Της/του Αλέξανδρου Ρωμανού Λιζάρδου
Το ντεμπούτο της Louis Courvoisier, «Θεϊκό Τυρί» (Vingt Dieux ή Holy Cow), μοιάζει με δώρο από την καρδιά της γαλλικής υπαίθρου. Η νεαρή δημιουργός από την περιοχή του Ζυρά έφτιαξε μια ταινία που είναι αυθεντική, ζωντανή και γεμάτη ανθρωπιά – όπως το καλό παλαιωμένο τυρί που ωριμάζει με αγάπη και φροντίδα.
Η ταινία παρουσιάστηκε στο επίσημο πρόγραμμα Ένα Κάποιο Βλέμμα (Un Certain Regard) του Φεστιβάλ Καννών και τιμήθηκε με το Prix de la Jeunesse – Βραβείο Νεότητας. Έκτοτε ταξίδεψε σε δεκάδες φεστιβάλ, κέρδισε το Βραβείο Jean Vigo, δύο Βραβεία Σεζάρ (Πρώτης Ταινίας & Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού) και γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στη Γαλλία, με περισσότερα από 900.000 εισιτήρια — ένα απίστευτο επίτευγμα για μια ανεξάρτητη παραγωγή με μη επαγγελματίες ηθοποιούς.
Στην Ελλάδα, Το Θεϊκό Τυρί έκανε πρεμιέρα στο 25ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, ενώ από την 1η Μαΐου 2025 προβάλλεται στις αίθουσες.
Στο Παρίσι, στο πλαίσιο της UNIFRANCE, συναντήσαμε τη δημιουργό. Πριν ξεκινήσει η κουβέντα μας, συστήθηκε στο ελληνικό κοινό με τον δικό της, απλό τρόπο:
«Γεια σας, ελληνικό κοινό. Είμαι η Louis Courvoisier, σκηνοθέτρια της ταινίας Holy Cow! Η ταινία αφορά έναν νεαρό άντρα που αρχίζει να φτιάχνει τυρί για να μπορέσει να ζήσει και να στηρίξει τη μικρή του αδερφή. Και θα προσπαθήσει να κερδίσει ένα βραβείο — το μετάλλιο για την καλύτερη ποιότητα τυριού της περιοχής».
Ακολουθεί η συνομιλία μας, φρέσκια και πλούσια σε γεύση — σαν λευκό τυρί ημέρας, αλλά με την ωρίμανση που φέρνει η εμπειρία:
– Θα ξεκινήσω ανορθόδοξα: Θα θέλατε να κάνετε άλλη μια ταινία για κάποιο τυρί που αγαπάτε εξίσου πολύ;
Louis Courvoisier: Για ένα άλλο τυρί; Χμμμ… δεν ξέρω. Μόλις έκανα μια ταινία για το αγαπημένο μου τυρί! Αγαπώ βαθιά το Morbier, είναι ένα από τα τρία χαρακτηριστικά τυριά της περιοχής μου. Η γη μας είναι ευλογημένη με εξαιρετικά τυριά — είμαστε πολύ τυχεροί. Οπότε… ίσως επιστρέψω σε αυτό κάποια στιγμή!
– Ο ήρωάς σας, μετά τον θάνατο του πατέρα του, καλείται να αναλάβει μεγάλες ευθύνες. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και για έναν σκηνοθέτη όταν μπαίνει ουσιαστικά στην «ενήλικη» φάση του;
L.C.: Ενδιαφέρουσα ερώτηση… Για μένα, η εμπειρία ήταν διαφορετική. Δεν ήμουν ποτέ φανατική σινεφίλ. Άλλες φορές μου άρεσε να βλέπω ταινίες, άλλες κρατούσα απόσταση. Δεν μπήκα στον κινηματογράφο επειδή έβλεπα ταινίες. Ξεκίνησα να φτιάχνω μικρά φιλμ και μέσα από αυτό κατάλαβα πόσο με γεμίζει να δουλεύω με ανθρώπους — να σκηνοθετώ ηθοποιούς, να οργανώνω ομάδες. Δεν ακολούθησα τον παραδοσιακό δρόμο. Όμως ναι, υπάρχει μια αναλογία: κάποια στιγμή ωριμάζεις. Όπως ο ήρωάς μου.
– Πώς ήταν η εμπειρία σας με μη επαγγελματίες ηθοποιούς;
L.C.: Ήξερα από την αρχή ότι αυτό ήθελα. Έγραψα το σενάριο έχοντας στο μυαλό μου ότι θα συνεργαστώ με ανθρώπους χωρίς υποκριτική εμπειρία. Έτσι το διαμόρφωσα. Όταν γνώρισα τους ανθρώπους που τελικά πρωταγωνίστησαν, τους ένιωσα σωστούς από την πρώτη στιγμή. Ξαναέγραψα λίγο τους ρόλους πάνω τους. Κάναμε πολλές πρόβες — όχι αυτοσχεδιασμούς, πρόβες. Κι αυτό λειτούργησε.
– Η ταινία σας μοιάζει σαν μια μεγάλη αγκαλιά της κοινότητας. Πώς μιλήσατε στους ανθρώπους για το σχέδιό σας προτού γίνει ταινία;
L.C.: Από την αρχή ήθελα να κάνω την ταινία με τους ανθρώπους του τόπου μου, για τους ανθρώπους του τόπου μου. Ήταν βασική προϋπόθεση. Καθώς έγραφα, είχα κοντά μου πολλούς συμμάχους. Αυτή η υποστήριξη ήταν η δύναμή μου. Ήμουν διαφανής, τους εξηγούσα τα πάντα. Και όταν η ταινία κυκλοφόρησε, την ένιωσαν δική τους. Δεν είναι πια μόνο δική μου.
– Πώς αισθάνεστε που μια τόσο προσωπική, ανεξάρτητη ταινία έγινε εμπορική επιτυχία;
L.C.: Είναι… κάπως τρελό. Έφτιαχνα μια ταινία στην κουζίνα του χωριού μου με οικογένεια και φίλους. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ταξίδευε τόσο μακριά. Αλλά τελικά, νομίζω πως λειτούργησε γιατί είναι μια πολύ συγκεκριμένη ιστορία με καθολικά συναισθήματα. Δεν είναι απλώς για το τυρί. Είναι για την επιβίωση, την αγάπη, την ευθύνη. Στην Κορέα, κάποιος μου είπε: «Μου θύμισε τη ζωή στο δικό μου χωριό». Κι αναρωτήθηκα: πώς γίνεται;
– Η ύπαιθρος σπάνια είναι κεντρικό θέμα σε κινηματογραφικές κωμωδίες. Το ότι ανήκετε σε αυτή την κοινότητα σάς βοήθησε να δώσετε μια πιο αυθεντική ματιά;
L.C.: Ναι. Πολλές ταινίες για τη γαλλική ύπαιθρο είναι δραματικές, αλλά δεν έμοιαζαν με ό,τι ήξερα εγώ. Ήθελα κάτι φωτεινό, αστείο, ζωντανό. Κάτι που να αφήνει τους ανθρώπους της υπαίθρου να γίνουν ήρωες. Όχι απλώς να «απεικονίζονται» — να ζουν μια περιπέτεια. Να είναι σινεμά.
– Η σκηνή με τη γέννηση του μοσχαριού είναι εκπληκτική. Ήταν πραγματική ή αποτέλεσμα ειδικών εφέ;
L.C.: Καθόλου εφέ! Είχαμε ετοιμαστεί να γυρίσουμε τη σκηνή μόλις η αγελάδα ήταν έτοιμη να γεννήσει. Όλο το συνεργείο ήταν σε επιφυλακή. Ήταν ριψοκίνδυνο, αλλά έδωσε στην ταινία ένα αληθινό συναίσθημα. Η αγρότισσα ηθοποιός ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Μέσα σε επτά λεπτά, όλα έγιναν όπως έπρεπε.
– Σας φαίνεται περίεργο που η ταινία σας προβάλλεται σε τόσες χώρες και πιθανώς θα μεταγλωττιστεί;
L.C.: Είναι απίστευτο. Θέλω πολύ να δω την ταινία σε άλλη γλώσσα. Μπορεί να χάνει λίγο από το πνεύμα της, αλλά είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια. Κι εσείς στην Ελλάδα είστε τυχεροί που δεν μεταγλωττίζετε!
Η Louis Courvoisier μάς απέδειξε ότι ο κινηματογράφος μπορεί να γεννηθεί εκεί που το χώμα μυρίζει φρέσκο γάλα και το όνειρο καπνίζει στο καζάνι του τυριού. Και είναι όντως θεϊκό, όταν καταφέρνει να συγκινήσει το παγκόσμιο κοινό.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος
