Σε μια εποχή που όλα μετρώνται… από τα βήματα που κάνουμε ως τις ώρες ύπνου και τα likes που μαζεύουμε… η ευτυχία προβάλλεται, διαφημίζεται, εξιδανικεύεται. Παντού γύρω μας διαβάζουμε, ακούμε: «γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου», «βρες την ευτυχία μέσα σου», «σκέψου θετικά». Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, γεννιέται ένα παράδοξο ερώτημα: είμαι ευτυχισμένος; και αν ναι… πόσο;
Η κοινωνία της μέτρησης μάς έχει μάθει να ποσοτικοποιούμε τα πάντα. Να καταγράφουμε επιδόσεις, να κυνηγάμε αποτελέσματα, να συγκρίνουμε, να βαθμολογούμε. Όμως η ευτυχία δεν είναι νούμερο, ούτε γραφικό σε εφαρμογή. Δεν έχει θερμόμετρο, ούτε δείκτη απόδοσης. Είναι μια στιγμή, μια αίσθηση, μια μικρή ανάσα πληρότητας που συνήθως τη νιώθεις όταν πάψεις να προσπαθείς να την ορίσεις.
Advertisment
Κι όμως, η πίεση να «είμαστε ευτυχισμένοι» γίνεται συχνά το αντίθετο: πηγή άγχους. Μας κάνει να πιστεύουμε πως αν δεν χαμογελάμε συνέχεια, κάτι κάνουμε λάθος. Ότι η θλίψη είναι αποτυχία, κι όχι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Ίσως όμως η αληθινή ευτυχία να μην είναι ο διαρκής ενθουσιασμός, αλλά η αποδοχή· η ηρεμία του να μπορείς να ζεις με όσα έχεις και με όσα δεν έχεις.
Η εποχή μας μάς έχει μάθει να κυνηγάμε την τελειότητα…στις σχέσεις, στη δουλειά, στην εικόνα μας. Όμως η ευτυχία δεν ανθίζει μέσα στην τελειότητα, αλλά μέσα στην ατέλεια. Εκεί, όπου υπάρχει χώρος για αποτυχίες, για λάθη, για ανθρώπινη ζεστασιά. Να μπορούμε να γελάμε με τον εαυτό μας, να συγχωρούμε, να συνεχίζουμε. Ίσως αυτό να είναι πιο αληθινό από κάθε «τέλεια» ζωή που προβάλλεται στα κοινωνικά δίκτυα.
Και αν κάτι αξίζει τελικά να μετράμε, είναι οι στιγμές σύνδεσης, εκείνες που μας κάνουν να νιώθουμε ότι ανήκουμε. Ένα βλέμμα κατανόησης, μια κουβέντα αργά τη νύχτα, ένα χαμόγελο που δεν χρειάζεται εξήγηση. Αυτές είναι οι μικρές, αόρατες μονάδες ευτυχίας που γεμίζουν τη ζωή με νόημα.
Advertisment
Η ευτυχία δεν μετριέται, αλλά μοιράζεται. Κρύβεται σε μικρές στιγμές, σε βλέμματα, σε γέλια που δεν ανεβαίνουν στα stories. Και ίσως αυτό να είναι το πιο όμορφο μυστικό της: πως για να τη νιώσεις, πρέπει να σταματήσεις να την ψάχνεις στα νούμερα.
Ίσως, τελικά, να χρειάζεται να ξαναμάθουμε να ζούμε χωρίς μέτρηση. Να αφήσουμε λίγο χώρο για το απρόβλεπτο, το ατελές, το «αρκετά καλό». Γιατί η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου με πίνακες επιδόσεων. Είναι περισσότερο μια περιπλάνηση, όπου κάθε βήμα, ακόμη κι εκείνο που μας πηγαίνει πίσω, μας φέρνει πιο κοντά σε κάτι ουσιαστικότερο: στην κατανόηση του εαυτού μας. Και αυτή η κατανόηση, όσο αργά κι αν έρθει, είναι μια ήσυχη μορφή ευτυχίας.
Στο τέλος της ημέρας, ίσως δεν χρειάζεται να ρωτάμε «είμαι ευτυχισμένος;» αλλά «είμαι παρών;». Παρών στη στιγμή, στους ανθρώπους, στις μικρές χαρές που περνούν απαρατήρητες. Γιατί η ευτυχία δεν βρίσκεται εκεί έξω, σε κάποια μελλοντική εκδοχή του εαυτού μας· βρίσκεται εδώ, στα απλά, στα καθημερινά, στα αληθινά. Και αυτό, όσο κι αν δεν χωρά σε κανένα μετρητή, είναι αρκετό!
Λιγνού Θέκλα – Εκπαιδευτικός, Εκπ/νη Συστημική Οικογενειακή Θεραπεύτρια
