Και τι συμβαίνει μ’ αυτούς που δεν έχουν περάσει ποτέ από καμία ηλικία όντες βυθισμένοι,
όντας άρρηκτα συνδεδεμένοι και
παραδομένοι στην κάθε μία απ’ αυτές
παρά μόνο παρατηρώντας τες από ψηλά σαν κάτι απόκοσμο και ξένο,
ακολουθεί η παλαιά ψυχή τους παράλληλα
κουβαλώντας αέναα ένα παράξενο και άχρονο μικρό παιδί..
Σαν..
Θα έλεγε κανείς,
να είναι άλλο πράγμα η συνθήκη που τους δόθηκε και άλλο οι ίδιοι
που παρόλα αυτά,
πιο πολύ από περιέργεια τάχα,
θα εκτελέσουν το χρέος τους να τη συνοδέψουν μέχρι τέλους,
μόνο και μόνο για να τη δουν να εξατμίζεται στον αέρα ..
Advertisment
Σαν να παρακολουθούν την πορεία μιας αναποφάσιστης ηρωίδας από κάποιο ελαφρύ μυθιστόρημα που τους τράβηξε “ίσως”
για λίγο την προσοχή..
Ίσως το παιδί που κουβαλούν,
είναι η φαντασία τους..
Αυτό το ονειροπόλο κορίτσι που ξετυλίγει στην άκρη των δακτύλων του,
το κουβάρι των ρούχων της ευλαβικά..
Advertisment
..Γιατί αυτοί
οι άνθρωποι,
υπάρχουν μόνο μέσω αυτής…
Δεν μπορούν να συμβούν οι ίδιοι διαφορετικά..
Μόνον έτσι συλλαμβάνει το μυαλό τους την πραγματικότητα..
..Αν υπάρχει κάτι τέτοιο..
Αυτοί οι άνθρωποι είναι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο στο βουνό που κατοικούν οι κεραυνοί..
Σκάνε στη γη μόνο και μόνο για να νιώσουν την έκσταση της φωτιάς,
την αναγέννηση που προκαλεί η βίαιη αλλαγή.
Εγώ πάντως θυμάμαι να περνώ την ώρα μου με περίσσεια θρασύτητα παίζοντας με το γέρικο μπαστούνι μου,
με κάτι ανώτερο μου..
“Με τις κεραίες των ακέραιων σαλιγκαριών που περιμένουν για πάντα,
να γιορτάσουν το ξύπνημα τους στην καταιγίδα”..
Αργά και σταθερά “αισθάνονται”
δεν “συγκρούονται”
την κάθε πέτρα..
Η πέτρα είναι πέτρα..
Την κάθε λακούβα..
Περνάνε με σεβασμό και ξαναβγαίνουν στο φώς..
Το κάθε απνοο κλαδί που βρέθηκε στον δρόμο τους
κλέβοντας την κατανόηση της απραξίας του τέλους,
ανακτούν δυνάμεις σέρνοντας το κούφιο και πλέον άχρηστο καβούκι τους..
Και προς έκπληξη όλων..!
Καταφέρνουν πιστά και αβίαστα τον άσκοπο σκοπό της υγρής πορείας τους
βρίσκοντας σκοπό!
Το μέγιστο σκοπό!
“Ευχαρίστηση” λέγεται μου ψιθύρισαν αηχα και απλά..
Τόσο απλά που τρανταχτηκε η λάσπη σαν λάβα θολώνοντας τα τυφλά μάτια μου..
Τα σαλιγκάρια ζουν για τις καταιγίδες που εσύ τόσο φοβάσαι τα βράδια..
Σέρνονται τόσο επιδέξια..
Γλιστράνε πάνω στη στιγμή..
Απαλά..
..,Σαν να πετάνε θαρρείς,
την ίδια στιγμή που εσύ όρθιος βαλτώνεις στα δύο σου ξύλινα πόδια..
Ζούν κάτω απ’ την ίδια γης που εσύ παραδίδεσαι με παράπονο,
θυμωμένος που σου αφαίρεσαν τα λάφυρα σου!
..και έτσι ηττημένος παρέμεινες να ελπίζεις στην ευσπλαχνία των πουλιών,
μήπως σε συμπονεσουν και με το κλάμα τους ανοίξουν κάποιο δρόμο..
Κάπως έτσι σου έγινε συνήθεια να κατασκοπεύεις τα σαλιγκάρια..
Βλέπεις τα σαλιγκάρια,
αφουγκραζονται το κλάμα των πουλιών..
Δεν έχω συνοχή συγγνώμη,
αλλά ούτε η ζωή έχει..
Γι’ αυτό όπου ακούς μπερδεμένα πράγματα κρυμμένα στη ρίγη τών δέντρων τρέχα…
Πήγαινε με μάτια κλειστά και πνεύμα ανοιχτό και σώπα για μια στιγμή…
Επιτέλους σώπασε..
Άκου…
Άκου..
Ίσως εκεί να κρύβεται το μυστικό του κόσμου..
Στον Τρόπο που θα τα ενώσεις..
Στον Τρόπο που θα τα συνδυάσεις..
Ο συνδιασμός θα είσαι εσύ..
Όχι τα πράγματα..
Τα πράγματα έχουν δικό τους μπουσουλα δεν σπαταλούν το χρόνο τους να σε πείσουν..
Ο συνδιασμός,
η συνειδητοποίηση αυτού,
θα σε στρέψει στον παρατηρητή..
Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της ποίησης..
Η παρατήρηση συνδυασμών ορατών και αοράτων..
Όποιος έχει την ικανότητα να μεταβαίνει ακροβατώντας στο σπόρο και στη στάχτη,
αυτός και θα σε στρέψει προς τα μέσα..
Ο σπόρος θα σε κινητοποιήσει,
η στάχτη θα σε αφήσει ακίνητο να παρατηρείς την φθαρτή πορεία προς το άυλο..
Αλήθεια έχεις παρατηρήσει τον παρατηρητή ποτέ ή ξοδεύεσαι στο αν σε παρατηρεί πάντοτε κάποιος άλλος;
Αν όχι..
Ποτέ δεν θα μπεις στο δρόμο της φαντασίας..
Δοκίμασε..
Τότε θα πας ψηλά..
Τότε θα τα δεις όλα σαν τον τύπο που κινεί τις μαριονέτες..
Τότε ίσως στοχαστεις παρέα με
τους αρχαίους φιλοσόφους..
Τότε ίσως νιώσεις την κραυγή των
αρχαίων τραγικών..
Τότε ίσως καταλάβεις τι σημαίνουν τα νούφαρα για τον Μονέ,
και τι ακρωτηρίασε ακριβώς ο Βαν Γκογκ..
Ίσως ταξιδέψεις έτσι στο νησί των νεκρών του Ραχμάνινοφ και αν είσαι πολύ άγρυπνος και θαρραλέος,
βρείς τον Νίτσε να πίνει καφέ με τον Ζαρατούστρα του,
απαγκιστρωνοντας την ψυχή σου στ’ αστέρια..
Τότε ίσως καταλάβεις γιατί το σαλιγκάρι αγαπά τις καταιγίδες..
Και τότε ήταν που κατάλαβα και ‘γω..
Ότι όσο και να παίζω με τις κεραίες τους..
Η πυξίδα τους υπάρχει ψηλά..
Πιο πάνω..
Έρχεται από πιο πέρα..
Εκεί όπου κατοικούν όλες οι πυξίδες για όλα τα πλάσματα..
Στα φτερά των πουλιών που υφαίνει γυμνό πια το κορίτσι με τις κλωστές του πολύχρωμου φουστανιου της δίνοντας τους πίσω την ελευθερία τους..
