Οδεύουμε προς το μέσον της χρονιάς και τα δύο πολεμικά μέτωπα που έχουν συγκλονίσει τον πλανήτη, αυτό της Ουκρανίας και της Γάζας παραμένουν ανοιχτά.
Υπάρχει βέβαια μεγάλη κινητικότητα στο παρασκήνιο, που κάποιες φορές δίνει και μερικά πλάνα διαπραγματεύσεων, πλην όμως οι εμπόλεμοι δεν φαίνεται να έχουν μετακινηθεί κατ’ ελάχιστον από τις αρχικές τους θέσεις.
Στη Γάζα βρίσκεται σε εξέλιξη μια αδιανόητη ανθρωπιστική κρίση, μια τραγωδία που έχει κάνει ακόμα και παραδοσιακούς συμμάχους του Ισραήλ να πάρουν αποστάσεις από τις ενέργειες της κυβέρνησης Νετανιάχου. Το πρόβλημα όμως παραμένει και βάζει σε άμεσο κίνδυνο χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Και οι ζωές σε έναν πόλεμο δεν προστατεύονται από προθέσεις, Προστατεύονται μόνο από αποφάσεις. Και σ’ αυτό το πεδίο η διεθνής κοινότητα δείχνει εξαιρετικά αναποτελεσματική.
Στο άλλο πεδίο του πολέμου, στην Ουκρανία, αν και αρχικά η επίτευξη συμφωνίας εμφανιζόταν ως μία υπόθεση αν όχι ημερών, μηνών, οι επιθέσεις και ειδικά εναντίον πόλεων συνεχίζονται οι ηγέτες των εμπολέμων δεν φαίνεται να έχουν πρόθεση υποχώρησης και Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συνεχίζουν να κάνουν δηλώσεις και να εκδηλώνουν προθέσεις.
Ο Ντόναλντ Τραμπ ακολουθεί την τακτική της προβολής του «μεγαλύτερου κακού». Υποστηρίζει ότι αν δεν είχε αναλάβει την προεδρία τα πράγματα θα ήταν χειρότερα, η Ρωσία θα είχε ξεκινήσει την κατάληψη του συνόλου της Ουκρανίας, η Χαμάς θα ήταν ακόμα επιθετικότερη και ποντάρει ότι οι πιέσεις προς τους εμπολέμους, έστω και με άκομψο τρόπο κάποιες φορές, θα πιάσει τόπο.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο συνεχίζουμε την στατιστική της απώλειας, μετράμε ανθρώπινες ζωές σε δεκάδες, σε εκατοντάδες, σε χιλιάδες, η μόνη πραγματικότητα των πολέμων.
