Υπάρχει μια στιγμή πριν πάρεις την απόφαση:
Να μείνεις ή να φύγεις. Να μιλήσεις ή να σωπάσεις. Να προχωρήσεις ή να κρυφτείς.
Advertisment
Εκεί, στο κενό ανάμεσα στη σκέψη και στην πράξη, γεννιέται ο φόβος. Και αυτός ο φόβος,
όσο φυσικός κι αν είναι, μπορεί να γίνει η πιο ύπουλη παγίδα του νου.
Ο φόβος είναι μια φυσική άμυνα. Μας κρατάει ζωντανούς. Είναι το σήμα που εκπέμπει ο
Advertisment
εγκέφαλος όταν κάτι φαίνεται επικίνδυνο. Κινητοποιεί το σώμα, ενεργοποιεί τις αισθήσεις,
προετοιμάζει για μάχη ή φυγή. Όλα καλά μέχρι εδώ. Ο φόβος μάς έχει προστατεύσει
εξελικτικά. Χωρίς αυτόν, δεν θα φτάναμε ποτέ ως εδώ.
Όμως… τι γίνεται όταν ο φόβος δεν προστατεύει αλλά παραλύει;
Τι γίνεται όταν δεν είναι πια η φωνή της επιβίωσης, αλλά το φίμωτρο της ζωής;
Αρχίζεις να αποφεύγεις πράγματα. Καταστάσεις. Ανθρώπους. Αποφάσεις. Απολαύσεις.
Κάποτε αγαπούσες να μιλάς, να εκτίθεσαι, να ρισκάρεις. Τώρα όχι. Ο φόβος σού υπαγορεύει
μια εκδοχή του εαυτού σου που στέκεται σε σημεία ασφαλή. Τόσο ασφαλή που μπορεί να σε
αφήσουν ακίνητο, αδρανή. Σου υπόσχεται ησυχία, αλλά σου κλέβει την φωνή της
ελευθερίας και της αλήθειας.
Το σώμα σου βρίσκεται σε διαρκή συναγερμό. Η καρδιά χτυπάει γρήγορα. Οι ανάσες είναι
ρηχές. Νιώθεις ο εαυτός σου ο ίδιος να πνίγεται. Να πνίγεται χωρίς πραγματική αιτία. Σου
στερείς το οξυγόνο. Στέκεσαι λαχανιασμένος χωρίς το σώμα να έχει τρέξει . Δεν χρειάζεται.
Έχει τρέξει το μυαλό. Οι σκέψεις είναι σκοτεινές, καταστροφικές. Και ξαφνικά ο φόβος έχει
μεταμορφωθεί. Δεν είναι πια ένας λόγος να αποφύγεις έναν πραγματικό κίνδυνο. Είναι
σενάριο για κάτι που ίσως ποτέ δεν έχει συμβεί. Είναι άγχος.
Ας είμαστε ειλικρινείς:
Φοβόμαστε την απώλεια, την αποτυχία, την απόρριψη, την αλλαγή. Πολλές φορές
φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. “Το είπα καλά; Παρεξηγήθηκε κάποιος; Με
παρεξήγησε κάποιος;” Δίνουμε ερμηνείες που πολλές φορές δεν έχουν καμία σχέση με την
πραγματικότητα . Πλάθουμε μέσα μας μικρούς θανάτους και ζούμε μια ζωή μισή, με
κομμένη ανάσα. Γιατί αυτό που στην ουσία μας τρομάζει είναι ο ίδιος ο θάνατος.
Ζεις προσπαθώντας να μην πεθάνεις. Αλλά στην πορεία ξεχνάς να ζεις.
Μα πώς γίνεται να φοβάσαι τόσο πολύ τον θάνατο, όταν η ζωή που ζεις εξαιτίας του είναι
ήδη ανυπόφορη;
Πώς γίνεται να αφήνεις τον φόβο να αποφασίζει ποιος είσαι, τι αξίζεις και τι μπορείς;
Πώς γίνεται να αγαπάς τόσο τη ζωή και να έχεις διαστρεβλώσει τόσο πολύ το νόημά της;
Δεν σου λέω να μη φοβάσαι. Σου λέω να μη σταματάς εξαιτίας του.
Ο φόβος υπάρχει. Θα συνεχίσει να υπάρχει. Το θέμα είναι:
Θα τον ακούς ή θα τον ξεπερνάς;
Κι αν τον ακούς, να θυμάσαι πως κάποιες φορές είναι ψεύτης. Αντί να μας προστατεύει, μας
φυλακίζει.
Ελένη Κοκκώνη
