Στη ζωή μου πια, αναγνωρίζω την αξία των ανθρώπινων σχέσεων που σκορπούν μόνο φως. Αυτών που υπάρχουν χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς χειρισμούς, χωρίς φόβο ή σύγκριση. Είναι οι σχέσεις που γίνονται απάγκιο, όχι γιατί λύνονται όλα, αλλά γιατί μαζί όλα γίνονται πιο ελαφριά.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να κάνουν θόρυβο. Η παρουσία τους αρκεί. Έχουν τον τρόπο να σε γειώνουν, να σε ησυχάζουν, να σου θυμίζουν ποιος είσαι όταν εσύ ξεχνάς. Δεν ζητούν κάτι, δεν απαιτούν, προσφέρουν απλά, φυσικά. Με λόγια αληθινά και βλέμματα που σε ξεκουράζουν.
Advertisment
Παρατηρώ πάντα πώς νιώθω κοντά στους ανθρώπους. Γιατί η ψυχή δεν κάνει λάθος. Αν κάτι με σφίγγει, αν μου γεννά ανασφάλεια, δεν είναι για μένα. Οι αυθεντικές σχέσεις δεν εξαντλούν – ανασαίνουν μαζί σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που, με μία μόνο κουβέντα, κάνουν την καρδιά σου να χαμογελά και εσένα να ξαναπιστεύεις στον εαυτό σου. Δεν σου δείχνουν τον δρόμο, σου κρατούν το χέρι όσο τον βρίσκεις. Δεν σε σώζουν, σε εμπνέουν να σωθείς μόνος σου.
Μέσα σε τέτοιες σχέσεις δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει εξέλιξη. Είναι οι χώροι που μπορείς να ονειρευτείς χωρίς να ντραπείς, να μιλήσεις χωρίς να κρυφτείς, να φανείς όπως ακριβώς είσαι, με τις φωτεινές και τις σκοτεινές σου πλευρές.
Advertisment
Εκεί γεννιέται η αληθινή δύναμη, στη συνύπαρξη χωρίς μάχη, στην εμπιστοσύνη που δεν χρειάζεται όρκους, στην αγάπη που δεν έχει ανάγκη από αποδείξεις.
Αυτές οι σχέσεις είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Δεν μετριούνται με διάρκεια ή με λόγια, αλλά με το φως που αφήνουν πίσω τους. Είναι αυτές που μας κρατούν όρθιους, που μας εξελίσσουν, που μας θυμίζουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και να είσαι μαζί με άλλους ανθρώπους.
