«Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν ήξερε ότι είναι παιδί, όλα τα πράγματα το γέμιζαν χαρά και όλες οι χαρές ήτανε μία» | Peter Handke
Advertisment
Όταν ήμασταν παιδιά, οι μέρες μας είχαν χρώματα, και οι νύχτες μας ήταν γεμάτες φως. Δεν ξέραμε τι είναι το αύριο, μάς αρκούσε η πληρότητα του τώρα. Οι αισθήσεις μας μπλέκονταν γλυκά, σαν να μιλούσαν μεταξύ τους μια μυστική γλώσσα αγάπης και ξεγνοιασιάς. Αγγίζαμε την καρδιά μας και νιώθαμε τον παλμό της. Χαϊδεύαμε τη θάλασσα και μοσχοβολούσε άνοιξη.
Δεν προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε τη ζωή, μας αρκούσε να τη νιώθουμε. Κι αν μέσα μας γεννιούνταν ερωτήσεις, δεν βιαζόμασταν να τις απαντήσουμε. Μας άρεσε να στεκόμαστε λίγο παραπάνω στο μυστήριο. Δεν είχαμε μάθει ακόμα να προσποιούμαστε πως ξέρουμε. Δεν μας ενδιέφερε να έχουμε δίκιο, μας έφτανε να πιστεύουμε πως όλα είναι δυνατά και πως η αγάπη δεν έχει ανάγκη από λόγια, αλλά από παρουσία.
Μέχρι που μεγαλώσαμε. Ξεχάσαμε πως είναι να ζούμε στο παρόν και αρχίσαμε να αγχωνόμαστε, να συγκρινόμαστε, να αποδεικνύουμε. Να προσπαθούμε να αξίζουμε. Να φοβόμαστε να νιώσουμε και να κρατάμε αποστάσεις από εκείνους που αγαπάμε για να μη φανεί η ευαισθησία μας. Μάθαμε πως η ευαλωτότητα είναι επικίνδυνη. Κι έτσι, σιγά σιγά, αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το παιδί που ήμασταν. Το παιδί που έβλεπε και άκουγε με την καρδιά. Που πίστευε χωρίς εξηγήσεις και δεν χρειαζόταν να χτίσει τείχος για να σταθεί στον κόσμο.
Advertisment
Όμως το χειρότερο δεν είναι ότι ξεχάσαμε αυτό το παιδί. Το χειρότερο είναι ότι αρχίσαμε να το φοβόμαστε. Την τρυφερότητα του, τη διαφάνειά του, την ελευθερία του. Την ικανότητά του, να αισθάνεται χωρίς όρους, να συνδέεται χωρίς όρια, να υπάρχει χωρίς ρόλους. Κι έτσι ονομάσαμε τις πιο ζωντανές μας πλευρές “εμπόδια”. Τις κρύψαμε βαθιά και συνεχίσαμε.
Μα το παιδί μέσα μας δεν έφυγε ποτέ. Παραμένει εκεί σιωπηλό και κρυμμένο στη ψυχή μας. Μας παρατηρεί διακριτικά, σε όλες εκείνες τις στιγμές που κάτι άγνωστο μάς συγκινεί χωρίς λόγο και στα ανεξήγητα ρίγη που μας διαπερνούν, σαν απόηχος μιας μνήμης ξεχασμένης.
Είναι εκεί και περιμένει. Όχι να επιστρέψουμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά να του ανοίξουμε χώρο μέσα στην ενήλικη ζωή μας.
Ίσως τελικά η αληθινή ωριμότητα δεν είναι να αφήνουμε πίσω το παιδί που υπήρξαμε, αλλά να του δώσουμε φωνή μέσα στη σιωπή της καθημερινότητας μας, χώρο μέσα στις σχέσεις μας, ανάσα στις επιλογές μας. Να μην το προδίδουμε για να είμαστε «σωστοί». Γιατί μόνο όταν του επιτρέψουμε να περπατήσει δίπλα μας, μπορούμε τελικά να ζήσουμε όχι όπως μας όρισαν, αλλά όπως εμείς ονειρευτήκαμε.
