Ο Διάβολος φοράει Prada… και ανεβαίνει στη σκηνή

Η μουσική γεμίζει την αίθουσα και αμέσως καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι ξεχωριστό. Το μιούζικαλ The Devil Wears Prada, σε μουσική και στίχους του Elton John και σκηνοθεσία της Anna D. Shapiro, παίρνει μια ιστορία που όλοι γνωρίζουμε και την εκτοξεύει σε μια θεατρική εμπειρία γεμάτη ενέργεια, χιούμορ και συγκίνηση.

Αν κάτι χαρακτηρίζει αυτή την παράσταση, δεν είναι αυτό που είναι αλλά αυτό που δεν είναι: δεν είναι απλώς μια πιστή μεταφορά της ταινίας· είναι ένα μιούζικαλ που αναδεικνύει τα συναισθήματα, τις εντάσεις και την ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων μέσα σε ένα πολυπληθές, εκρηκτικό σύμπαν, με χαρακτήρες που μετρημένα μεταβαίνουν από τη μουσική και τον χορό στη δράση.

Η Vanessa Williams, ως Miranda Priestly, φέρνει στη σκηνή όλη την προσωπικότητα και το βάρος της εμπειρίας της. Η Miranda που παρουσιάζει είναι αδυσώπητη και κυριαρχική, αλλά μέσα από τη φωνή και τη στάση της νιώθεις το ανθρώπινο ψήγμα που κρύβει κάτω από την αυστηρότητα: μια γυναίκα που γνωρίζει ότι η εποχή της ακραίας δύναμης στα έντυπα έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό που κάνει τη Williams ξεχωριστή είναι το ένστικτό της στην ερμηνεία: όπως είχε δείξει παλαιότερα στο Ugly Betty με τον ρόλο της κακιάς εργοδότριας Wilhelmina, καταφέρνει να υπογραμμίσει την ισχύ της ηρωίδας χωρίς υπερβολές. Καταφέρνει να κρατήσει το μέτρο και να την κάνει αληθινά πειστική. Στην παράσταση, το ένστικτό της να μην ανεβάζει υπερβολικά τις νότες στα τραγούδια την εντάσσει αρμονικά στο σύνολο, χωρίς να χάνει στιγμή τη σκηνική της παρουσία: είναι κυρίαρχη αλλά ποτέ αποκομμένη· πάντα παρούσα, με αίσθηση ισορροπίας.

Η νεαρή Mary Kate Morrissey, ως Andy Sachs, δίνει αντίθεση στο δυναμικό κόσμο της Miranda. Η Andy είναι το μάτι του θεατή, η γέφυρα ανάμεσα στην πολυτέλεια, τις απαιτήσεις και την προσωπική ολοκλήρωση.

Αλλά η σκηνή ανήκει πραγματικά στον Matt Henry στον ρόλο του Nigel (αποφύγετε να δείτε την παράσταση από τις 25 Αυγούστου μέχρι τα τέλη του μήνα για να μην τον χάσετε, καθώς θα κάνει τις καλοκαιρινές του διακοπές). Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται, σε καθηλώνει με τη χαρισματική του ενέργεια και τη σκηνική του άνεση. Σαρώνει τη σκηνή με φυσικότητα, γεμίζει τον χώρο και γίνεται η καρδιά της παράστασης, ενώ ταυτόχρονα γεφυρώνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στη Miranda και την Andy, με στιγμές που σε κάνουν να γελάς, να συγκινηθείς και να θαυμάσεις την τέχνη του.

Η σκηνογραφία της Bob Crowley και τα κοστούμια του Santo Loquasto μεταφέρουν τον θεατή στον κόσμο της μόδας πριν από την ψηφιακή επανάσταση και το Quick Fashion, μια εποχή όπου τα περιοδικά και οι άνθρωποι πίσω από αυτά είχαν απόλυτη δύναμη.

Η παράσταση λειτουργεί ως τρίτη ανάγνωση της ιστορίας: το βιβλίο της Lauren Weisberger ήταν ένα «hate-to-the-bosses» ανάγνωσμα, η ταινία παρουσίασε τη σχέση αγάπης–μίσους δύο ανθρώπων στη δύση και την ανατολή της καριέρας, και το μιούζικαλ φωτίζει τη διαχρονική ισχύ της προσωπικότητας έναντι των περιστασιακών συνθηκών και επιθυμιών.

Ταυτόχρονα, η παράσταση μιλά για τη θέση της γυναίκας τότε και τώρα. Η Miranda αντιπροσωπεύει μια εποχή όπου η εξουσία απαιτούσε ακραία θυσία, ενώ η Andy και η νεότερη γενιά εργαζομένων δείχνουν πόσο έχουν αλλάξει οι προσδοκίες και η κοινωνική δυναμική. Ό,τι συμβαίνει πάνω και πίσω από τη σκηνή τιμά το παρελθόν, καταγράφει το παρόν και αφήνει το μέλλον ανοιχτό σε νέες ερμηνείες· αλλά, σε όλη αυτή την πολυπλοκότητα, η παρουσία της Vanessa Williams, η φινέτσα του Matt Henry και η ειλικρίνεια της Mary Kate Morrissey δημιουργούν μια θεατρική εμπειρία ζεστή, ανθρώπινη και συναρπαστική.

Γιατί, όμως, αυτή η μουσική μεταφορά δεν έχει αγαπηθεί όσο θα περίμενε κανείς από τους κριτικούς; Με κάποια απόσταση, διαπιστώνω πως, όσο δυναμικά κι αν είναι τα μουσικά μέρη, δύσκολα μια μελωδία ή ένα τραγούδι μένει χαραγμένο στη μνήμη. Περισσότερο θυμάσαι τα μουσικά είδη που παρελαύνουν στη σκηνή παρά κάποιο συγκεκριμένο στίχο. Είναι σαν μια επίδειξη μόδας που, πίσω από τις δαντέλες και τα βελούδα, κρύβει μια υποβόσκουσα ακτιβιστική διάθεση — άλλους θα γοητεύσει αυτή η αναμονή, άλλους θα απογοητεύσει.

Κι όμως, όσο το παρακολουθείς, όλα λειτουργούν με την ίδια ακρίβεια που θυμίζει Ο Διάβολος Φοράει Prada. Όπως και στον κόσμο της μόδας και των catwalks, όλα είναι «στην τρίχα» και καλοκουρδισμένα· μέχρι, βέβαια, να έρθει η επόμενη τάση και να σβήσει την ανάμνηση της προηγούμενης.