα με τον πατέρα του, να μαγειρεύει, να βοηθάει στο σπίτι. Και γι’ αυτό τον εκφοβίζαν. Την τελευταία βραδιά, πριν από την τραγωδία, έφτιαξε ψωμί και μπισκότα. Πάντα υπερασπιζόταν τους πιο αδύναμους και γι’ αυτό τον αποκαλούσαν «καρφί»».
Στην κηδεία από τους δώδεκα συμμαθητές του μόνο ένας παρευρέθηκε. Στο ομαδικό τσατ της τάξης έγραψε «Κρατήστε μου θέση στην πρώτη σειρά». Η οικογένειά του πιστεύει ότι «τώρα θέλει να δει πώς θα τελειώσει όλη αυτή η ιστορία».
Οι γονείς ζητούν να μην ξεχαστεί ο γιος τους και να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Να τους «εξηγήσει κάποιος τι συνέβη και να έχει το θάρρος να το καταγγείλει».
Η έχθρα προς το διαφορετικό, το ξένο, αυτό που πάει κόντρα στα πρότυπα συμπεριφοράς, είναι μια ιστορία που συνεχίζει να επαναλαμβάνεται σε όλο τον κόσμο, σε κάθε χώρο και σε κάθε χώρα. Παρά τα ξεκάθαρα ομοφοβικά χαρακτηριστικά των επιθέσεων που δέχονταν, δεν υπάρχει καμία πληροφορία που να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του παιδιού. Απλά, δεν ήταν το αγοράκι που ήθελε η τοπική κοινωνία και φρόντισαν να το ξεφορτωθούν.
