Ποτέ μου δεν μου άρεσε ο χαρακτηρισμός τοξικός άνθρωπος. Ίσως γιατί ψάχνω πάντα να βρω τον πόνο που κρύβεται πίσω από την συμπεριφορά, πίσω από το συναίσθημα, πίσω από την αρνητική σκέψη, πίσω από τον επικριτικό λόγο.
Δυσκολευόμουν να διαβάσω άρθρα που χαρακτήριζαν πολλές φορές τοξικούς τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές.
Advertisment
Ο καθένας μας σκέφτομαι μπορεί να γίνει τοξικός κάποιες φορές για το περιβάλλον του.
Το χειρότερο όμως είναι όταν κάποιος επιλέγει να είναι έτσι σε μόνιμη βάση, καθημερινά, μέρα και νύχτα.
Έχω παρατηρήσει ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι συνήθως αυτό που ονομάζουμε “κα(λ)ομαθημένοι” ή “κα(κ)ομαθημένοι”.
Advertisment
Το ίδιο νόμισμα με δυο διαφορετικές όψεις.
Συνήθως είναι αυτοί που τα έχουν όλα και έχουν ένα διαρκές ανικανοποίητο.
Δύσκολα θα πουν τον καλό λόγο και αν τον πουν, θα έχουν κάποιο λόγο, αφού οδηγούνται από συμφέρον και υστεροβουλία.
Δεν ξέρω πόσο μπορεί κάποιος να κάτσει να τους ακούσει, αλλά αν αντέχει κάποιος πάνω από είκοσι λεπτά, θα του δώσω συγχαρητήρια.
Η ενέργειά τους είναι απίστευτα κουραστική. Μασκαρεμένα πρόσωπα που ξέρουν να κρατούν τα προσχήματα, να μοιράζουν ψεύτικα χαμόγελα, μα αλλοίμονο το βράδυ που γυρνούν σπίτι τους, σε ποιόν εαυτό λένε καληνύχτα.
Τόσο δηλητήριο, τόση χολή και πίκρα για όλους και για όλα.
Άνθρωποι που ξέχασαν να στρέφουν το βλέμμα στον ουρανό, που ενώ πήραν τόσα δώρα, γέμισαν αχαριστία και αγνωμοσύνη.
Άνθρωποι απαίδευτοι, καλοταϊσμένοι, εγωκεντρικοί.
Όλα γύρω απ’ τον εαυτό τους, απαιτούν από το σύμπαν να τους μοιάζει, να τους δίνει πάντα αυτό που θέλουν.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που όταν ο συνάνθρωπος προοδεύει, σφάχτες νιώθουν σε όλο το κορμί και την ψυχή τους.
Πόσο λυπάμαι αλήθεια που τέτοιοι άνθρωποι μας περιτριγυρίζουν καθημερινά και ενώ τα πάντα γύρω μας φωνάζουν τη θνητότητά μας, το σύντομο πέρασμά μας από αυτό τον κόσμο, εκείνοι συνεχίζουν να ζουν χύνοντας δηλητήριο.
Μόνο που αυτό το δηλητήριο δεν βλάπτει πρωτίστως κανέναν άλλο, πέρα από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τοξικοί άνθρωποι; όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!
Προτιμώ εκείνους τους παιδεμένους, εκείνους τους δυσκολεμένους με το φωτεινό χαμόγελο, εκείνους που πάλεψαν με το εγώ τους, εκείνους που μέσα στη βαρυχειμωνιά της ζωής τους… ξέρουν πάντα να βάζουν λίγο χρώμα!
