Mέσα σε μία άκρως συγκινητική ατμόσφαιρα, την περασμένη Τετάρτη, ο Γιώργος Λιάνης αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Παιδαγωγικού Τμήματος της Σχολής Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Για το έργο και τον βίο του Γ. Λιάνη, μίλησαν ο πρύτανης καθηγητής Θεόδωρος Θεοδουλίδης, η κοσμήτωρ καθηγήτρια Σοφία Ηλιάδου Τάχου, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Κασβίκης, ενώ τον έπαινο (laudatio), που ήταν έξοχος, τον εκφώνησε ο καθηγητής Ανδρέας Ανδρέου. Οι ομιλητές εξήραν πως με καιρό και με κόπο ο Γ. Λιάνης διήνυσε 60 χρόνια στη δημοσιογραφία, στα γράμματα, στις τέχνες και στον πολιτισμό.
Αναφέρθηκαν στον καθοριστικό ρόλο του για τη δημιουργία της Σχολής Βαλκανικών Σπουδών και της Σχολής Καλών Τεχνών. Τέλος, όλοι αναφέρθηκαν στο φεστιβάλ των Πρεσπών, έργο του Γ. Λιάνη τα 36 τελευταία χρόνια. Ενας φάρος πολιτισμού που εκπέμπει όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και στην Ευρώπη. Κάποιος θύμισε για το φεστιβάλ αυτό, πως είναι «μια λόγχη φωτός, μπηγμένη στα σύνορα». Ο Γ. Λιάνης, στην αντιφώνησή του, αφού ευχαρίστησε τους συγκλητικούς, τους καθηγητές και τις καθηγήτριες, μίλησε ξεχωριστά για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Στην αρχή της ομιλίας του είπε: «Φαντάζομαι ότι βρίσκομαι εδώ, ενώπιόν σας, γιατί με τον τρόπο μου πάλεψα με τα τρία φαντάσματα της δυτικής Μακεδονίας: το Μακεδονικό, τα κατάλοιπα του Εμφυλίου Πολέμου και τον λιγνίτη».
Αναφέρθηκε στους ανθρώπους που καθόρισαν τη ζωή του και ανάμεσά τους τον ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη, στον οποίον παρέδωσε το πρώτο του χειρόγραφο, το 1962, στο περιοδικό «Σπουδαστικός Κόσμος» του ΑΠΘ. Αναφέρθηκε στην κόρη του, Τατιάνα, καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που τον βοήθησε να βρει την πατρική του ιδιότητα και έστρεψε το ηλιοτρόπιό του στον δεύτερο ήλιο της ζωής του, στον γιο του Αλέξανδρο.
Για τον ρόλο του πανεπιστημίου και για το αν έχει μέλλον, είπε: «Το πανεπιστήμιο έχει μέλλον, όπως έχει μέλλον και η δημοκρατία. Αλλά το πανεπιστήμιο πρέπει να βρει το μέτρο. Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη σε συνθήκες ανεπάρκειας του κράτους και κατακερματισμένης κοινωνίας των πολιτών. Το πανεπιστήμιο δεν έχει άλλη διέξοδο», τόνισε, «παρά μόνο μέσω των οργανικών διανοουμένων. Δηλαδή, με αυτούς που το έργο τους θα συνδεθεί με την κοινωνία και θα την επηρεάσει, ώστε να τη μετατρέψει σε δυναμική κοινωνία, με άποψη για όλα τα προβλήματά της».
Με συγκίνηση είπε, αναφερόμενος στη δυτική Μακεδονία: «Είμαστε από καλή γενιά οι Δυτικομακεδόνες. Από την Ευρυδίκη, τη γιαγιά του Μεγαλέξανδρου, που γεννήθηκε στο χωριό Πάτελι της Φλώρινας και από τα τρία βασιλόπουλα που ήρθαν από το Αργος, έφτασαν στα μέρη μας και ίδρυσαν τον Μακεδονικό Οίκο». Ο Γ. Λιάνης, πριν φτάσει στην κατακλείδα της ομιλίας του, είπε ότι η δημοσιογραφία είναι ένα μαγικό χαλί, που τον έχει πάει παντού και ένα μαγικό κλειδί, που με αυτό έχει ανοίξει τα πάντα.
Κατέληξε, λέγοντας: «Βρέθηκα στη Σουηδία, στην απονομή του Νόμπελ στον Ελύτη. Αλλά έχω διαβάσει και τον λόγο του Σεφέρη προς τους Σουηδούς ακαδημαϊκούς. Αυτός ο ιστορικός λόγος τελειώνει με μια πολύ βαθιά παρατήρηση του Ελληνα ποιητή, που αποτελεί παραίνεση και προς εσάς και προς εμένα: Συλλογιστείτε την απόκριση του Οιδίποδα. Πώς χάλασε ο Οιδίπους το τέρας της εποχής του, τη Σφίγγα; Προφέροντας τη λέξη άνθρωπος. Ετσι λοιπόν, με αυτήν την απλή λέξη, μπορούμε να χαλάσουμε όλα τα σύγχρονα τέρατα: τον φασισμό, τον φανατισμό, την ξενοφοβία. Η απόσταση από το υπογειάκι που γεννήθηκα, πλάι στις σιδηροδρομικές γραμμές του Αμυνταίου, μέχρι την αίθουσα εδώ απόψε, είναι λίγα χιλιόμετρα. Η δική σας απόφαση να με ανακηρύξετε διδάκτορα στο πανεπιστήμιό σας, ξεπερνά και τα πιο τολμηρά μου όνειρα. Αγγίζει τα όρια του θαύματος. Πιστέψτε με, εγώ πιστεύω στο θαύμα του ανθρώπου».
Στον Γ. Λιάνη επιδόθηκαν όλα τα διάσημα του επιτίμου διδάκτορος, φόρεσε την τήβεννο και παρέλαβε το ψήφισμα της συγκλήτου του πανεπιστημίου, που με ομοφωνία του έδωσε τον τίτλο. Παρέλαβε επίσης ένα πορτρέτο του, φιλοτεχνημένο από φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών. Στο τέλος της εκδήλωσης υπήρξε μουσικό ιντερμέδιο, με τη χορωδία του Παιδαγωγικού Τμήματος, υπό τη διεύθυνση του εξαιρετικού μουσικού Κωνσταντίνου Τσαχουρίδη, μέλους ΕΔΙΠ (Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό) του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
