Φόρτωση Text-to-Speech…
Η εταιρεία που έχει αναλάβει το rebranding κάνει πολύ καλή δουλειά: Η σκηνοθεσία και το σκηνικό για την προώθηση του πολιτικού του σχεδίου δημιουργούν ένα νέο αισθητικό περιβάλλον το οποίο ο ίδιος υποστηρίζει αποτελεσματικά. Αλλά οι ειδικοί του πολιτικού μάρκετινγκ μπορούν να βρουν τα κατάλληλα ρούχα, όχι τις κατάλληλες λέξεις για να επικοινωνήσει ο πελάτης τους με νέα κοινά και να τα πείσει ότι εκπροσωπεί το «μετά», όταν λέει σχεδόν τα ίδια και έχει γύρω του σχεδόν τους ίδιους με πριν.
Κάπως έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, παρουσιάζοντας την «Ιθάκη» του στο Παλλάς, κορύφωσε την προσπάθεια για rebranding οδηγώντας στον εξώστη τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς να φέρει στις πρώτες σειρές πρόσωπα της μεγάλης Κεντροαριστεράς που θα τον διευκόλυναν να πείσει ότι απευθύνεται στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Αρχηγικό σχήμα
Ο Πέτρος Ιωαννίδης, πολιτικός αναλυτής της aboutpeople, συγκρατεί τρεις παραμέτρους από την εκδήλωση στο Παλλάς: «Πρώτον, διακήρυξη για αυτοοργάνωση που σημαίνει πρακτικά δημιουργία ενός καθαρά αρχηγικού κόμματος, όπου ο ηγέτης μιλάει απευθείας με τον λαό, ενώ η παρουσία των προέδρων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΡ σημαίνει ντεφάκτο απόφαση για μελλοντική αυτοδιάλυση των κομμάτων τους. Δεύτερον, απουσία αυτοκριτικής για τα πεπραγμένα τόσο της κυβερνητικής περιόδου όσο και εκείνης του 2019-2023. Τρίτον, προσπάθεια να εμφανιστεί ως outsider του πολιτικού συστήματος και μέρος των λύσεων και όχι του προβλήματος».
Η βασική του ένσταση αφορά την ουσία πέρα από την εικόνα: «Δεν είδαμε κάτι νέο, κάτι φρέσκο. Ούτε στον λόγο του κ. Τσίπρα, ούτε και στο κοινό που έδωσε το “παρών”. Δεν είδαμε επίσης ένα διαφορετικό, συγκεκριμένο πολιτικό αφήγημα για το μέλλον. Αυτό είναι που ενδιαφέρει πρωτίστως τους πολίτες άλλωστε, και όχι τόσο τα σωστά –μεθοδολογικά– βήματα για το προσωπικό του rebranding. Αυτό είναι απαραίτητο συστατικό για κάποιον που έχει κυβερνήσει και είναι κεντρικός πολιτικός παίκτης για πάνω από 15 χρόνια, αν θέλει να εμφανισθεί ως νέος, συνειδητοποιημένος και διαφορετικός».
Το επόμενο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας θα δώσει μια σειρά συνεντεύξεων, και σε ξένα ΜΜΕ, για να συντηρήσει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, ενώ θα κάνει παρεμβάσεις σε θέματα της πολιτικής επικαιρότητας με «μεταρρυθμιστικό πρόσημο αριστερής σοσιαλδημοκρατίας», όπως το περιγράφει τακτικός συνομιλητής του.
Ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ Περικλής Βαλλιάνος βλέπει μπροστά του «ένα σαπιοκάραβο» και δεν κρύβει την αποδοκιμασία του: «Πίσω από το αστραφτερό σελοφάν των 700 σελίδων ο νέος Τσίπρας είναι ατόφιος ο παλιός, με μόνη “πρόταση” την αντιμητσοτακική λύσσα που διακατέχει ολόκληρη την αντιπολίτευση. Οι αερολογίες για νέους πατριωτισμούς και δημοκρατικούς καπιταλισμούς είναι φρουφρού. Το μόνο που τον καίει είναι να ξανακαβαλήσει την εξουσία. Η νοοτροπία και η ρητορική του είναι η ίδια που ακολούθησε μετά το ’19. Και θα κριθεί ξανά όπως κρίθηκε το ’23».
Για τον Δημήτρη Σεβαστάκη, καθηγητή στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ, πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, το δίλημμα είναι «ταλάντωση ή φυγή»: «Αν τελικά το εγχείρημα εξελιχθεί σε μια εσωκομματική, στελεχιακή, εσω-αριστερή διευθέτηση, το βιβλίο ταριχεύεται και δεν επιτελεί τον στρατηγικό στόχο του συγγραφέα. Γιατί το βιβλίο δεν είναι μόνο η κατάθεση ενός από τα ιστορικά πρόσωπα του ελληνικού δράματος, αλλά εντέλει και το εργαλείο ανασύστασης των κομματικών οργανώσεων που θα στοιχειοθετήσουν το υπό εκκόλαψη κόμμα. Η πορεία προς τον λαό (με τις επερχόμενες παρουσιάσεις) θα αποτελεί και το όχημα οργανωτικής και πολιτικής αναγέννησης κουρασμένων αριστερών και παραιτημένων κεντροαριστερών. Αν η όλη “προοδευτική παράταξη” καταφέρει να κλειστεί στη φορμαλιστική, στελεχιακή ντουλάπα της ή όχι, είναι ένα κεντρικό στοίχημα για τον Τσίπρα».
Το προφανές είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει σαφές σχέδιο δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα με αρχή, μέση και τέλος. Δεν υπάρχει καν η βεβαιότητα ότι θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία στις επόμενες εκλογές. Εχει εξασφαλίσει ορατότητα μεγαλύτερη από το ΠΑΣΟΚ, σπουδαίες επικοινωνιακές δυνατότητες, πλήθος βουλευτών και κομματικών στελεχών πρόθυμων να τον ακολουθήσουν. Η μεθοδολογία της αυτοοργάνωσης του επιτρέπει να μην αναλάβει το βάρος της επιλογής προσώπων παρά μόνο αν/όταν έρθει η ώρα της συγκρότησης ψηφοδελτίων. Και για να έρθει αυτή η ώρα θα πρέπει το κυοφορούμενο κόμμα να καταγραφεί, δημοσκοπικά, στη δεύτερη θέση.
Βιβλιογραφία
Αρκεί η απομόνωση των παλιών στο θεωρείο και η ανανέωση της εικόνας για μια επιτυχημένη επιστροφή στο κέντρο της πολιτικής σκηνής; Ισως, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα βρει στον Κωνσταντίνο Καβάφη, αλλά στον Τάσο Λειβαδίτη τι του λείπει: «Αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό», που ούτε στην εποχή της ΑΙ δεν παράγεται από επαγγελματίες της στρατηγικής και της επικοινωνίας.
