Χαμηλών προσδοκιών χαρακτηρίζονται στις ανεπίσημες συζητήσεις όλων των πτερύγων της εθνικής αντιπροσωπείας οι αλλαγές στον «καταστατικό χάρτη» λειτουργίας του Κοινοβουλίου, οι οποίες προσφάτως προαναγγέλθηκαν από τον πρόεδρο του Σώματος, Νικήτα Κακλαμάνη. Ως σημαντικότερη και με εμφανή συμβολικό χαρακτήρα αλλαγή προβλήθηκε, ως γνωστόν, η πρόβλεψη λειτουργίας μηχανισμού για αυτόματο κλείσιμο του μικροφώνου (μέσω της τοποθέτησης «κόφτη») όταν ο αγορητής ξεπερνάει τον προβλεπόμενο χρόνο ομιλίας του. Παρεπόμενη «σημαντική» αλλαγή που αναμένεται να προωθηθεί είναι και εκείνη της αυξητικής αναπροσαρμογής του χρόνου που αντιστοιχεί σε όσους λαμβάνουν τον λόγο: το μέτρο αυτό, σύμφωνα με ανώτερη κοινοβουλευτική πηγή, δεν θα εξαιρεί κανέναν: από τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς έως και τους βουλευτές.
Σε μια αντίστοιχη προσπάθεια στήριξης αυτή τη φορά του ρόλου των βουλευτών, εξετάζεται η θεσμοθέτηση και μέσω του Κανονισμού τού να έχουν σε μεγάλο βαθμό προτεραιότητα έναντι κυρίως των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, καθώς οι τελευταίοι παγίως μονοπωλούν με τις παρεμβάσεις και τους μεταξύ τους διαλόγους τις συνεδριάσεις. Οι συζητήσεις που προκαλεί η προαναφερθείσα προαναγγελία του κ. Κακλαμάνη συγκλίνουν διακομματικά στην εκτίμηση ότι «αν κάτι χρειάζεται, αυτό είναι η αυστηρή τήρηση των διατάξεων του ισχύοντος Κανονισμού από όλους» – αν και η ιδέα του «κόφτη» αρέσει στους περισσότερους. Αρκετοί, πάντως, καλοβλέπουν την ιδέα να αφαιρεθεί η πρόβλεψη απαγόρευσης αγορεύσεων μέσω της ανάγνωσης γραπτών κειμένων – πρακτική που παγίως και πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων υιοθετούν όλοι διαχρονικά.
Υπάρχουν, ωστόσο, και πεδία που επίσης οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να παραμείνουν ως έχουν: ως τέτοιο, μεταξύ άλλων, θεωρείται –για προφανείς λόγους διευκόλυνσης των μελών της εθνικής αντιπροσωπείας– η άτυπη συμφωνία της διεξαγωγής ψηφοφοριών δι’ αντιπροσώπων – των εισηγητών εκάστου κόμματος δηλαδή, και όχι με την ελάχιστη πλειοψηφία 75 βουλευτών, όπως συγκεκριμένα προβλέπεται από το Σύνταγμα (άρθρο 67). Αυτό αφήνει εκτός δικαιώματος ψήφου τους ανεξάρτητους, οι οποίοι σήμερα είναι 23: αν συναποτελούσαν κοινοβουλευτική ομάδα, θα ήταν τέταρτη δύναμη, μετά τον ΣΥΡΙΖΑ. Το φαινόμενο των «ανεξαρτήτων», που εκλέγονται μεν με ένα κόμμα, αλλά είτε διαγράφονται είτε αποχωρούν από αυτό, έγινε μαζικό ειδικά μετά τους μνημονιακούς χρόνους. Από τότε υπήρξε και η μεγάλη αλλαγή στη γενική εικόνα, καθώς έχουμε Βουλή πολυκομματικής σύνθεσης (7-9 κοινοβουλευτικές ομάδες), ενώ πριν υπήρχε τετρακομματική εθνική αντιπροσωπεία.
Μια ευρεία προσαρμογή του Κανονισμού στις νέες αυτές συνθήκες, επειδή ακριβώς μοιάζει να παγιώνονται, θεωρείται αναγκαία, αλλά με τα έως τώρα δεδομένα φαίνεται πως αναβάλλεται επ’ αόριστον. Υπενθυμίζεται ότι ο ισχύων Κανονισμός, που συγκυριακά έχει υποστεί «σημειακές τροποποιήσεις», όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά κορυφαίος κοινοβουλευτικός παράγοντας, φέρει την υπογραφή του πρώην προέδρου Ι. Αλευρά και χρονολογείται από τον Ιούνιο του μακρινού 1987.
