Οι μεγαλύτερες χρονικές αποστάσεις ανάμεσα σε σίκουελ της Disney – κι ένα βλέμμα στο πώς αξιοποιούνται τα αγαπημένα μας franchise

Η Disney, ως κυρίαρχη δύναμη στο animation, μας έχει χαρίσει μερικές από τις πιο εμβληματικές ταινίες όλων των εποχών. Ωστόσο, συχνά επέστρεψε σε αυτές τις ιστορίες δεκαετίες μετά, είτε με κινηματογραφικές συνέχειες είτε με παραγωγές που κυκλοφόρησαν απευθείας σε βίντεο (direct-to-video). Οι χρονικές αποστάσεις ανάμεσα σε αυτές τις συνέχειες ποικίλουν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, σπάνε κάθε ρεκόρ αναμονής.

Η μακρύτερη αναμονή για σίκουελ σε ταινία της Disney ανήκει στο «Bambi» (Μπάμπι), του οποίου το σίκουελ, «Bambi II», κυκλοφόρησε το 2006 — 63 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη ταινία του 1942. Αν και η συνέχειά του ήταν απευθείας για βίντεο, δεν παύει να αποτελεί επίσημη συνέχεια.

Παρόμοια είναι η περίπτωση του «Fantasia» (Φαντασία), με 59 χρόνια να χωρίζουν την αρχική ταινία του 1940 από το «Fantasia 2000» — μια πιο κινηματογραφική προσέγγιση, που ωστόσο απευθυνόταν περισσότερο σε φεστιβαλικό κοινό.

Η «Mary Poppins» (Μαίρη Πόππινς) χρειάστηκε 54 χρόνια για να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη με το «Mary Poppins Returns» το 2018, ενώ το «Peter Pan» του 1953 απέκτησε τη συνέχειά του, «Return to Neverland», το 2002, ύστερα από 49 χρόνια.

Άλλες σημαντικές περιπτώσεις είναι η «Cinderella» (Σταχτοπούτα) (1950), με το «Cinderella II» να κυκλοφορεί απευθείας σε βίντεο το 2002, και η «Lady and the Tramp» (Η Λαίδη και ο Αλήτης) του 1955, της οποίας το σίκουελ βγήκε επίσης σε home release το 2001. Αυτές οι παραγωγές, αν και δεν προβλήθηκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες, διατήρησαν έντονα το ενδιαφέρον του κοινού.

Πέρα όμως από τις χρονικές αποστάσεις, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τα διαμάντια του Disney animation, όπως το «The Lion King» (Ο Βασιλιάς των Λιονταριών) (1994), το «Aladdin» (Αλαντίν) (1992) και το «Beauty and the Beast» (Η Πεντάμορφη και το Τέρας) (1991), που γρήγορα απέκτησαν τις δικές τους συνέχειες, τηλεοπτικές σειρές, ακόμη και prequels — κυρίως ως direct-to-video παραγωγές μέσα στα ‘90s και στις αρχές των 2000s. Ωστόσο, επειδή έγιναν σε πολύ κοντινό διάστημα από τη διανομή τους, δεν θα ασχοληθούμε με αυτές. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα παραδείγματα, οι συνέχειες αυτών των τίτλων ήρθαν μόλις λίγα χρόνια μετά την αρχική επιτυχία, στοχεύοντας ξεκάθαρα στη διατήρηση του εμπορικού ενδιαφέροντος.

Η στρατηγική του milking

Όταν τα κλασικά δεν «ξεκουράζονται» ποτέ, αρχίζουν τα προβλήματα. Είναι ξεκάθαρο πως η Disney ξέρει να διαχειρίζεται την πολιτισμική της κληρονομιά — αλλά και να την εκμεταλλεύεται στο έπακρο.

Από sequels και prequels μέχρι remakes, σειρές, spin-offs και θεατρικές παραστάσεις (συνήθως υπό μορφή musical), η επαναφορά κλασικών τίτλων γίνεται με συστηματικό τρόπο.

Το φαινόμενο του franchise milking – δηλαδή η συνεχιζόμενη εμπορική αξιοποίηση μιας επιτυχίας – είναι πλέον μέρος της ταυτότητας του στούντιο. Ακόμα και τίτλοι που φαίνονταν «τελειωμένοι», όπως το «Snow White» (Η Χιονάτη και οι 7 Νάνοι), έχουν βρεθεί στο επίκεντρο φημών για sequel, παρότι ένα κυριολεκτικό «Snow White 2» παραμένει… στην αβεβαιότητα.

Μέχρι τότε, όλα δείχνουν πως η Disney δεν θα σταματήσει να επιστρέφει στα αγαπημένα της παραμύθια — με κάθε πιθανό τρόπο… Ευτυχώς και δυστυχώς!