Η ματαίωση της συνάντησης του Ταγίπ Ερντογάν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μπορεί να μας έβαλε στη διαδικασία να ψάχνουμε το παρασκήνιο, να αναζητάμε τους λόγους που δεν έγινε, αλλά ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα από τη στόχευση του γείτονα στο ταξίδι του στη Νέα Υόρκη και μετέπειτα στην Ουάσιγκτον.
Συνάντηση μεταξύ των δύο ανδρών είναι σίγουρο ότι θα γίνει, έχουν συναντηθεί άλλωστε πολλές φορές, αλλά ο Ταγίπ δεν βρέθηκε στη Νέα Υόρκη γι αυτό το λόγο και το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά.
Ο Τούρκος πρόεδρος έκανε αυτό που συνηθίζει να κάνει όταν βρίσκεται εκτός των τειχών. Να «πουλά» τον εαυτό του ως «ειρηνοποιό», ως τον κρίσιμο παίκτη για τη Μέση Ανατολή, αλλά και ευρύτερα. Κάτι τέτοιο έκανε και από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όπου διατύπωσε για μία ακόμα φορά την ατζέντα του, με αρκετά ήπιους τόνους για τα ελληνοτουρκικά. Τα μάτια του είναι στραμμένα από τη μία στη Μέση Ανατολή, όπου εδώ και χρόνια εμφανίζεται ως ο προστάτης των μουσουλμάνων, αλλά και στην Ευρώπη, γιατί το ταμείο των αμυντικών δαπανών έχει ανοίξει και θέλει να είναι εκεί όταν θα μοιράζεται το χρήμα.
Το κύριο στοίχημα όμως είναι συνάντησή του με τον Ντόναλντ Τραμπ. Μπορεί να τους χωρίζει η εκ διαμέτρου αντίθεση άποψη για την Παλαιστίνη, τους ενώνουν όμως αρκετά. Η αντίληψή για τη διακυβέρνηση είναι παρόμοια, καθώς πιστεύουν στο σχήμα του «ηγεμόνα» που σώζοι τον λαό και από την άλλη αγαπούν και οι δύο το παζάρι και αυτό θα φανεί και στη μεταξύ τους συνάντηση. Ο Ταγίπ Ερντογάν επιδιώκει να ξαναμπεί στο παιχνίδι τόσο για τα F- 35, διαδικασία που είχε παγώσει με την προηγούμενη διοίκηση, αλλά και πάρει κάποιο οικονομικό «τυράκι» για να εμφανίσει τον εαυτό του ως νικητή επιστρέφοντας στην πατρίδα. Γιατί μπορεί να είναι ανατολίτης, όταν όμως αγγίζει το πορτοφόλι του το βλέμμα του στρέφεται πάντα προς τα δυτικά.
