K-pop Demon Hunters: Το παρόν ανήκει στη Sony (ίσως και το μέλλον)

Σε μια εποχή όπου η μαζική παραγωγή περιεχομένου έχει μετατραπεί από δημιουργική διαδικασία σε αριθμητικό στοίχημα επιτυχιών, η Sony Animation ξεχωρίζει, όχι γιατί κάνει τα πάντα τέλεια, αλλά γιατί κάνει τα πάντα αλλιώς. Ενώ η Disney φαίνεται να ανακυκλώνει συνταγές επιτυχίας, βασιζόμενη σε νοσταλγία και την «σίγουρη επένδυση» των sequels και των franchise, η Sony δείχνει διατεθειμένη να ρισκάρει. Και τί το πιο εντυπωσιακό αυτό το πείραμα; Μα φυσικά ότι… κερδίζει.

Κάτι παλιό, κάτι καινούριο…

Φαντάσου ένα μείγμα από “Τζεμ και οι Γόησες”, “Powerpuff Girls”, ένα K-drama με δαίμονες, και την εκρηκτική αισθητική του “Spider-Verse”, και πρόσθεσε ένα K-pop soundtrack που σου «κολλάει» επικίνδυνα. Αυτό είναι το “K-pop Demon Hunters”, μια animated εμπειρία που ξεκινά ως τρελή ιδέα και καταλήγει να έχει… ψυχή. Η ιστορία ακολουθεί ένα K-pop girl group που, πέρα από τραγούδι και χορό, πολεμά δαίμονες για να σώσει τον κόσμο. Μόνο που οι δαίμονες… απαντούν με δικό τους boy band.

Η ταινία ξεχωρίζει για την εκπληκτική της εικονοπλασία και τις μάχες που «χορεύουν» σε τέλεια αρμονία με τις χορογραφίες. Όμως η πραγματική έκπληξη είναι το βάθος: προσωπικά τραύματα, πίεση για τελειότητα, αυτοκαταπίεση. Δεν περίμενες τόση καρδιά σε κάτι τόσο pop. Η Sony κάνει ό,τι η Disney φοβάται: καινοτομεί χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

K-pop Demon Hunters: Το πιο αναπάντεχο animation που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν

Όταν κυκλοφόρησε το “K-pop: Demon Hunters”, λίγοι περίμεναν ότι ένα animated musical για K-pop idols που πολεμούν δαίμονες θα είχε ουσία. Κι όμως, μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά, το κοινό ήταν κερδισμένο. Κάθε τραγούδι «βαράει». Η αισθητική του έργου – εκρηκτική. Οι χαρακτήρες – ειλικρινείς, ατελείς, σχεδόν ανθρώπινοι μέσα στη φανταστική τους διάσταση. Το αποτέλεσμα; Ένα animation που δεν φοβάται να φλερτάρει με το παράξενο και να πει ιστορίες χωρίς εγγυημένο happy ending.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Sony εκπλήσσει. Ας θυμηθούμε: “Οι Μίτσελ και η εξέγερση των μηχανών”(Mitchells vs. the Machines), ήταν μια παράδοξη οικογενειακή περιπέτεια που μετέτρεψε την τεχνοφοβία σε σάτιρα με κψυχή. Το “Spider-Man: Into the Spider-Verse” και το “Across the Spider-Verse” ήταν δημιουργίες με πρωτότυπη αφήγηση και αισθητική. 

Η Sony φαίνεται πως δεν κυνηγάει απλώς το κέρδος, κυνηγάει τη δημιουργία ενός σύγχρονου pop πολιτισμού που μιλάει στη γενιά του TikTok, αλλά δεν της κάνει «χατίρια». Την εμπιστεύεται.

Αντίθετα, η Disney, το στούντιο που καθόρισε γενιές και έχτισε έναν αυτοκρατορικό πολιτισμό γύρω από το παραμύθι και την αφήγηση του, δείχνει τελευταία να μην ξέρει τι θέλει να πει με αρκετές από τις ταινίες της (ή ακόμα πιό σωστά, να θέλει να επαναλάβει παρά να επαναδιατυπώσει). Και, το χειρότερο, όταν μια παραγωγή δεν αποδίδει, αντί να πάρει ένα ουσιαστικό μάθημα και να ερευνήσει τους λόγους αποτυχίας, η λύση είναι πάντα η ίδια: prequel, sequel, spin-off, reboot. Η φαντασία -σχεδόν πάντα- μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και το ρίσκο εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από ασφαλείς αναπαραγωγές. Με το MCU να κουράζει και τα live-action remakes να στερούνται ψυχής (ακόμα και το πολύ γλυκό, “Λίλο και Στιτς”, ήταν πανομοιότυπο και όχι μια τολμηρή απόπειρα να μιλησει για την οικογένεια και τη σημασία της), η Disney παλεύει να ξαναβρεί τον εαυτό της – ή ίσως να κρατήσει κάτι που έχει ήδη χαθεί.

Κι όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε οτι η Disney είναι το στούντιο που μεγάλωσε γενιές, έχτισε συναισθηματικούς δεσμούς, ήταν -και είναι- ένας παγκόσμιος αφηγητής, με χαρακτήρες που άγγιξαν καρδιές, αξίες που πέρασαν στα παιδιά, και ταινίες που έγιναν “βιντεο-τελετουργία” σε κάθε σπίτι και οικογένεια. Η συμβολή της στο animation, στην παιδεία της συγκίνησης και στην ψυχαγωγία είναι τεράστια. Και δεν είναι ότι δεν έχει κάνει καλές ταινίες τελευταία, απλώς οι περισσότερες μοιάζουν προϊόντα εργοστασίου παρά δημιουργήματα τέχνης.

Από την άλλη, η Sony (δηλαδή η παλιά “Columbia”), δεν είναι νέα στο χώρο. Έχει κι αυτή τα πάνω και τα κάτω της, αλλά στην τρέχουσα φάση δείχνει να έχει βρει κάτι μοναδικό: μια φωνή που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Δεν πουλάει εύκολα μηνύματα τύπου “έγινε καλύτερος άνθρωπος στο τέλος”, ούτε σώνει τον κόσμο (και το κορίτσι) και καταλήγει σε happy endings· τολμά να παρουσιάσει χαρακτήρες που παραμένουν περίπλοκοι, τολμά να αφήσει τα ερωτήματα ανοιχτά. Και το πιο σημαντικό: δεν υποτιμάει το κοινό της.

Η Disney μοιάζει να αναζητά την ασφάλεια της οικογενειακής συνταγής. Η Sony ποντάρει στην αμεσότητα της σύγχρονης εποχής. Η πρώτη εστιάζει στην κληρονομιά, η δεύτερη στον παλμό του «εδώ και τώρα». Και ενώ η Disney παραμένει καθησυχαστική, η Sony συναρπάζει, και αυτό – σε μια εποχή που η προσοχή είναι το πιο ακριβό “αντίτιμο” – μετράει.

Δεν πρόκειται για μια απλή «μάχη» μεταξύ δύο στούντιο. Είναι η σύγκρουση δύο διαφορετικών προσεγγίσεων απέναντι στην τέχνη και την αγορά. Η Disney έχει χτίσει έναν ολόκληρο κόσμο, μα ίσως τώρα παλεύει να πείσει πως αυτός ο κόσμος μπορεί ακόμα να εξελιχθεί. Η Sony, από την άλλη, φτιάχνει νέους κόσμους από την αρχή. Σου λέει: «Δεν χρειάζεται να ξέρεις την ιστορία. Σου τη λέω εγώ – και θα στη δείξω με τρόπο που δεν έχεις ξαναδεί».

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Disney τελείωσε ή ότι δεν έχει θέση στη νέα εποχή. Αντίθετα, μπορεί να ανανεωθεί και να ξαναβρεί το ρίσκο. Αλλά για την ώρα, είναι η Sony που μοιάζει να χτίζει μια νέα κουλτούρα, μια pop κουλτούρα που δεν φοβάται να είναι θορυβώδης, υπερβολική, συναισθηματική και αλλοπρόσαλλη· που βλέπει το κοινό όχι ως καταναλωτή, αλλά ως συνοδοιπόρο στη φαντασία και που δεν έχει ανάγκη τριλογίες πριν καν βγει η πρώτη ταινία. Και αυτό – για όσους αγαπούν το σινεμά, την αφήγηση και το animation – είναι πραγματικά ελπιδοφόρο.

Γιατί σε μια εποχή που τα πάντα μετρώνται με αριθμούς, η Sony μας θυμίζει ότι η ιστορία έχει τον πρώτο λόγο στο δικό της “παραμύθι”. Δεν ξεχνά ότι ο χαρακτήρας, το ύφος, η “φωνή” και η πρωτοτυπία είναι το μέλλον. Και ναι – μπορεί η Disney να έχει μεγαλώσει γενιές, με στοργή και φροντίδα, αλλά η Sony μοιάζει να απευθύνεται στις επόμενες γενιές με τον δικό τους κώδικα: αντιφατικό, χαοτικό, γεμάτο ήχους, σύνδρομα διάσπασης προσοχής και εικονοστοιχεία.

Και όσο η Disney αναζητά τη χαμένη της μαγεία, η Sony αποδεικνύει ότι το παρόν μπορεί να είναι το ίδιο συναρπαστικό με το παραμύθι, χωρίς να υπόσχεται «και ζήσαν αυτοί καλά…», απλώς λέγοντας: αυτή είναι η ιστορία μας. Και είναι μόνο η αρχή. Μόλις δείτε το “K-pop Demon Hunters” στο Netflix, θα το καταλάβετε αμέσως!