Θλίψη, οργή, αλλά και αποτροπιασμό προκαλούν οι κακοποιήσεις παιδιών στη χώρα μας. Ο τραγικός θάνατος του μικρού Αγγελου από την Κρήτη μετά τη βάναυση κακοποίησή του από τη μητέρα του και τον σύντροφό της ράγισε τις καρδιές όλων μας. Δυστυχώς, δεν είναι το μοναδικό περιστατικό, καθώς έρευνες δείχνουν πως η παιδική κακοποίηση είναι μια αθέατη μάστιγα. Μία μάστιγα που πληγώνει καθημερινά αθώες ψυχές.
Τα παιδιά είτε δυσκολεύονται είτε δεν έχουν σε ποιον να εμπιστευτούν αυτό που τους συμβαίνει
Μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο ψυχίατρος και διευθυντής του Ινστιτούτου Υγείας Παιδιού, Γιώργος Νικολαΐδης, σημειώνει ότι η παιδική κακοποίηση «δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως ένα παγόβουνο του οποίου μόνο η κορυφή φαίνεται έξω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το μεγαλύτερο σώμα παραμένει αθέατο». Οπως εξηγεί η ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου, «αν και υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 4.000 παιδιά τα οποία κακοποιούνται τον χρόνο, εντούτοις δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια τον αριθμό των παιδιών που υφίστανται κακοποίηση».
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Τα παιδιά είτε δυσκολεύονται είτε δεν έχουν σε ποιον να εμπιστευτούν αυτό που τους συμβαίνει. Επιπλέον, στη συντριπτική πλειονότητα τα παιδιά κακοποιούνται από μέλη του στενού τους οικογενειακού περιβάλλοντος, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθειά τους να αποκαλύψουν τα όσα βιώνουν και να ζητήσουν βοήθεια.
«Είκοσι χιλιάδες παιδιά κακοποιούνται»
Ειδικοί τονίζουν σε όλους τους τόνους πως είναι επιτακτική ανάγκη όσοι έρχονται σε επαφή με παιδιά να μάθουν να αναγνωρίζουν τα σημάδια κακοποίησης.
Μεγάλο βάρος πέφτει στους εκπαιδευτικούς και τους επαγγελματίες υγείας, οι οποίοι, σύμφωνα με το άρθρο 23 του νόμου 3500/2006, όπως τροποποιήθηκε από τον Ν. 5090/2024, έχουν υποχρέωση να αναφέρουν αμελλητί στις αρμόδιες διωκτικές Αρχές οποιαδήποτε πληροφορία ή διαπίστωση για ενδοοικογενειακή βία κατά ανηλίκου με την πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Κοινωνικής Παιδιατρικής Βορείου Ελλάδος Σοφία Καραγιαννοπούλου – Κόγιου να επισημαίνει ότι «όχι μόνο έχουν υποχρέωση να καταγγείλουν περιστατικό ή υποψία παιδικής κακοποίησης αλλά μπορούν να το κάνουν και χωρίς να έχουν καμία δικαστική εμπλοκή».
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που οφείλει να ευαισθητοποιήσει όλους και όλες μας, καθώς οι αριθμοί που αφορούν την παιδική κακοποίηση είναι σοκαριστικοί. «Πάνω από εκατό παιδιά πεθαίνουν, πάρα πολλά μένουν σοβαρά ανάπηρα και αν βάλουμε μαζί όλες τις μορφές κακοποίησης ανέρχονται στον αριθμό των 20.000» σημειώνει η Σ. Καραγιαννοπούλου – Κόγιου.
Τρομάζουν τα στοιχεία
Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι μόλις 1 στα 40 από τα περιστατικά κακοποίησης μαθαίνονται από τις αρμόδιες υπηρεσίες, με τον Γ. Νικολαΐδη να τονίζει ότι πρέπει «να εκπαιδευτούν υπηρεσίες όπως το σχολείο ή και η προσχολική αγωγή ώστε να αναγνωρίζουν έγκαιρα τα σημάδια ότι ένα παιδί κακοποιείται» και ταυτόχρονα επισημαίνει ότι δυστυχώς η Ελλάδα «βρίσκεται πολύ πίσω από το ευρωπαϊκό κεκτημένο όσον αφορά την παιδική προστασία, ενώ οι προβλεπόμενες διαδικασίες, οι πόροι (ανθρώπινοι και υλικοί) που διατίθενται για την παιδική προστασία στη χώρα μας έχουν μείνει στην κατηγορία των αφρικανικών ή κάποιων ασιατικών χωρών».
Από την πλευρά του ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού – το οποίο τη χρονιά που πέρασε υποστήριξε 97.089 παιδιά –, μας εξηγεί ότι ακόμη και αν σοκάρεται κανείς με τα ποσοστά παιδικής κακοποίησης πρέπει να αναλογιστεί ότι αυτά αφορούν μόνο ένα μέρος της, καθώς πολλά είναι τα παιδιά που δεν καταφέρνουν ποτέ να μιλήσουν για την επώδυνη εμπειρία της κακοποίησης, με τον ίδιο να τονίζει ότι το βάρος της πολιτείας θα πρέπει να δοθεί στην πρόληψη του φαινομένου.
