Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Πονάει.
Κάθε φορά που ελπίζεις και πληγώνεσαι.
Κάθε φορά που προσδοκάς και απογοητεύσαι.
Κάθε φορά που πιστεύεις στην εξαίρεση και αποδεικνύεται ο κανόνας.
Κάθε φορά που επιστρέφεται ο εαυτός σου σε κομμάτια.
Κάθε φορά που το γέλιο σου γίνεται δάκρυ.
Ξέρω.
Κουράστηκες να απογοητεύσαι.
Κουράστηκες να ελπίζεις
Κουράστηκες να μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Κουράστηκες να ακουμπάς την ψυχή σου και να να στην ματώνουν.
Κουράστηκες να κλείνεις πληγές και να σου ανοίγουν καινούργιες.
Μάθε.
Να μην προσδοκάς.
Να μην ανέχεσαι συμπεριφορές που σε θίγουν.
Να βάζεις όρια.
Να μην είσαι εσύ σκ@τα για να είναι οι άλλοι καλά.
Ο, τι δεν σου αρέσει να το λες.
Να φεύγεις όταν δεν αναγνωρίζεται η αξία σου.
Μην ξεχνάς.
Κάθε φορά από τα ζόρια σου γίνεσαι πιο δυνατός /η.
Κάθε φορά γεννιέται νέα ελπίδα.
Κάθε φορά συναρμολογείς από την αρχή τον εαυτό σου.
Κάθε φορά το δάκρυ σου γίνεται το πιο υπέροχο χαμόγελο.
Μην αγνοείς.
Από την αρχή όλα φαίνονται.
Είναι κάτι ρημάδια σημάδια που βγάζουν μάτι.
Εάν τα προσπερνάς επειδή φοβάσαι την μοναξιά, επειδή θες ντε και καλά να κάνεις τον κανόνα εξαίρεση τότε φταις εσύ και μόνο εσύ.
Όταν κάτι από την αρχή δεν σου πάει ρε παιδί μου να φεύγεις. Πριν δεθείς, πριν νιώσεις, πριν αγαπήσεις. Γιατί μετα πονάει διπλά και τρίδιπλα μη σου πω.
Σίγουρα θα συμβιβαστείς με κάποια πράγματα σε μια σχέση εξάλλου όταν η σχέση είναι σωστή γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις .
Αλλά δεν θα συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από ο, τι αξίζεις.
Μην μασάς ποτέ και πουθενά. Να ξεκινάς από την αρχή ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις σε αυτά που ονειρεύτηκες.
Αξίζεις σεβασμό και αγάπη.
Μην το ξεχνάς.
Διαβάστε επίσης
