Οι άνθρωποι διατηρούμε, διαχρονικά, μία στάση φόβου και αγωνίας απέναντι στο χρόνο. Κυρίως, διότι τραυματίζει την έμφυτη ανάγκη μας να αισθανόμαστε ακμαίοι και άτρωτοι, κάτι που ο ίδιος με το πέρασμά του τσαλακώνει.
Περισσότερο διότι τα σημάδια του χρόνου προδίδουν ολοένα και περισσότερο την έλευση του θανάτου, του μεγαλύτερου αινίγματος, φόβου και μυστηρίου της ανθρώπινης ζωής από την πρώτη στιγμή ύπαρξής της.
Advertisment
Για ποιο λόγο ο άνθρωπος μεγαλώνει; τι κρύβεται από το πέρασμα των ετών εκτός από τη μη αδυναμία αποφυγής περάσματος του χρόνου;
Η ταπεινή μου άποψη είναι πως οι άνθρωποι μεγαλώνουμε επειδή αυτό τον τρόπο επέλεξε η ζωή με τη σοφία της για να τον ωριμάζει, να τον ηθικοποιεί και να τον βοηθάει να διαχωρίσει τα ουσιαστικά από τα πρόσκαιρα.
Όταν μεγαλώνεις και διαπιστώνεις ότι τα σωματικά χαρίσματα, όπως η ομορφιά, χάνονται ή αλλοιώνονται ποιοτικά σε μεγάλο βαθμό, επανεξετάζεις την αξία της εσωτερικής ομορφιάς. Όταν οι ορμές της νιότης παύσουν και δεν είναι τόσο άγριες, ξεκινάς να αποζητάς την ηρεμία, εκτιμάς το μεγαλείο της συντροφικότητας που δεν κλείνεται μόνο μέσα στα ερωτικά πάθη.
Advertisment
Το πέρασμα του χρόνου σε ωθεί να συνειδητοποιήσεις την προσκαιρότητα, παύεις να θεωρείς τον εαυτό σου το άγριο και άτρωτο θηρίο όπως πίστευες στη νιότη. Περιποιείσαι τα τραύματά σου, ταπεινώνεσαι διότι αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πια ένας απλός περαστικός.
Ο χρόνος δεν τιμωρεί; παιδαγωγεί, στηρίζει και αναδεικνύει την ανωτερότητα του πνεύματος έναντι της σωματικής ωραιότητας που παρέρχεται με τα χρόνια.
Γερνάμε επειδή αυτό μας φέρνει πιο κοντά στην ουσιαστική θεώρηση της ζωής. Απορρίπτουμε τα περιττά, δεν εντυπωσιαζόμαστε από αυτά που λάμπουν εξωτερικά αλλά δίνουμε σημασία στον εσωτερικό πλουτισμό.
Θέλεις να μάθεις γιατί ο άνθρωπος γερνάει; Όχι μόνο γιατί πρέπει να πεθάνει ως πεπερασμένο ον. Αλλά για να αντιληφθεί τι αξίζει στη ζωή, να μετανοήσει, να αισθανθεί την ταπείνωση που επιφέρει ο ερχομός της δύσης του.
