Οι ταινίες της εβδομάδας: Γαλλική αύρα, ελληνικές ματιές και θρίλερ με Ποπάι και Minecraft

Στον απόηχο του φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου εμφανίζονται 3 γαλλικές ταινίες. Μαζί με αυτές δύο θρίλερ (το ένα με τον Ποπάι για πρωταγωνιστή), ελληνικές παραγωγές και συμπαραγωγές, ολίγον Μπιλ Μάρευ (όχι σε πολλά κέφια) και για τους τεμπέληδες βίντεο γκέιμερς, η ταινία «Mindcraft» που θα τους χαρίσει μια περιπέτεια που δεν θα χρειαστεί οι ίδιοι να επιλέξουν τί πρέπει να κάνουν για να ανεβούν πίστα.

Όλο το Σόι

Στο «Όλο το Σόι», ένας πρώην γκάνγκστερ βλέπει την ήσυχη ζωή του να διαταράσσεται όταν συγγενείς και φίλοι από το παρελθόν τον επισκέπτονται για μια «ταραχώδη» επανένωση. Παρά το εντυπωσιακό καστ, η ταινία δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει πλήρως το ταλέντο των ηθοποιών, φορτώνει με θεατρικίζουσες υπο-ιστορίες τη δράση, ξεχυλίζει από φλυαρία, με αποτέλεσμα να μεταμορφώνεται ή σε μια άνιση γκανγκστερική κωμωδία ή σε μια κρύα φάρσα. Μονάχα η Τζένιφερ Κούλιτζ προκαλεί πηγαίο γέλιο με την άνεση της να τσαλακώνεται. Δυστυχώς, τα καλά συστατικά μερικές φορές δεν κάνουν νόστιμο φαγητό.

Ασυνήθιστες Φίλες

Η Αν, μια εύπορη γυναίκα, και η Μίνα, μια κατώτερης κοινωνικής τάξης μητέρα από τα προάστια. Οι δυό τους θα συνδεθούν μέσω της κοινής εμπειρίας τους να έχουν συντρόφους στη φυλακή, οδηγώντας σε μια παράδοξη φιλία που όπως όλες οι φιλίες, έχουν τις σκοτεινές στιγμές τους. Η ταινία προσφέρει μια ευαίσθητη απεικόνιση της γυναικείας φιλίας, επιτρέποντας στην Ιζαμπέλ Ιπέρ να δοκιμαστεί σε έναν πιο ανάλαφρο ρόλο με την ηρωίδα της σε στιγμές να είναι «καλοσυνάτη». Ε, εκεί χαλάει η μαγιονέζα καθώς μάλλον είναι αχαρτογράφητο μονοπάτι για την εξαιρετική στους ακραίους και έντονους ρόλους ηθοποιό. Ενδιαφέρουσα πρόθεση. Μέχρι εκεί σε πάνε οι «Ασυνήθιστες Φίλες».

Εδώ Μιλάνε για Λατρεία

Ντοκιμαντέρ που αφηγείται την πορεία του συγκροτήματος Κόρε. Ύδρο., από την ταπεινή αρχή του στην Κέρκυρα μέχρι την επιρροή του σε μια ολόκληρη γενιά. Εστιασμένο στην προσωπικότητα του Δημητριάδη, με συνεντεύξεις η μία να διαδέχεται την άλλη, η ταινία είναι χείμαρρος πληροφορίας που σαρώνει όμως ιδιαίτερα όσους αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις πληροφορίες. Πρόκειται για μια νοσταλγική αναδρομή που φωτίζει την ελληνική εναλλακτική μουσική σκηνή. Απευθύνεται κυρίως σε όσους είναι εξοικειωμένοι με το συγκρότημα και την καριέρα του.

Saint-Exupery

Δέκα χρόνια πριν γράψει τον «Μικρό Πρίγκιπα», ο Αντουάν ντε Σεν-Εξιπερί, ένας άσημος πιλότος, ξεκινά μια επικίνδυνη αποστολή για να βρει έναν φίλο του και συνάδελφο του την εποχή που εργάζονταν ως αερο-ταχυδρόμοι, που εξαφανίστηκε στις Άνδεις. Η ταινία αποτυπώνει με ατμοσφαιρικό τρόπο την περιπέτεια και το πνεύμα του συγγραφέα, με τον Λουί Γκαρέλ να δίνει μια πειστική, αλλά όχι στοιχειωτική ερμηνεία. Και την ταινία να χάνεται σε χαμηλές πτήσεις από τις αναταράξεις που απαγορεύπυν στον θεατή να μάθει κάτι περισσότερο από τα προφανή… και διδακτικά.

Μαλδίβες

Ένας δάσκαλος μουσικής που ζει σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή με τον σκύλο του, ονειρεύεται μια ζωή στον ήλιο δίπλα στη θάλασσα. Όταν ο σκύλος του εξαφανίζεται, αρχίζει να βιώνει παράξενα γεγονότα που θολώνουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Το ασπρόμαυρο ντεμπούτο του Ντάνιελ Μπόλντα δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα, αν και η αργή εξέλιξη της δράσης μπορεί να μην ικανοποιήσει όλους τους θεατές.

Μια Ταινία Minecraft

Τέσσερις απόκληροι μεταφέρονται ξαφνικά σε έναν κόσμο όπου τα πάντα έχουν τη μορφή κύβου. Για να επιστρέψουν στο σπίτι τους, πρέπει να δαμάσουν αυτό το πρωτοφανές σύμπαν, ξεκινώντας μια περιπέτεια γεμάτη προκλήσεις. Παρά την ενδιαφέρουσα ιδέα και την συμβατή στους μη παίκτες του παιχνιδιού σκιαγράφηση του κόσμου του, η ταινία δεν καταφέρνει να μεταφέρει την ουσία του δημοφιλούς βιντεοπαιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη, αφήνοντας τους θαυμαστές με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο Τζέισον Μομόα (παραγωγός και πρωταγωνιστής) έχει αρκετά golden moments… σε ροζ αποχρώσεις που υμνούν την ποπ κουλτούρα.

Ποπάι: Ο Φονιάς

Μια ομάδα φίλων εισβάλλει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο κονσερβοποιίας σπανακιού για να ερευνήσει τον θρύλο του “Ναυτικού” που λέγεται ότι στοιχειώνει το μέρος. Η ταινία (τι παράξενο;) , δεν είχε δημοσιογραφική προβολή. Κατά τον διεθνή τύπο «επιχειρεί να συνδυάσει τον τρόμο με την παιδική νοσταλγία, αλλά το αποτέλεσμα είναι περισσότερο γελοίο παρά τρομακτικό». Αν αντέξουμε, θα το δούμε το Σαββατοκύριακο, και θα επιστρέψουμε με κριτική. [Αν δεν επιστρέψουμε πάντως, φαντάζομαι δεν θα σας στεναχωρήσουμε].

Niki

Βιογραφικό δράμα για τη ζωή της καλλιτέχνιδας Νίκι ντε Σεν Φαλ, η οποία μετακομίζει στο Παρίσι το 1952 προσπαθώντας να ξεφύγει από το παρελθόν της, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με τραύματα της παιδικής της ηλικίας. Η ταινία προσφέρει μια ελαφρά αποτύπωση της ψυχοσύνθεσης της καλλιτέχνιδας, στηρίζεται στις τεχνικές που εφάρμωσε (ψηφίδες από σπασμένα χρηστικά αντικείμενα κ.λπ.) και αναφέρει επιπόλαια και επιδερμικά στο πρώτο μέρος τα θέματα ψυχικής υγείας. Διασώζεται η Σαρλότ Λε Μπον στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ψυχάκιας

Ένας επικίνδυνος άντρας εισβάλλει στην κατοικία μιας ποπ σταρ με εμμονές φαντασιώσεις γάμου. Η Σοφία πρέπει να δραπετεύσει πριν παγιδευτεί στο τρελό του όνειρο. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που διατηρεί το χιούμορ του (σε στιγμές στα όρια της ανοησίας), την ένταση, τις ανατροπές. Η Σαμάρα Γουίβινγκ είναι σαρωτική σε όλη τη διάρκεια, εναλλάσσοντας την αγωνία με την πλάκα σαν φυσιολογική ροή κίνησης σε τραινάκι του τρόμου (εξαιρετική στη μετάβαση από το lipsync Σελίν Ντιόν στα μπουνοκλωτσίδια), αλλά ο Ρέι Νίκολσον περιορίζεται στις ρουτίνες του Τζακ ως μέτριο αντίγραφό του. Αν η ταινία αποφάσιζε ποιο είδος θα υπηρετήσει (κωμωδία τρόμου, θρίλερ, περιπέτεια, rom-com) θα είχαμε μια υπέροχη έκπληξη.

Η Τέχνη της Μνήμης

«Η Τέχνη της Μνήμης» είναι το νέο ντοκιμαντέρ της Αννέτας Παπαθανασίου, όπου η εικαστικός Άρτεμις Αλκαλάη παρουσιάζει τα έργα της και εξετάζει πώς επεξεργάστηκε οικογενειακές ιστορίες και τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Η εξειδικευμένη θεματολογία και η σκηνοθετική προσέγγιση δεν επιτρέπει στο ευρύ κοινό να εισχωρήσει στον κόσμο της δημιουργού, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του πολύ ενδιαφέροντος έργου της. Η σκηνοθέτης, χωρίς στόμφο, αφήνει το αντικείμενο της έρευνά της και την εκπρόσωπο του, να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά, και αυτό είναι στα θετικά της ταινίας και του ρυθμού της. [Η ταινία είναι συμπαραγωγή της ΕΡΤ].