Φόρτωση Text-to-Speech…
Ο δρόμος έξω από το πολυτελές διαμέρισμα του Στέφανου Κασσελάκη και του Τάιλερ Μακμπέθ είναι εδώ και καιρό ήσυχος, χωρίς ρεπόρτερ να καραδοκούν για τη βόλτα της σκυλίτσας τους της Φάρλι ή την πρωινή γυμναστική του ζευγαριού. Μέσα στο σαλόνι του προέδρου του Κινήματος Δημοκρατίας όλα παραμένουν όπως θα τα περίμενε κανείς: μια τέλεια αποτύπωση του αμερικανικού ονείρου, με τη Φάρλι να παίζει μπροστά από το τζάκι, κάτω από τρεις μεγάλες, πράσινες κάλτσες που κρέμονται έτοιμες να γεμίσουν με δώρα για τα Χριστούγεννα. Η εικόνα όμως αυτή δεν συγκινεί πια την ελληνική κοινωνία.
Η ζωή μετά την εκθρόνιση
Ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι μπορεί εύκολα να κατάφερε να εξάψει την περιέργεια της κοινής γνώμης – εκμεταλλευόμενος τη ρηχότητα του πολιτικού συστήματος. Μπορεί να σάρωσε την ψήφο των, ζαλισμένων από τη συντριπτική ήττα, ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Το να μετατρέψει όμως την προσοχή σε εμπιστοσύνη αποδείχθηκε τελικά πιο δύσκολο. Ισως υποτίμησε εξαρχής την επιρροή που του προσέφερε η θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θεώρησε ότι, απελευθερωμένος από τα «βαρίδια» του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να πετάξει ακόμη πιο ψηλά. Ομως μετά το συνέδριο του «μπουζουκτσίδικου», όπως το λέει ο ίδιος, που αποφάσισε την «εκθρόνισή» του, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα.
«Δεν έχω απογοητευτεί, γιατί η πολιτική για μένα ποτέ δεν ήταν παιχνίδι», λέει. «Είμαι απλώς απογοητευμένος που δεν μπορώ να κάνω περισσότερα, θα ήθελα να μπορούν να αλλάζουν τα πράγματα πιο γρήγορα. Μπορεί να νομίζουν ότι με καθάρισαν, αλλά εμένα δεν με ενδιέφερε το δικό τους παιχνίδι. Εγώ είμαι ο τρελός Eλληνας του εξωτερικού που απλώς θέλει να κάνει κάτι καλό για την πατρίδα του». Τονίζει, ο κόσμος ξέρει ότι πρέπει να αλλάξει το παλιό πολιτικό σύστημα, όμως «δεν πιστεύει και δεν ακούει κανέναν πλέον. Υπάρχει μια πεποίθηση ότι είναι όλοι το ίδιο και τίποτα δεν θα αλλάξει. Υπάρχουν ωχαδερφισμός, μεμψιμοιρία».
Σε βίντεο που ανάρτησε την περασμένη εβδομάδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο άνθρωπος που πέρασε πιο γρήγορα από ποτέ από τη θέση του τέταρτου πολιτειακού παράγοντα της χώρας στην αφάνεια, εκφράζει ξεκάθαρα τον προβληματισμό του για το μέλλον του κόμματος και καλεί τα μέλη σε έκτακτο συνέδριο για να αποφασίσουν για την τύχη του. «Μαζί θα αποφασίσουμε αν θα συνεχιστεί το Κίνημα Δημοκρατίας», είπε.
Το κακό κλίμα επικρατεί εδώ και καιρό και επιτείνεται από τις χαμηλές επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις, που το εμφανίζουν κάτω από το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή, την αποχώρηση επώνυμων στελεχών με αιχμές, τον καβγά του Κασσελάκη με τη Θεοδώρα Τζάκρη και τον διάλογο που αφέθηκε να διαρρεύσει, ενώ φαίνεται ότι το εγχείρημα δεν μπορεί να συντηρηθεί ούτε οικονομικά, γεγονός για το οποίο ευθύνεται, σύμφωνα με τον επικεφαλής του, η ιθαγενής «έλλειψη κουλτούρας fundraising».
Η βάση αποφασίζει για το τέλος
Μόλις δύο ημέρες μετά το μήνυμα ωστόσο, ο Κασσελάκης βρέθηκε στη Λιβαδειά για να εγκαινιάσει ακόμη ένα καινούργιο γραφείο του κόμματος. Οπότε; Κατεβάζει τελικά ρολά το Κίνημα Δημοκρατίας όπως ερμηνεύτηκε το μήνυμά του ή όχι; Το μήνυμα ήταν επίτηδες διφορούμενο, «δεν είναι άσπρο ή μαύρο», εξηγεί ο ίδιος: «Ολα είναι ανοιχτά, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ενα έκτακτο συνέδριο μπορεί να αποφασίσει ό,τι θέλει, εγώ δεν έχω σκοπό να επηρεάσω τον κόσμο, θέλω να τον ακούσω. Εγώ δεν έχω πλέον τη δυνατότητα να φέρω από μόνος μου 15%, όπως έφερα στις ευρωεκλογές. Σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν δεν είχε γίνει ό,τι έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ».
«Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε απόσχιση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να μετεξελιχθούμε σε ένα νέο, σύγχρονο, ευρωπαϊκό κίνημα», υπογραμμίζει ο ίδιος. «Το πώς μετεξελίσσεται ένα κίνημα, που ξεκίνησε με τη δομή ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κόμμα μαζί με άλλα κινήματα, δεν είναι ζήτημα κλεισίματος, είναι ζήτημα εξέλιξης».
Αναφέρει ότι ο ίδιος ξοδεύει πολλά χρήματα από την τσέπη του για να συνεχίσει να επιβιώνει το κόμμα, παρότι και πολλά μέλη συνεισφέρουν. Παρ’ όλα αυτά στο συνέδριο του Φεβρουαρίου «δεν θα υπάρξει δίλημμα “βάλτε χρήματα ή κλείνουμε”, αυτό είναι μια μόνιμη απαίτηση. Δεν έχουμε όμως τις οικονομικές δυνατότητες να κάνουμε μια τεράστια καμπάνια ενόψει των εκλογών».
Τις εσωκομματικές τις κέρδισε χωρίς τον Τσίπρα, όπως λέει, ο οποίος «ήταν απόλυτα ουδέτερος», παρότι «θεωρώ πιθανό ότι μπορεί να ψήφισε εμένα αντί για την Αχτσιόγλου».
Ανάχωμα ή Καρυστιανού
Ο ίδιος όμως τι θα ήθελε ιδανικά να συμβεί. Oπως λέει, δεν υπάρχει πια δίλημμα. Κάποιος ίσως σκεφτόταν αρχικά ότι ο Κασσελάκης θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «ανάχωμα» απέναντι σε μια πιθανή συγκυβέρνηση με την Ακροδεξιά και να προσφέρει μια λύση για κυβερνησιμότητα – σε περίπτωση που οι δημοσκοπήσεις διαψευστούν και μπει στη Βουλή. Αυτό το σενάριο ωστόσο δεν είναι πολύ πιθανό, πρώτον με βάση τις τωρινές δημοσκοπήσεις και δεύτερον γιατί όπως λέει και ο ίδιος δεν θα γινόταν πρακτικά.
«Από τη μια θα έπρεπε να συγκυβερνάς μαζί τους και από την άλλη να τους βάζεις φυλακή», λέει. «Πολύς κόσμος θα πει ότι αν γίνεις ανάχωμα στο σάπιο παλιό σύστημα, θα γίνεις ένα μέρος του. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κοινωνική βούληση για τέτοιο ανάχωμα και καταλαβαίνω γιατί είναι σκεπτικός ο κόσμος. Θα συμφωνούσε η Νέα Δημοκρατία σε ένα τέτοιο μοντέλο, όσο οι βουλευτές της θα πήγαιναν στη Δικαιοσύνη;».
Πώς φέρνεις την αλλαγή, λοιπόν, εφόσον ένα τέτοιο ανάχωμα δεν είναι βιώσιμο; Ο μόνος τρόπος, επισημαίνει, είναι τα νέα κινήματα, όπως το κίνημα των Τεμπών. Προσθέτει έτσι και εαυτόν στη λίστα των προσώπων που απευθύνουν προσκλητήρια συνεργασίας στη Μαρία Καρυστιανού. Αλλωστε, «οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα κάνουν τη διαφορά, τα πρόσωπα πρέπει να κινητοποιούν τον κόσμο. Είναι η μόνη λύση που μπορεί να γίνει δεκτή από τον κόσμο. Η λύση του αναχώματος στον βούρκο φαίνεται ότι δεν είναι βιώσιμη».
Και ποιος θα είναι μπροστά σε αυτό το κίνημα; Ο ίδιος, η Μαρία Καρυστιανού, κάποιος άλλος; Ο Κασσελάκης στα δύο και κάτι χρόνια πολιτικής πορείας δηλώνει χορτασμένος. «Είτε είναι η Καρυστιανού, είτε είμαι εγώ, είτε είναι κάποιος άγνωστος, δεν με ενδιαφέρει. Είμαι χορτασμένος στην αγάπη με τον κόσμο. Θα κάνω τα πάντα ώστε αυτά τα κινήματα να μπορούν να διώξουν τη σήψη από τη χώρα και θα το κάνω χωρίς καμία προσωπική φιλοδοξία. Θέλω αυτή η χώρα να βάλει νέους ανθρώπους στην πολιτική, να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου που την έχουν φτιάξει τα παλιά κόμματα: Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ».
Παρότι, όπως παραδέχεται, με την Καρυστιανού δεν έχει μιλήσει εδώ και καιρό, υποστηρίζει πως μπορεί να της προσφέρει πολλά στο κομμάτι της διαχείρισης, με την εμπειρία που έχει χτίσει τα τελευταία δύο χρόνια και με το δίκτυο που έχει χτίσει στην Ευρώπη. «Θέλω να είμαι χρήσιμος. Δεν έχω καμία προσωπική βλέψη πέρα από το να φύγει η σαπίλα που υπάρχει αυτή τη στιγμή και να κυβερνηθεί η χώρα». Αλλωστε, όπως προσθέτει, «το κίνημα δεν πρέπει να εκφράζεται από έναν άνθρωπο. Και εγώ μπορώ να προσθέσω το λιθαράκι μου και η Μαρία το δικό της».
Ο ίδιος μιλάει ακόμη με μεγάλη πικρία για το τι έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα για το συνέδριο «του μπουζουκτσίδικου». «Εγώ δεν έχω χάσει στην πολιτική, κέρδισα στις εσωκομματικές εύκολα, μετά πήρα στις ευρωεκλογές 15% και μετά έγινε ένα μπουζουκτσίδικο και το σύστημα από πάνω είπε “εξαφανίστε τον”». Και τις εσωκομματικές τις κέρδισε χωρίς τον Τσίπρα, όπως σημειώνει, ο οποίος «ήταν απόλυτα ουδέτερος», παρότι «θεωρώ πιθανό ότι μπορεί να ψήφισε εμένα αντί για την Αχτσιόγλου».
«Αυτός ο άνθρωπος δεν ήθελε να παραιτηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ», λέει για τον Αλέξη Τσίπρα. «Ηθελε έναν μπροστινό να μπορεί να χρεωθεί τις πολιτικές και οικονομικές αμαρτίες που είχαν κάνει όλοι τους εκεί μέσα και να επανέλθει ως κεντρώος. Οποιοσδήποτε τον διαδεχόταν θα τον χρησιμοποιούσε», είπε και αναρωτιέται γιατί δεν έδιωξε από το κόμμα όσους ισχυρίζεται στο βιβλίο ότι τον υπονόμευαν.
«Κρατούσε ισορροπίες για να μπορέσει να πάει απέναντι στο μεγάλο διακύβευμα της αντιπολίτευσης, στον Μητσοτάκη. Ερχεται το double score και μετά το 17% και απογοητεύεται πάρα πολύ. Λέει “δεν μπορώ άλλο και θα σας αφήσω, γιατί εγώ σας έκανα ό,τι είστε”. Και έχει δίκιο σε αυτό. Αλλά όταν κάνεις αυτό, δίνεις την ευκαιρία στον διάδοχό σου να μπορεί να πάει μπροστά. Δεν τον υπονομεύεις».
Και τις δημοσκοπήσεις που φέρνουν ήδη τον Τσίπρα στη δεύτερη θέση; «Είναι μια δυνητική ψήφος, ένα “αν” θεωρητικά. Η καλύτερη μέρα του Αλέξη θα είναι η πρώτη του μέρα, όταν ανακοινώσει το κόμμα. Από κει και πέρα θα πρέπει να εξηγεί γιατί έφυγε, τι καινούργιο φέρνει, γιατί δεν το έκανε πριν από τέσσερα χρόνια. Δεν θα μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Δεν μπορείς από τη μια να θάβεις όλους τους συνεργάτες και τους υπουργούς σου και από την άλλη να τιμάς το έργο που έκαναν και να το εκθειάζεις. Είναι αντιφατικό αυτό. Θα έχει απλώς μαζί του έναν κόσμο που τον έχει αγαπήσει από την πορεία του. Υπάρχει μια νοσταλγία για την πρώτη φορά Αριστερά».
Για τη Ζωή και την Αμερική
Οπως σχεδόν όλα στο σύντομο πέρασμά του από την πολιτική, και η αγάπη προς την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν εφήμερη, καθώς, όπως περιγράφει, ήρθαν κοντά μόνο για τα Τέμπη. «Είναι ακραία λαϊκίστρια και “μοναχοφάισσα” πολιτικά και γι’ αυτό δεν μπορεί να κρατήσει συνεργάτες κοντά της. Πέρα από μερικά θεσμικά θέματα, είναι το απόλυτο πολιτικό κενό».
Πάντως, παρότι το μέλλον του Κινήματος Δημοκρατίας είναι μάλλον αβέβαιο, ο ίδιος εκφράζει μια βεβαιότητα για το προσωπικό του μέλλον: «Δεν γυρίζω στην Αμερική, δεν υπάρχει περίπτωση. Το λέω ξεκάθαρα, ακόμη και ο Τάιλερ δεν θέλει να γυρίσουμε», επισημαίνει, και ο Τάιλερ που περνάει εκείνη την ώρα επιβεβαιώνει πως, ανεξαρτήτως πολιτικής, η Αθήνα θα είναι η βάση τους. «Βλέπουμε τον συντηρητισμό, τον λαϊκισμό, τα μακελειά που γίνονται εκεί. Εχουμε φίλους που μας ζητούν συμβουλές για το πώς θα έρθουν στην Ευρώπη. Η ροή είναι αντίθετη».
