Οι πύραυλοι στοχεύουν τις μεγάλες πόλεις, κτίρια καταρρέουν και μαζί παίρνουν ανθρώπινες ζωές, ενώ την ίδια ώρα οι ηγέτες έχουν επιδοθεί σε έναν άτυπο διαγωνισμό στο ποιος θα κάνει την πιο εμπρηστική δήλωση. Τα σχέδια ή οι ελπίδες για ειρήνη έχουν ουσιαστικά φύγει από το τραπέζι και η επίκληση της μόνο ως κακή αίσθηση του χιούμορ μπορεί να ερμηνευτεί.
Η χειρότερη εξέλιξη είναι πως παρά τις αρχικές ενστάσεις οι ΗΠΑ φαίνεται ότι μπαίνουν για καλά στον πόλεμο και αυτό δεν είναι ανησυχητικό μόνο για τους Ιρανούς. Μια άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ που θα στοχεύουν υποδομές, αλλά και πετρελαϊκές εγκαταστάσεις θα οδηγήσουν σε τέτοια κλιμάκωση, που οι επιπτώσεις για όλον τον πλανήτη θα είναι οδυνηρά μεγάλες.
Αν το Ιράν αποφασίσει να κλείσει τα στενά του Ορμούζ, θεωρώντας το ως το έσχατο μέσο πίεσης των αντιπάλων αυτό σημαίνει πολλά ακόμα και αν κάθεσαι σε μία πολυθρόνα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η τιμή του πετρελαίου επηρεάζεται καταγράφοντας ανοδικές τάσεις και σε μικρότερης εμβέλειας γεγονότα. Η κλιμάκωση αυτού του πολέμου θα επιβαρύνει πολύ σοβαρά τις μεταφορές και κάποιες πλευρές της πρωτογενούς παραγωγής πυροδοτώντας εκ νέου ένα νέα κύμα ακρίβειας, που θα το αντιμετωπίσουν πληθυσμοί ήδη εξουθενωμένη από το προηγούμενο.
Δεν γνωρίζουμε αν η κλιμάκωση – προς το παρόν σε δηλώσεις- από τον αμερικανό πρόεδρος είναι ακόμα ένα «κόλπο» στα οποία αρέσκεται για να φέρει τους αντιπάλους του στο γήπεδό του, αλλά όπως δείχνουν οι εξελίξεις το όποιο «κόλπο» δεν έχει αποτέλεσμα. Θα πρέπει να αρχίσουμε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι αυτό που συμβαίνει στο Ιράν θα επηρεάσει τη ζωή μας για την επόμενη πενταετία, τουλάχιστον.
