Βάζει ξανά βενζίνη στο μοτέρ «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι»

Το “The Texas Chainsaw Massacre” (1974), γνωστό στην Ελλάδα ως “Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι” (τίτλος που μάλιστα πριν χρόνια ξεσήκωσε αντιδράσεις καθώς υποστηρίχθηκε ότι στιγματίζει τα άτομα με σχοζοφρένεια), είναι κάτι παραπάνω από μια κλασική ταινία τρόμου. Είναι το θεμέλιο μιας ολόκληρης υποκατηγορίας του κινηματογράφου τρόμου, και μια από τις πιο σοκαριστικές, ακατέργαστες και επιδραστικές ταινίες όλων των εποχών.

Ο Tobe Hooper, τότε ένας σχετικά άγνωστος ανεξάρτητος σκηνοθέτης, δημιούργησε μια ταινία που με ελάχιστο προϋπολογισμό και έντονα ντοκιμαντερίστικη αισθητική, κατάφερε να σφραγίσει ανεξίτηλα το μυαλό των θεατών με την παρουσία του Leatherface, ενός δολοφόνου με ανθρώπινη μάσκα και αλυσοπρίονο, εμπνευσμένου εν μέρει από τον διαβόητο Ed Gein.

Από το 1974 μέχρι σήμερα, η ταινία έχει αποκτήσει μυθική διάσταση. Πέρα από την πρώτη ταινία, η σειρά έχει αποκτήσει 8 σίκουελ και ριμέικ, που κυμαίνονται από cult classics μέχρι εμπορικές αποτυχίες. Μερικά από αυτά είναι:

-The Texas Chainsaw Massacre 2 (1986, σε σκηνοθεσία ξανά του Hooper) προσέγγισε την ιστορία με μαύρο χιούμορ.

-Texas Chainsaw 3D (2013) προσπάθησε να συνεχίσει την ιστορία άμεσα, μετά την πρώτη ταινία.

-Leatherface (2017) λειτούργησε ως prequel, εστιάζοντας στην προέλευση του θρυλικού δολοφόνου.

-Η εκδοχή του Netflix του 2022 προσπάθησε να αναβιώσει τη σειρά ταινιών αλλά ας πούμε κομψά ότι δεν τα πήγε τόσο καλά.

Η επιρροή του “Texas Chainsaw Massacre” φτάνει σε κάθε γωνιά του σύγχρονου τρόμου. Από το “The Hills Have Eyes” του Wes Craven μέχρι το “The Blair Witch Project”, η ιδέα της απομόνωσης, του “rural horror”, και της θανάσιμης δυσλειτουργικής οικογένειας έχει γίνει κανόνας. Η αισθητική της κάμερας, ο ψυχολογικός τρόμος, και η εμβληματική χρήση του ήχου έχουν επηρεάσει γενιές σκηνοθετών… ανάμεσα σε αυτούς, και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Η Μάχη για τα Δικαιώματα: Ποιος θα Αναστήσει τον Leatherface;

Με τα δικαιώματα της σειράς να είναι και πάλι διαθέσιμα, το Χόλιγουντ έχει ξεκινήσει έναν άτυπο πόλεμο για την επόμενη αναγέννηση του “Texas Chainsaw Massacre”. Ποιος θα καταφέρει να φέρει κάτι φρέσκο, τρομακτικό και ουσιαστικό σε ένα τόσο φορτωμένο franchise;

1. Jordan Peele (Monkeypaw Productions)

Ο Jordan Peele έχει ήδη χαράξει το δικό του μονοπάτι στον τρόμο, με ταινίες όπως “Get Out” (Τρέξε!), “Us” (Εμείς) και “Nope” (Ούτε Καν), που αναμειγνύουν τον κοινωνικό σχολιασμό με τον καθαρό φόβο. Η εταιρεία του, Monkeypaw, έχει δώσει έμφαση σε έργα που συνδυάζουν κοινωνική επίγνωση με πρωτότυπο τρόμο.

Αν ο Peele κερδίσει τα δικαιώματα, μπορούμε να περιμένουμε μια ανατρεπτική προσέγγιση, όπου το πριόνι δεν θα είναι το μόνο εργαλείο τρόμου — αλλά και οι κοινωνικές ανισότητες, η φυλετική δυναμική και η συλλογική υστερία.

2. Taylor Sheridan (Paramount Studios)

Ο Sheridan είναι περισσότερο γνωστός για τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές επιτυχίες “Yellowstone”,“Sicario” (Σικάριο: Ο Εκτελεστής), “Hell or High Water” (Πάση Θυσία) και “Wind River” (Στα Ίχνη του Ανέμου). Το δυνατό του σημείο είναι η ατμόσφαιρα της αμερικανικής ενδοχώρας, η σκληρότητα των χαρακτήρων και η αποτύπωση της βίας μέσα σε ρεαλιστικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.

Εφόσον μεγαλώνοντας στο Τέξας έχει προσωπικό δέσιμο με το franchise, η εκδοχή του θα μπορούσε να φέρει έναν Western τόνο, μια επιστροφή στη ρίζα της αμερικανικής ωμότητας. Δεν θα ήταν απίθανο να δούμε τον Leatherface σε μια πιο “βιογραφική”, γήινη αφήγηση.

3. Glen Powell (A24) – [Προσοχή: η πρόταση αφορά αποκλειστικά Τηλεοπτική Σειρά]

Ο ηθοποιός Glen Powell, που έχει ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια με ρόλους σε “Top Gun: Maverick” και “Anyone But You” (Λατρεύω να σε Μισώ), θέλει να συνεργαστεί με την A24 για μια τηλεοπτική σειρά εμπνευσμένη από το Texas Chainsaw.

Παρόλο που δεν σκοπεύει να παίξει ο ίδιος, το δημιουργικό του όραμα, σε συνδυασμό με την αισθητική και την αρτιστική τόλμη της A24 (βλ. “Hereditary” γνωστό ως “Η Διαδοχή”, “Midsommar” κατά κόσμον “Μεσοκαλόκαιρο” αλλά και του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου το “Θάνατο του Ιερού Ελαφιού”), θα μπορούσε να προσφέρει μια πιο βαθιά, ίσως και υπαρξιακή εξερεύνηση του τρόμου στην αμερικανική ύπαιθρο. Το ότι πρόκειται για μια νέα σειρά αντί για ταινία ίσως δώσει χώρο για πιο στέρεους χαρακτήρες και τη μυθολογία τους, να αναπτυχθούν σε βάθος χρόνου. Βέβαια στα ντισαβαντάζ είναι ότι ο Glen Powell, έχει δηλώσει ρητά ότι δεν θα ήθελε να συμμετέχει σε κάποιο ρόλο.

4. Oz Perkins (Neon Studios)

Ο ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Oz Perkins είναι γιος του Anthony Perkins (ο εμβληματικός Norman Bates του “Psycho” γνωστού στη χώρα μας ως “Ψυχώ”) και έχει δημιουργήσει ατμοσφαιρικές, συχνά υπνωτιστικές ταινίες όπως το “The Monkey” και το “Longlegs”.

Αν και κάποιες δουλειές του διχάζουν, δεν χωρά αμφιβολία ότι θα έδινε στο Chainsaw Massacre μια εντελώς αλλόκοτη και καλλιτεχνική κατεύθυνση. Αν αναλάβει εκείνος, το αποτέλεσμα πιθανόν να θυμίζει πιο πολύψυχολογικό εφιάλτη, παρά σπλάτερ ταινία εμπνευσένης από κλασικό franchise.

5. Netflix

Η πρόταση του Netflix αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Οι προηγούμενες παραγωγές τρόμου της πλατφόρμας έχουν λάβει μεικτές αντιδράσεις, και η σύνδεση του παραγωγού που προτείνει με την ταινία “Minecraft” δημιουργεί εύλογες ανησυχίες. Η ιδέα ενός “Texas Chainsaw” που γίνεται meme ή crossover με animation, σίγουρα δεν είναι αυτό που περιμένουν οι φανς του αυθεντικού έργου.

Συμπέρασμα: Ποιος Είναι Άξιος;

Ο αγώνας για τα δικαιώματα δεν είναι μόνο οικονομικός — είναι και ιδεολογικός. Το Texas Chainsaw Massacre δεν είναι απλώς franchise, είναι πολιτισμική παρακαταθήκη του αμερικανικού τρόμου. Η επιλογή του κατάλληλου δημιουργού σημαίνει ανανέωση χωρίς αλλοίωση.

Τί θα προτείναμε; Για κοινωνική πρόκληση και υψηλή τέχνη, τον Jordan Peele, για σκληρότητα και ρεαλισμό της ερήμου την ιδέα του Taylor Sheridan, για πειραματισμό και εμβάθυνση στους χαρακτήρες ίσως την A24 και τον Glen Powell (αν και δεν μας έψησε πολύ η πρόταση τους), για πιό σκοτεινή ποιητική εκδοχή με στοιχεία avant-garde και τρόμου τον Oz Perkins. Τέλος για εύκολο content streaming, το Netflix. Αλλά, καλύτερα αυτό το σενάριο να μην υπερισχύσει.